Θα μιλήσουμε πάλι για τη μακρινή πορεία των αγαλμάτων. Θα κινείς τα χέρια σου, ζωγραφίζοντας κόσμους, σαν να μην έφταναν ποτέ οι λέξεις.
Ύστερα θα σου δείξω τις παπαρούνες - απλή απόδειξη πως η ζωή μάς έχει, ήδη, ξεπεράσει.
Την ομορφιά θέλει αθώα μάτια να την βλέπεις και τα καρφιά κάθε άνοιξη θα αφήνουν τα σημάδια τους στα χέρια Τού Αθώου.
Για τον πόνο που κρύβεται ή φαίνεται ή ουρλιάζει, κάποια στιγμή θα πάψει -μην τον μιλάς-.<br
Βλέπω απ΄ το μπαλκόνι μουμια πασχαλιά και δύο ελιέςδεν είναι δικές μουόμως αυτό δεν με εμποδίζεινα τις χαζεύωνα τις θαυμάζωείμαι ερωτευμένος γενικάμε τα δέντραόλες τις εποχές του χρόνουόχι μόνο όταν ανθίζουνμ΄ αρέσει να τα κλαδεύωνα τα περιποιούμαιαγαπώ τα δέντρακι όταν βρεθώμέσα σε δάσοςνιώθω πως είμαιστον Παράδεισο.
Κόκκινη κλωστή δεμένη στην ανέμη τυλιγμένη, δωσ’ της κλώτσο να γυρίσει, παραμύθι ν' αρχινήσει. Κάποτε σε μια μικρή αλάνα ήταν μια παρέα από παιδάκια, αγόρια και κορίτσια και παίζανε διάφορα παιχνίδια. Είχανε μια μπάλα όπου την κλωτσούσανε, την πετούσανε στον αέρα, τη δίνανε ο ένας στον άλλο και παίζανε ό,τι παιχνίδι χωράει ο νους σου. Από μήλα μέχρι ποδόσφαιρο. Εκεί κοντά βρισκόταν ένα πηγάδι. Δεν ήτανε και πολύ καλά κλεισμένο... Εκεί που κλωτσάγανε την μπάλα, η μπάλα έφυγε με φόρα και
Υδρο-βίος Όλα ξεκίνησαν όταν κατέληξα να ζω στο νερό. Με ένα αίσθημα τελεσίδικης αποχώρησης βυθίστηκα γλυκά καθώς με τύλιγε ο πνιγμός αλλά ξεπέρασε κάθε προσδοκία μου το γεγονός της ανάπτυξης μιας υδρόβιας αναπνοής, αν και όχι αβίαστης, αναδυόμενης ίσως από μια παγανιστική συνάφεια ετυμολογικής φύσης, ανάμεσα στα πνευμόνια μου και στο πνεύμα του νερού…
Οι αισθήσεις αδιάλειπτα δεμένες με το χάδι του. Η όραση θολή. Η κίνηση έμπλεη πηχτών συναισθημάτων, που
Η ομορφιά της ξεπερνούσε το μέσο όρο και προβαλλόταν κατ΄ επίφαση δίπλα σε διάφορα άλλα ταλέντα. Έδινε μεγάλη σημασία στην εμφάνισή της και αυτό της έφερνε άγχος και ένταση. Επίσης, καθώς την ενδιέφερε να υπερέχει, στήριζε την κορμοστασιά της σε ψηλοτάκουνα, θηλυπρεπή παπούτσια. Κατά την μετάπτωση του -ε- σε -ο- φορούσε το δοκιμασμένο στην κάμερα χαμόγελο και ρύθμιζε τη στάση της ώστε να γίνεται υπέροχη. Δεν είχε φίλες γιατί θεωρούσε υποδεέστερη την οικειότητα και τις συναισθηματικές
Έπεσε μια βόμβα στην αυλή μου,την ώρα που η άνοιξη ερχόταν με πλουμιστά πουκάμισα.Άνοιξε μια μεγάλη τρύπα εκεί που φύτρωναν τριανταφυλλιές.Τα άνθη έμοιαζαν με λαβωμένα φιλιά.Οι γείτονες έκαναν τον σταυρό τους.Δόξα τω θεώ, είπαν, δεν έπεσε στην δική μας την αυλή.Άρχισαν να φυτρώνουν μαργαρίτες και παπαρούνες,και η μεγάλη τρύπα, έγινε μια μεγάλη αγκαλιά λουλούδια.Στην πάνω γειτονιά,μαχαίρωσαν μια νύχτα την αθωότητα.Οι δράστες ήταν κι αυτοί αθώοι... Έτσι
Φισεκλίκια, μαχαίρια, πιστόλες,συνοδοί στη ζωή σου, συνοδοί και στον Άδη.Το χορτάρι ανοιξιάτικης γης,νεκρική σού προσφέρεται κλίνη.Και εσύ, πριν τα μάτια σου κλείσεις,αψηφάς τις σκιές της ζωής σου,που προσμένουν στα πορτόθυρα του Άδη.Οι πληγές στο κορμί σου,μαρτυρίες της δόξας του βίου σου.Οι πληγές της ψυχής σου,σε εχθρούς μα και φίλους, μαρτυρίες δεν γίναν.Πριν τα μάτια σου κλείσειςδιαθήκη μαζί σου τις πήρεςσυνοδούς σου κι αυτές στο
Η νύχτα δεν περνάει μακριά σουκι εγώ σβήνω τ αστέριαγια να ξημερώσει...Κι εσύ εκεί...Πέρα από μένα, μακριά από μένα να χαζεύεις στο ημίφως ποιος ξέρει τι...
Έτσι κι εγώ φτιάχνω γέφυρεςγια να ενώνω ερήμουςαπέραντης μοναξιάς μακριά σου!Κάνω ένα τσιγάρο και θα κοιμηθώ...Σ’ εφτά λεπτά το σβήνω σ’ ένα γεμάτο τασάκι...
Η παρουσία σου δεν μου φτάνει.Είναι σαντον καπνό που εκπνέω...Τον βλέπω και σε λίγοχάνεται στα
Πρόσφατα σχόλια