Κατηγορία: Ό,τι γυρίζει γύρω μας

“Περί Αγκαλιάς και λοιπών ψυχοτρόπων”, γράφει η Κατερίνα Ευαγγέλου-Κίσσα

«Υπάρχουν άνθρωποι που ζουν μονάχοι σαν το ξεχασμένο στάχυ, ο κόσμος γύρω άδειος κάμπος κι αυτοί στης μοναξιάς το θάμπος σαν το ξεχασμένο στάχυ, άνθρωποι μονάχοι.» [1] Είναι πολλοί οι άνθρωποι που ενώ συμμερίζονται την εορταστική διάθεση των γιορτών των Χριστουγέννων, βιώνουν αυτές τις μέρες λίγο μελαγχολικά. Κάποιοι από αυτούς μπορεί να δικαιολογούνται απόλυτα, καθώς μπορεί να τους λείπουν τα αγαθά, που επιβάλει η καταναλωτική μας κοινωνία, προκειμένου να «χαρούν» τις γιορτές. Για

Συνεχίστε...

“Περί Χριστουγέννων και λοιπών αντιθέσεων”, γράφει η Κατερίνα Ευαγγέλου-Κίσσα

Αααχ! Χριστούγεννα! Ήρθανε και φέτος αυτοβούλως και οικειοθελώς! Καλέ, ναι. Από τον Οκτώβριο το κατάλαβα πως έρχονται και φέτος τα Χριστούγεννα. Με το που κατέβηκαν οι σημαίες, άρχισαν να ανεβαίνουν τα πάσης λογής χριστουγεννιάτικα στολίδια σιγά – σιγά κι ολούθε. Πήξαμε στο ντίρλι – ντίρλι, στο χρυσοπορτοκαλοκόκκινο, στις μπάλες, στους Αη-Βασίληδες. Διότι, να το ξέρετε, τα Χριστούγεννα δεν είναι μια γιορτή ό,τι να ΄ναι. Έχει προ πολλού υποστεί μια… παγκοσμιοποίηση να την πω; Πώς είναι η γιορτή

Συνεχίστε...

“Περί Συγκρίσεων και λοιπών πουλιών”, γράφει η Κατερίνα Ευαγγέλου-Κίσσα

Σύγκριση. Η αναζήτηση ομοιοτήτων ή διαφορών μεταξύ δύο ή περισσοτέρων πραγμάτων. Τα πάντα, απολύτως τα πάντα, μπορούν να μετρηθούν συγκριτικά. Τα πάντα μπορούν, επίσης, να συγκριθούν αναλογικά. Συγκρίνουμε ζώα και φυτά, πράγματα, καταστάσεις αλλά και ανθρώπους. Συγκρίνουμε ό,τι μας ενδιαφέρει άμεσα και περιέχεται στη ζωή μας αλλά και ό,τι ίσως ποτέ να μην μας αγγίξει – σ’ αυτήν την περίπτωση κάνουν άλλοι τις συγκρίσεις για εμάς. Το μεγαλύτερο τηλεσκόπιο του κόσμου, σου λέει. Σκασίλα μου,

Συνεχίστε...

“Περί Πενίας και λοιπών τεχνών”, γράφει η Κατερίνα Ευαγγέλου-Κίσσα

«Πενία τέχνας κατεργάζεται» [1]. Αρχαίο ελληνικό γνωμικό και αυτό. Αρχαίο μεν διαχρονικό δε. Επειδή η απληστία που μας χαρακτηρίζει ως είδος, σταματά μόνο όταν βρεθούμε δυό μέτρα κάτω απ’ το χώμα. Και πάλι παίζεται… Γιατί κάποιοι λένε πως εδώ παραδίδουμε το σαρκίο σε μόνιμη κατοικία αλλά το μέσα μας πάει κάπου αλλού. Κι αν είναι, πες, ο παράδεισος, έχει καλώς, αποκτά μια οριστικότητα το πράγμα. Το αυτό αν είναι και η κόλαση. Αν όμως μετοικούμε αλλού και συνεχίζουμε να ζούμε, ποιός μας εγγυάται

Συνεχίστε...

