Το πρώτο μου υπερατλαντικό ταξίδι (καλά, δύο έχω πάει όλα κι όλα, μην το κάνουμε και θέμα!) ήταν στην Νέα Υόρκη, στα πλαίσια μετεκπαιδευτικού σεμιναρίου μιας εβδομάδας πάνω σε θέματα Αιμοδοσίας. Αρχές δεκαετίας του ’90 και η Ολυμπιακή Αεροπορία ήταν στις δόξες της με κατ’ ευθείαν δρομολόγια σε πολλούς μακρινούς προορισμούς σε όλες τις ηπείρους. Ένας από αυτούς και η Νέα Υόρκη σε τακτική, αν όχι καθημερινή, βάση οπότε ήταν σχετικά «εύκολο» το ταξίδι αν εξαιρέσεις το πολύωρον του πράγματος και το αναπόφευκτο «μάγκωμα» μετά από 8-9 (αν θυμάμαι καλά) ώρες σχεδόν απόλυτης ακινησίας – τουλάχιστον δεν είχες το ανέβα-κατέβα με κάποια ανταπόκριση σε ευρωπαϊκό κεντρικό αεροδρόμιο.

Θρυλική πόλη η Νέα Υόρκη, legendary που λένε, οπότε αποφασίσαμε να πάμε μαζί με τον άντρα μου και να μείνουμε μια βδομάδα επί πλέον για να τη γνωρίσουμε κατά το δυνατόν – και το καταφέραμε σχετικά καλά, στα πλαίσια του εφικτού πάντα και με ατέλειωτο ποδαρόδρομο. Μέχρι και θέατρο παρακολουθήσαμε στο Broadway, το «Me and my girl» (μιούζικαλ, τι άλλο) και, βέβαια, ανεβήκαμε και στους δίδυμους πύργους του World Trade Center (τους ξαναθυμήθηκα την 11^η Σεπτεμβρίου του 2001, όταν παρακολουθούσα μαζί με όλον τον υπόλοιπο κόσμο την απίστευτη τραγωδία τους…).

Ας γυρίσουμε όμως στο ταξίδι. Αφού επιστρατεύσαμε τις γιαγιάδες να κρατήσουν τα βλαστάρια μας και γεμίσαμε δυο βαλίτσες και δυο χειραποσκευές με τα αναγκαία (και περιττά, μη σας πω) δύο εβδομάδων, βρεθήκαμε τη συγκεκριμένη μέρα και ώρα στο αεροδρόμιο του Ελληνικού πλήρεις ενθουσιασμού για την επικείμενη περιπέτεια. Μαζί μας θα ερχόταν και ο Ηλίας Κάπα, συνάδελφος που μετείχε επίσης στο σεμινάριο και που γνωρίσαμε εκεί, στο αεροδρόμιο. Μετά τα χαίρω πολύ κατευθυνθήκαμε προς το γκισέ της Ολυμπιακής σχολιάζοντας, τι άλλο, το ταξίδι και την πολύωρη πτήση.

Φτάνοντας στο γκισέ βλέπω την συνοδό εδάφους να γουρλώνει τα μάτια και να αναφωνεί «Ηλία;;;», τον συνάδελφο να περνά πίσω από τον πάγκο κραυγάζοντας «Μαρίνα;;; Μη μου πεις ότι είσαι εσύ!». Και να οι αγκαλιές και τα φιλιά με τη Μαρίνα και να τα «τι κάνεις βρε ψυχή, πώς χαθήκαμε έτσι;» και να οι από πίσω να δυσανασχετούν για την καθυστέρηση και ν’ αρχίζουν τη μουρμούρα. Το πήραν είδηση οι δυο εναγκαλισθέντες, ρωτά η Μαρίνα στα γρήγορα τον Ηλία «πού πας;», «πάμε Νέα Υόρκη», αποκρίνεται εκείνος δείχνοντας εμάς, «καθήστε στην άκρη και περιμένετε» η απάντησή της και κάλεσε τον επόμενο επιβάτη.

Την απάντηση στις πιθανές απορίες σας  καθώς και τη συνέχεια και το τέλος αυτού του ταξιδιού θα τα δούμε στο επόμενο «φτερό» – αναμείνατε στο γκισέ σας!

[ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ…]