Ερωτολόγια μου ‘λεγες, τις νύχτες που περνούσαν
άνθος κι αγέρα της μυρτιάς και κρίνο του ναρκίσσου
και μέσ’ στο φεγγαρόφωτο στα χείλη της αβύσσου
όλα τα αστέρια τ’ ουρανού, μ’ αγάπη με μεθούσαν.
Δροσοσταλίδα και ηλιοφώς, ξημέρωμα μαζί σου
σαν έπινα την Άνοιξη, στο πρωινό κορμί σου
γεννιόμουνα και πέθαινα, στην πλάνα αγκαλιά σου
και σφράγιζα με μυστικά, όλα τα όνειρά σου.
Τώρα μια αγάπη έσβησε και στάχτη έχει γίνει
και μια ανάμνηση πικρή, στα χείλη έχει μείνει
τώρα πονάει και θρηνεί, η μέρα στ’ άρωμά σου
κι όλη η νύχτα Τζεμιλέ, φωνάζει τ’ όνομά σου.
Αφήστε το σχόλιο σας