“Nature morte”, γράφει η Λένα Μαυρουδή-Μούλιου

«Καλά βρε Μίλτο μου, δεν μ’ ακούς; Μίλτο λέω, ΔΕΝ ΑΚΟΥΣ;! ΜΙΛΤΟΟΟΟΟΟ!

Πήρε ο φίλος σου ο Νικόλας και…»

«Και δεν το λες τόσην ώρα ρε Μίνα;»

«Ε, τι να σου πω παιδάκι μου, τι να σου πω πια; Πιο επιλεκτική ακοή από τη δική σου δεν υπάρχει. Τόσην ώρα σου φωνάζω και δεν άκουσες Χριστό και μόνον όταν είπα «Νικόλας» δέησες να απαντήσεις! Πώς το καταφέρνεις να διυλίζεις τις εισερχόμενες στα ώτα σου κλήσεις; Τι να σου πω, η Επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά… Είναι ένα ταλέντο και αυτό, οφείλω να το παραδεχτώ. Κατεβάζεις ρολά, για όλα τα εκόντα άκοντα εισερχόμενα στα αυτάκια σου. Εκεί γίνεται ένα ξεσκαρτάρισμα αστραπιαίο, για το τι ενδιαφέρει ΕΣΕΝΑ και τα υπόλοιπα, που πιθανόν να είναι σημαντικά για μας, αυτόματα η επιλεκτική ακοή σου παρούσα».

«Σου είπε Μίνα τι ήθελε ο Νικολός;»

«Ορίστε ο κύριος. Εγώ τόσην ώρα τού μιλώ και δεν άκουσε λέξη… Μίλτο είναι πολύ σοβαρό αυτό που σου λέω. Πρόσεξέ το. Είτε όντως ΔΕΝ ακούς, οπότε πρέπει οπωσδήποτε να επισκεφτούμε τον φίλο σου τον ΩΡΙΛΑ, είτε είσαι τόσο αναίσθητος πια που με αγνοείς. Να ήξερα μόνον Θεέ μου, αυτό γίνεται με όλους όσους σου απευθύνουν τον λόγο ή μόνον ΕΓΩ έχω την υψίστη αυτή  τιμή;»

«Μίνα, αν ξαναπάρει ο Νίκος και δεν είμαι εδώ, πες του σε παρακαλώ να με πάρει στο κινητό γιατί και εγώ κάτι τον θέλω…»

«Με παρακαλείς να πω… Καλά, εγώ να μην πω τι είσαι καημένε Μίλτο αλλά δεν το ξεστομίζω, γιατί μία άλφα αγωγή την έχω και δεν μου επιτρέπεται να την παραβώ. Θα ήμουνα καμιά Κατίνα –τι πολύπαθο και τούτο το έρμο το όνομα– αν σου έκανα τώρα έναν καυγά, μα έναν καυγά, που να μας ακούσει η πέρα γειτονιά. Αλλά βλέπεις, σέβομαι τον εαυτό μου πρωτίστως και δευτερευόντως τον σύζυγό μου. Δεν επιτρέπω στον εαυτό μου να τον ρίξω βορά στα στόματα των κακεντρεχών που αφορμή ζητούν για να κουτσομπολέψουν».

«…και άκου Μίνα, καλύτερα πες του να περάσει από εδώ να τα πούμε».

«Ε, δεν τρώγεσαι πια ούτε ωμός, ούτε ψημένος άνθρωπέ μου. Δεν το πιστεύω. Πες μου ειλικρινά και σου ορκίζομαι ότι δεν θα θυμώσω… ΑΚΟΥΣΕΣ ΜΙΑ ΛΕΞΗ ΑΠΟ ΤΑ ΠΑΡΑΠΟΝΑ ΠΟΥ ΣΟΥ ΚΑΝΩ ΤΟΣΗΝ ΩΡΑ ΤΩΡΑ;  Όχι, γιατί, ΑΝ δεν άκουσες, τότε έχεις σοβαρότατο πρόβλημα και εγώ η κακούργα, δεν το έχω πάρει είδηση τόσον καιρό. Μίλτο μου να κλείσω ένα ραντεβού με τον ωρυλά σου και ένα με τον ψυχίατρο θες, με τον ψυχολόγο θες, με όποιον τέλος πάντων τραβά η ψυχή σου. Δεν γίνεται να σε αφήσω έτσι καμάρι μου και να μου χειροτερέψεις… Εγώ, γιατί τάχα είμαι εδώ; Για να σε φροντίζω δεν είμαι; Τι δηλαδή μόνο θα σε πλένω, θα σε σιδερώνω για να μου είσαι του κουτιού, να σου μαγειρεύω τα φαγητά που σου θυμίζουν τη μανούλα σου, να με… Καλά άστο αυτό, πονεμένη ιστορία…  Μπορώ λοιπόν να το περάσω έτσι αβρόχοις ποσί, αν μία από τις έξι βασικές σου αισθήσεις δεν λειτουργεί άψογα; Μα αν δεν το κάνω εγώ, ποιος θα το κάνει, ο Νίκος;»

