Νικ Χόρνμπι / Μικρό βιογραφικό

Ο Nick Hornby γεννήθηκε το 1957 στο Λονδίνο και σπούδασε στο Κέιμπριτζ. Εργάστηκε για πολλά χρόνια σα δάσκαλος, πριν τα παρατήσει για να αφοσιωθεί στη μεγάλη του αγάπη στο γράψιμο. Έργα του  έγιναν μπεστ σέλερ σε ολόκληρο τον κόσμο όπως τα: «High Fidelity», «Για ένα αγόρι», «Πώς να είσαι καλός», « Η κάθοδος των τεσσάρων», « Πίκρα», «Η Τζούλιετ γυμνή», «Αστείο κορίτσι» και το αυτοβιογραφικό «Ο πυρετός της μπάλας». Το 1999 η Αμερικανική Ακαδημία Τεχνών και Γραμμάτων απένειμε στον Hornby το βραβείο E. M. Forster, το 2002 κέρδισε το βραβείο W.H. Smith, ενώ το  2006 πήρε το βραβείο Commonwealth Writers Prize και βραβεύτηκε από τους Los Angeles Times.

Ο  Hornby παντρεύτηκε δύο φορές. Αυτός και η πρώτη σύζυγός του έχουν ένα γιο, που γεννήθηκε το 1993 και έχει αυτισμό. Για να βοηθήσει τα παιδιά με αυτισμό ο Hornby συμμετείχε ενεργά  στη δημιουργία του φιλανθρωπικού οργανισμού Ambitious About Autism, γνωστού ως Tree House Trust και της  σχολής TreeHouse. Με τη δεύτερη σύζυγό του έχει επίσης δυο γιούς.

Αναλύοντας τον Χόρνμπι

Ο Hornby είναι ένας σύγχρονος συγγραφέας. Έχει ένα συγκεκριμένο στυλ γραφής, χρησιμοποιεί όμως διάφορες τεχνικές. Δεν  αφήνει τον αναγνώστη να χαλαρώσει με τη γραφή του, αντίθετα τον κρατάει ενεργό, με την ιδιότυπη γλώσσα και την παράδοξη σε πολλά σημεία  αφήγησή του. Φαίνεται να αγγίζει επιφανειακά τα ζητήματα που ασχολείται αλλά τελικά εμβαθύνει με ένα τρόπο που δε γίνεται διδακτικός, ούτε κουραστικός.

Γράφει για τον εαυτό του και όχι για τον αναγνώστη. Τα γραπτά του έχουν πάντα πολλή μουσική και αρκετό ποδόσφαιρο. Φαίνεται ότι ο Hornby κρύβεται πίσω από τους ήρωές του, οι οποίοι είναι ποδοσφαιρόφιλοι, μουσικόφιλοι, συνήθως  losers και ανώριμοι αλλά σίγουρα είναι πιο έξυπνος από αυτούς. Στον «Πυρετό της μπάλας» μιλάει για την μεγάλη του αγάπη, το ποδόσφαιρο και  την Άρσεναλ με τρόπο που ακόμα και μη ποδοσφαιρόφιλοι  να απολαμβάνουν το βιβλίο.  Αυτό είναι το μεγάλο ατού του Hornby: Να μπορεί να διαβάζεται ευχάριστα από άνδρες αναγνώστες και ταυτόχρονα να προκαλεί και να προσκαλεί το γυναικείο κοινό να καταλάβει την ανδρική συμπεριφορά με τις ακατανόητες -εκ πρώτης άποψης- εκφάνσεις της.

Χρησιμοποιεί άλλοτε πρωτοπρόσωπη και άλλοτε τριτοπρόσωπη γραφή, εναλλάσσοντας το σενάριο και το «φωτισμό» των ηρώων.

Οι διάλογοί του αιχμηροί, πολύ καλά δουλεμένοι με συναισθηματική σοβαρότητα και υποβόσκουσα ειρωνική διάθεση.

Τα βιβλία του, ενώ δεν φαίνονται να έχουν κινηματογραφική πλοκή, έχουν γίνει επιτυχίες στο μεγάλο πανί, καθώς οι ήρωές του είναι τόσο καλά χτισμένοι και τόσο αληθινοί, που ο κόσμος θέλει να τους δει να κινούνται δίπλα του.