“Περί Εννιάμερων και λοιπών οπισθίων”, γράφει η Κατερίνα Ευαγγέλου-Κίσσα

Εννιάμερα. Σε κάποιον έξω από τους κόλπους της Χριστιανοσύνης και ειδικότερα της Ορθοδοξίας, η λέξη «εννιάμερα» μπορεί να ακούγεται από εντελώς άσχετη με οτιδήποτε έως και τελείως ξένη. Αν και, τώρα που το σκέφτομαι, ίσως και όχι, καθότι τα εννιάμερα έχουν συνδυαστεί και με διάφορα δρώμενα στη ζωή μας…  συνήθως πικάντικα, να το πω σεμνά. Βέβαια, με τέτοιο ιδιαίτερα ευαίσθητο θέμα, δύσκολο να την κρατήσω την σεμνότητα στο κείμενο. Θα μου πείτε «τότε γιατί το έπιασες;» το θέμα, εννοείται. Και θα

Συνεχίστε...

“Περί Καψούρας και λοιπών εξαρτήσεων”, γράφει η Κατερίνα Ευαγγέλου-Κίσσα

«Παπαμιχαήλ: Νταλκάς, βαρύς, με βάρεσε. Ένα, κορίτσι, μ΄άρεσε. Πώς να το μολογήσω; Βουγιουκλάκη: Το ντέρτι μου ξεχύλισε, μ΄είδε και δεν μου μίλησε, πρώτη θα καθαρίσω. Μαζί: Η αγάπη θέλει δύο, για να ζεσταθεί…» [1] Κι εδώ, ενώ λατρεύω τον ελληνικό κινηματογράφο, ιδιαιτέρως δε το συγκεκριμένο ντουέτο, ενίσταμαι κύριε Πρόεδρε! Διότι όπου νταλκάς και ντέρτι, δεν είναι αγάπη. Είναι καψούρα. Και μάλιστα μεγάλη! Όχι, παρακαλώ πολύ! Να τα λέμε τα πράγματα με το όνομά τους! Το  αν θα εξελιχθεί σε

Συνεχίστε...

“Περί Προσδοκιών και λοιπών διαψεύσεων”, γράφει η Κατερίνα Ευαγγέλου-Κίσσα

Προσδοκία. Λέξη που έχουμε συνηθίσει να την συνδέουμε με θετικό πρόσημο. Σημαίνει το να περιμένεις κάτι, το να ελπίζεις ότι θα συμβεί κάτι, συνήθως καλό. Θα έλεγα πως, τώρα πια, δεν θα χρησιμοποιούσε κάποιος αυτήν τη λέξη για να περιγράψει κακά μελλούμενα. Φουλ της ελπίδας, λοιπόν, φουλ της αναμονής για κάτι εύχαρες, κάτι καλό, κάτι που το περιμένουμε ίσως ανυπόμονα, ακόμα και εναγωνίως. Και πάνω εκεί, που ’χεις ντυθεί όλα τα χρώματα του ουράνιου τόξου και φεγγοβολάς σαν πυγολαμπίδα εν μέσω της

Συνεχίστε...

“Περί Ζήλειας και λοιπών χρωμάτων”, γράφει η Κατερίνα Ευαγγέλου-Κίσσα

Θυμάμαι όταν ήμουν μικρή, στις πρώτες τάξεις του Δημοτικού, την μάνα μου συχνά να λέει «να ‘ταν η ζήλεια ψώρα [1], θα γέμιζε όλη η χώρα!». Δεν θυμάμαι με ποιά αφορμή το έλεγε, ούτε το αίτιο που κρυβόταν πίσω από αυτή την αφορμή. Και πέρασαν πολλά χρόνια μέχρι να καταλάβω ή μάλλον να συνειδητοποιήσω, τί πραγματικά σήμαινε αυτή η φράση, που ακόμα ηχεί στα αυτιά μου σαν παιδικό τραγουδάκι… Το σίγουρο είναι πως την ευγνωμονώ, που μέσα από απλές διδαχές με άπειρες επαναλήψεις, δεν άφησε ποτέ αυτό το

Συνεχίστε...

Ας γνωριστούμε

Όσοι αγαπάτε τη γραφή και μ’ αυτήν εκφράζεστε, είστε ευπρόσδεκτοι στη σελίδα μας. Μέσω της γραφής δημιουργούμε, επικοινωνούμε και μεταδίδουμε πολιτισμό. Φροντίστε τα κείμενά σας να έχουν τη μορφή που θα θέλατε να δείτε σε αυτά σαν αναγνώστες. Τον Μάρτιο του 2016 ίδρυσα τη λογοτεχνική ιστοσελίδα «Λόγω Γραφής», με εφαλτήριο την αγάπη μου για τις τέχνες και τον πολιτισμό αλλά και την ανάγκη ... περισσότερα

Αρχειοθήκη