«Τι είπες; Πήρε ξανά το φιλαράκι μου; Να ξέρεις, κάτι το πολύ σοβαρό θα έχει αυτός να μου πει για να επιμένει τόσο».

«Νίκος και κάτι σοβαρό δεν συνάδουν καλέ μου. Έχω την βασανιστική υποψία ότι και εκείνος είναι το ίδιο γκάου με εσένα. Αλλιώς, πώς θα κάνατε τόσο στενή παρέα; Ο όμοιος τω ομοίω, δεν λένε;

Τώρα θα μου πεις ότι με αυτά που λέω, υποτιμώ και τον εαυτό μου τον ίδιο, που εδώ και είκοσι συναπτά έτη συναγελάζεται με σένα… Μα δεν είναι τελείως  ακριβές αυτό. Γιατί, αν αθροίσεις τις πραγματικές ώρες μιας  εβδομάδας, ας πούμε, που ανταλλάσσουμε δυο κουβέντες, δεν εξισώνουμε τις ώρες της ΜΙΑΣ ημέρας που είσαι με τα ‘’παιδιά’’ στον καφενέ. Είπα παιδιά, ε; Είδες τακτ που το ‘χω Μίλτο μου; Παιδιά, που τα περισσότερα είναι με το ένα πόδι στον τάφο. Τι να σου πω, λυκόπουλα τα άτιμα… Άκουσες Μίλτο  τι είπα; ΛΥΚΟΠΟΥΛΑ».

«Μίλησες Μίνα  μου; Θέλεις κάτι να μου πεις; Ξέρεις γιατί σε ρωτώ; Ανησυχώ που τόσες ώρες και δεν μιλάς καλή μου. Σου συμβαίνει κάτι;»

«Βρε άντε μου στον αγύριστο που θα με δουλεύεις κι από πάνω. Εμένα, ο άνθρωπος που θα με ειρωνευτεί -επί το ευγενικότερο- δεν έχει γεννηθεί ακόμη. Και θα έρθει το στεφάνι μου, που το είχα κορώνα στο κεφάλι  μου, να με ειρωνευτεί για τα παράπονα που κάνω;»

«Αχ βρε γυναίκα. Θυμάμαι στο χωριό τη μάνα, που μάζευε με τις οκάδες την γλιστρίδα από τους κήπους τις αυλές και τα χωράφια. Εσύ πού την βρήκες, έχει η λαϊκή γλιστρίδα; Κοίτα να δεις… Και την τρως μόνη σου και σε εμένα δεν δίνεις; Τς τς τς κακό παιδί. Θα σε μαλώσω…»

«Ορίστε ο κύριος τρόπους που τους έχει. Ειρωνεύεται την ίδια την γυναίκα του. Και ο λόγος ποιος; Επειδή του παραπονέθηκε ότι δεν την ακούει!!!»

«Έλα εδώ βρε κουτό. Χάζι σε κάνω. Είμαι ίσως από τους ελάχιστους άντρες που έχουν σαν… βίτσιο να το πω, την ευχαρίστηση να ακούν τη συμβία τους να τιτιβίζει γκρινιάζοντας. Μη νομίζεις ότι δεν σου δίνω σημασία. Απλά όλες οι ώρες δεν είναι ίδιες. Ίσως όταν εγώ έχω κέφι για ομιλία, δεν έχεις εσύ και τούμπαλιν. Και…».