Τα έργα μιλάνε, όχι τα λόγια

Με μια φράση:  «Λίγα λόγια, πολλή μουσική»

Το «Στον Πυρετό της μπάλας»  θα μπορούσε να είναι ένα έργο που γράφτηκε στον απόηχο της έξαρσης του χουλιγκανισμού και τις επιπτώσεις στη Βρετανική κοινωνία τη δεκαετία του ‘90. Λίγοι θα περίμεναν ότι ένα βιβλίο με τέτοια θεματολογία θα είχε τέτοια απήχηση. Καθώς όμως το αντικείμενο σε αυτόν είναι τόσο γνωστό, «κεντάει», μιλώντας με βαθειά γνώση, διάλεκτο που σιγά-σιγά αντιλαμβάνονται όλοι και χιούμορ που καταλαγιάζει τις πράξεις βίας. Το πετυχαίνει  γιατί το ποδόσφαιρο δεν καταλαβαίνει από κοινωνική τάξη, φύλο και ηλικία.

Στο «High Fidelity» ο Rob έχει κατάστημα μεταχειρισμένων δίσκων και έχει στη δούλεψή του δύο παράξενους τύπους τον Dick και τον Barry. Η φίλη του Rob τον έχει παρατήσει πρόσφατα και αυτός μαζί με τους υπαλλήλους του στη δουλειά δεν κάνουν τίποτα άλλο από το να φτιάχνουν λίστες (top-five) για τα καλλίτερα singles, τις καλλίτερες ταινίες, τις καλλίτερες γκόμενες. Ο ήρωάς του γίνεται αυτόματα συμπαθής παρά την ανωριμότητά  και την εξάρτησή του από το βινύλιο. Φοβάται τη δέσμευση, δεν είναι φαλλοκράτης απλά δεν έχει κατασταλάξει τι θα κάνει στη ζωή του εκτός από λίστες και ποπ μουσική. Στην πορεία καταλαβαίνει ότι αυτή η εμμονή τον κάνει παθητικό δέκτη της ζωής, που περνάει χωρίς αυτός να συμμετέχει ενεργά.

Στο  «Η κάθοδος των τεσσάρων» η συνάντηση τεσσάρων διαφορετικών σε όλα ανθρώπων σε έναν ουρανοξύστη, με σκοπό την αυτοκτονία, θα αλλάξει την πορεία τους. Έχουμε μουσική και εδώ. Ένας ήρωας ο Τζέι-Τζέι  είναι πρώην μέλος ενός συγκροτήματος που η διάλυσή του τον οδηγεί στη δική του διάλυση. Η Μορίν δεν αντέχει άλλο να βλέπει το γιο της «φυτό» στην κλινική χωρίς να μπορεί να κάνει τίποτα. Ο Μάρτιν πρώην σταρ της τηλεόρασης με τις ενέργειές του γκρεμίζει ότι έχτιζε χρόνια: οικογένεια, καριέρα, χρήματα. Και η Τζες τρελαμένη κακομαθημένη έφηβος δεν χαίρεται με τίποτα, δεν ελπίζει σε τίποτα. Η παρέα των τεσσάρων απεγνωσμένων καθώς και μια πίτσα (;) αλλάζει τη ρότα όλων. Δεν είναι βιβλίο καταθλιπτικό, αντίθετα αναδεικνύει τη θέληση για ζωή.

«Είχα θελήσει να αυτοκτονήσω, όχι γιατί μισούσα τη ζωή αλλά επειδή την αγαπούσα», λέει ένας από τους πρωταγωνιστές.

Στο «Για ένα αγόρι» ο Γουίλ Φρίμαν είναι ένας εγωπαθής εργένης που  ζει σ’ ένα μοντέρνο διαμέρισμα του Ίσλιγκτον, μια άνετη ζωή χωρίς να εργάζεται αφού ακόμα εισπράττει τα  δικαιώματα από ένα τραγούδι που έγραψε ο πατέρας του. Μπλέκεται με μια ομάδα χωρισμένων γυναικών και γνωρίζει τον  Marcus,  ένα δωδεκάχρονο αγόρι με ιδιορρυθμίες αλλά απίστευτη ωριμότητα. Ο ένας θα βοηθήσει τον άλλο και μια τρυφερή και αισθαντική σχέση θα δημιουργηθεί μεταξύ τους.

Στην «Πίκρα» ο Hornby δίνει μαθήματα για το πώς πρέπει να είναι δομημένα τα βιβλία που απευθύνονται σε έφηβους. Ο Σαμ ένας δεκαεξάχρονος έφηβος με μανία για το skateboard συνομιλεί καθημερινά με την αφίσα του δικού του θεού Τόνι Χοκ, μεγάλου αστέρα του είδους. Σε  ένα πάρτι γνωρίζει την Αλίσα, αυτή μένει έγκυος και πλέον ούτε ο Χοκ ούτε κανένας μπορεί να βοηθήσει το Σαμ. Αυτός και η Αλίσα δεν ξέρουν αν θα είναι στο μέλλον μαζί, δείχνουν όμως μια αξιοθαύμαστη ωριμότητα για το καλό του γιου τους Ρουφ που πολλοί ενήλικες θα ζήλευαν. Αν και σαστισμένοι παίρνουν τα ηνία της ζωής τους σε μια Βρετανία που το ποσοστό ανήλικων γονέων παραμένει πολύ υψηλό.

