Θα τρέχει η βρυσούλα της αγάπης…
Ας είμαι ένα χαμόδεντρο, κι ας είμαι ένα καλάμι
κι αν μόνη προχωρώ, γελαστή θα λυγίζω στης αγάπης τα θέλω
Η βρυσούλα μου αστέρευτη θα νοτίζει το χώμα
Ποτέ μου δεν νήστεψα την αγάπη…
Ποτέ μου δεν νήστεψα την αγάπη…
Ποτέ μου δεν νήστεψα την αγάπη…
Η αγάπη μας χωράει όλους
«Το βράδυ έχω βρει έναν ωραίο τρόπο να κοιμάμαι, παιδιά!
Τους συγχωρώ έναν-έναν όλους και τους ευλογώ.
Και τότε, ξέρετε κοιμάμαι σαν πουλάκι…
Άλλοτε πάλι θέλω να σώσω την ανθρωπότητα,
Κι όλοι μου λένε: “Μα μόνη μπορείς;”»
Θυμάμαι μύριζε Γαζία
Θα φύγω σε ψηλό βουνό, θα πάω στις Ινδίες
θα απλώσω εκεί την πίκρα μου, να λιώσει όπως το χιόνι.
Μη με ρωτάς καλέ μου αϊτέ, δεν έχω ‘γω μητέρα!
Μην πιάνεσαι απ’ τους ώμους μου, μη με γυρίζεις πίσω!
Θα φύγω για το Λάκνοου, θα πάω στους φτωχούς…
Στη μια μεριά έχω τα όνειρα, στην άλλη τις ελπίδες
Κι ανάμεσα στα δύο φορώ το ματωμένο στέφανο.
[Ευχαριστούμε θερμά την ποιήτρια Σοφία Κιόρογλου που επέλεξε τη Λόγω Γραφής για την πρώτη δημοσίευση των τριών αυτών ποιημάτων της. ]
Αφήστε το σχόλιο σας