«Α, μα τότε Μίλτο μου τα πράγματα είναι πολύ πιο σοβαρά απ’ ό,τι τα είχα αξιολογήσει. Άρα βρισκόμαστε σε δύο παράλληλους δρόμους και δεν πρόκειται να συναντηθούμε ποτέ. Μήπως να σκεφτούμε τώρα στα 70 χρόνια μας να αλλάξουμε ρότα; Τώρα είναι που είχαμε ανάγκη ο ένας τον άλλο. ΤΩΡΑ είναι που γίνεται αισθητή η απουσία διαλόγου στο ζευγάρι. Όσο τα παιδιά μας ήταν κοντά μας, πού να προλάβουμε να ασχοληθούμε ο  ένας με τον άλλο. Και τώρα που απομείναμε μόνοι, δεν έχουμε  τίποτα να πούμε, από κεκτημένη ταχύτητα, από συνήθεια, από βόλεμα, από ωχαδελφισμό;

Τι θα έλεγες να ρίχναμε μια ματιά σε εκείνον τον Οίκο Ευγηρίας, που μας έλεγε η κυρά Μαρίτσα τις προάλλες; Δεν σταματάει, λέει, την κουβέντα με τους  φίλους και τις φίλες της εκεί. ΕΤΣΙ,ΤΑ ΓΡΑΝΑΖΙΑ ΤΟΥ ΜΥΑΛΟΥ ΤΗΣ ΔΕΝ ΣΤΑΜΑΤΟΥΝ ΝΑ ΓΥΡΙΖΟΥΝ ΜΕΝΟΝΤΑΣ ΣΤΗΝ ΣΚΟΥΡΙΑ, ΟΠΩΣ ΚΑΛΗ ΩΡΑ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΜΕ ΤΑ ΔΙΚΑ ΜΟΥ. Μήπως να το σκεφτούμε σοβαρά;»

«Είπες κάτι κυρά μου;»

«Ναι. Είπα τώρα που θα σου φύγω, να δω τι θα κάνεις με τα αυτιά σου που θα μείνουν να θυμούνται τις ημέρες της μεγάλης τους δόξας, τις ημέρες των ήχων, των πολλών ή των λίγων ντεσιμπέλ και, αν και αυτιά, θα ρίχνουν μαύρο δάκρυ!!!…”

Ίσως σας αρέσει και

3 Σχόλια

  • Μαριάννα Γληνού
    7 Δεκεμβρίου 2017 at 15:05

    Αυτό το “είπες κάτι, κυρά μου;” έκανε όλα τα καμπανάκια μέσα στα αυτιά μου να γιορτάσουν! Ένα” χάζι” η ζωή, Λένα μου! Κι ας ηχούν καμπανάκια στα δικά μας αυτιά! Να είναι καλά τα “παιδιά”!

  • Λένα Μαυρουδή Μούλιου
    10 Δεκεμβρίου 2017 at 09:38

    Πάνω από όλα αυτό. ”ΝΑ ‘ΝΑΙ ΚΑΛΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ”

  • ΛΕΝΑ ΜΑΥΡΟΥΔΗ ΜΟΥΛΙΟΥ
    10 Δεκεμβρίου 2017 at 10:55

    ΟΤΑΝ ΑΥΤΑ EINAI KAΛΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΟΛΑ ΤΑ ΑΛΛΑ.

Αφήστε το σχόλιο σας

*

Ας γνωριστούμε

Όσοι αγαπάτε τη γραφή και μ’ αυτήν εκφράζεστε, είστε ευπρόσδεκτοι στη σελίδα μας. Μέσω της γραφής δημιουργούμε, επικοινωνούμε και μεταδίδουμε πολιτισμό. Φροντίστε τα κείμενά σας να έχουν τη μορφή που θα θέλατε να δείτε σε αυτά σαν αναγνώστες. Τον Μάρτιο του 2016 ίδρυσα τη λογοτεχνική ιστοσελίδα «Λόγω Γραφής», με εφαλτήριο την αγάπη μου για τις τέχνες και τον πολιτισμό αλλά και την ανάγκη ... περισσότερα

Αρχειοθήκη