Στο «Η Τζούλιετ γυμνή» ο Ντάνκαν και η Άννι είναι ένα ζευγάρι που ζει σε μια βαρετή παραθαλάσσια πόλη της Αγγλίας με βαρετή κοινή ζωή. Ο Ντάνκαν παραμένει κολλημένος με τον παραιτημένο ροκ σταρ Τάκερ Κρόου του οποίου το άλμπουμ «Τζούλιετ» μιλάει για το χωρισμό του από τη γυναίκα της ζωής του. Ένα τελείως παράλογο «τρίγωνο» θα αναπτυχθεί μεταξύ τους. Ο ροκ σταρ θα απομυθοποιηθεί στα μάτια όλων, το ζευγάρι θα αποκαλυφθεί και θα μείνει γυμνό και στην επιφάνεια θα βγουν τα συναισθηματικά κενά όλων.

Συγγραφικό ισοζύγιο

Δε θα μπορούσε παρά να είναι θετικό αυτό το ισοζύγιο. Ο Hornby θεωρώ πως πέρα από τη σπινθηροβόλα γραφή του, δείχνει να είναι ένας cool τύπος που διαλέγει να γράφει αυτά που του αρέσουν και αυτά που έχει βαθιά γνώση, στέλνοντας θετικά  vibes και  υλικό στους αναγνώστες για να περάσουν ευχάριστα ακόμα και αν το υλικό του είναι από χιουμοριστικό έως ηθικά φιλοσοφημένο σε πολλά σημεία. Δεν έχει ανάλαφρη γραφή. Αντίθετα, με τη συγγραφική του οξυδέρκεια αγγίζει με τρυφερότητα, ειλικρίνεια και χιούμορ θέματα που σχετίζονται με τις ανθρώπινες σχέσεις, το γάμο, τη συμβίωση, την εφηβική απογοήτευση, την ανωριμότητα των ενηλίκων, το χάσμα των γενεών. Και όλα αυτά έχοντας από κάτω ένα μουσικό χαλί που «ντύνει» ανάλογα το περιεχόμενο των κειμένων του.

Όλα αυτά κάνουν το Hornby ένα συγγραφέα που γουστάρεις πραγματικά. Είναι τόσο προσιτός που νομίζεις πως τα βιβλία τα έχει γράψει ο κολλητός σου και πως αν τον δεις στο δρόμο θα του κάνεις χάι-φάιβ και  θα πας μαζί του  για ποτό μιλώντας για μουσική.

ΑΤΑΚΑ ΚΑΙ ΕΠΙΤΟΠΟΥ

Κορυφαίες ατάκες του συγγραφέα στα βιβλία του:

«Ο αυτοσεβασμός είναι όπως ένα νόμισμα. Περνάς χρόνια αποταμιεύοντάς τον και μπορείς να τον ξοδέψεις όλο σε μια βραδιά.»

«Τελικά δεν μπορούμε να αρκεστούμε να είμαστε ικανοποιημένοι. Πρέπει να είμαστε ή δυστυχισμένοι ή να πετάμε στον έβδομο ουρανό.»

«Το να είσαι γκέι ήταν κάπως σαν τους Ολυμπιακούς αγώνες: εξαφανίστηκε στους αρχαίους καιρούς και επανήλθε τον 20^ο αιώνα.»

«Στενοχωριέμαι για το ζήτημα της ποπ μουσικής: Μήπως μ’ αρέσει επειδή είμαι δυστυχισμένος; Ή μήπως είμαι δυστυχισμένος επειδή μ’ αρέσει;»

«Η πατρότητα είναι σημαντική όταν εκτελείς πράγματι τα καθήκοντα ενός πατέρα. Όταν ξαγρυπνάς μαζί με το παιδί, όταν το αγαπάς όσο και αν εκείνο σου δίνει κάθε λόγο να νιώθεις μόνον εκνευρισμό και οργή.»

«Η αυτεπίγνωση είναι ο χειρότερος εχθρός του ανθρώπου. Αναρωτιέμαι ήδη αν έχει καταλάβει τη στύση μου και αν ναι πως αισθάνεται.»

[Πηγή φωτογραφίας Nick Hornby: https://www.standard.co.uk/lifestyle/london-life/nick-hornby-minister-of-stories-8381239.html]