Κατηγορία: Πρόσωπα στον καθρέφτη

-Αν στην άκρη της νύχτας υπάρχει το φως, τότε στην άκρη της λύπης θα έχει λίγη χαρά… -Αν είναι αλήθεια αυτό, τότε πάει στο διάολο… Όλη η προσπάθεια εννοώ, χαλάλι! Οι λέξεις είχαν ειπωθεί έτσι απλά, όπως όλοι μοιραζόμαστε το ψωμί, κόβοντάς το σε φέτες. Τι κρυβόταν πίσω απ’ τις λέξεις, ας το έπιαναν οι λογοτέχνες, οι ειδήμονες, οι παθιασμένοι. Αυτοί που λένε κάτι αόριστο, ύστερα με βαθύ, απλανές βλέμμα, κοιτάζουν τριγύρω,  με πολλά κιλά πάθος σηκώνουν το κολονάτο ποτήρι, πίνουν μια γουλιά

Πάντα με τον εαυτό του κανείς μιλά τις πιο σταράτες κουβέντες. Τις πιο αληθινές. Το κέντημα αρχίζει να γίνεται λάθος απ’ τη στιγμή που νομίζεις πως με τον ίδιο τρόπο μπορείς τις σκέψεις να τις βάλεις σε λέξεις. Εκεί, καρδιά μου, φαίνεται, θολώνει το μάτι και το μετρητό της βελονιάς χάνεται. Κι άντε έχοντας κεντήσει το μισό καμβά, να πάρεις είδηση το λάθος και να θαρρευτείς το ξήλωμα... Αρχίζουν να ιδρώνουν τα χέρια, νερώνει η κλωστή, τεντώνει το ύφασμα, χάνεις την υπομονή σου, αρχίζεις να

Πέρασε τη ματιά της πάνω από τα πράγματα. Τα πρωινά, τα σπίτια μοιάζουνε βομβαρδισμένοι κόσμοι: ρούχα αραδιασμένα ανάκατα, μάλλον θα υπήρχε δυσκολία στην απόφαση τι να φορέσουν, κάτι μισοτελειωμένοι καφέδες επάνω στο τραπέζι, σκεπάσματα πεταμένα σίγουρα πάνω απ’ το σώμα αποφασιστικά, διαφορετικά δεν παλεύεται η πρωινή παγωνιά. Κι εκεί στα τυχαία ξεσκουντημένα  παπούτσια, το ‘να να κοιτά μπροστά και τ’ άλλο πίσω,  και τα πόδια, θαρρείς  κάποιου κλόουν, μόνο αυτοί το καταφέρνουν αυτό, εκεί λοιπόν

Είχε βάλει η Βασούλα  ένα κουτσουράκι που κρατούσε λίγη από τη βραδινή  θράκα του μέσα στη σόμπα, ακούμπησε δίπλα του, έτσι τυχαία, δυο τσαλακωμένες χαρτοπετσέτες, από πάνω κομμάτια ξεραμένες κληματόβεργες και κάτι ψηλά ξυλαράκια, άνοιξε το συρταράκι για να περνά ο αέρας και περίμενε. Μέσα απ’ τη σόμπα ακουγόταν μια σχεδόν απαλή κίνηση, σαν ένα πουλάκι κάτω από τα φρύγανα μια ζεστή μέρα καλοκαιριού, που κάνει να κινήσει κι ύστερα κοντοστέκεται κι αφουγκράζεται πού να ‘σαι και το κοιτάζεις. Και

Ω!  Ασφαλή συμπεράσματα, όχι, δεν έχει! Για αυτό, μάλλον, μερικοί από μας τους ανθρώπους το ρίχνουμε στις Θετικές Επιστήμες, πέρα από την προσωπική μας κλίση, για να βρούμε κάποια από αυτά. Τα ασφαλή συμπεράσματα εννοώ. Σαν μια συνέπεια μιας σειράς απολύτως λογικών διεργασιών. Έτσι, μόνο, σιγουρεύεσαι. Και αν, επίσης, το αριθμητικό αποτέλεσμα συμπίπτει με αυτό που έχουν βρει οι περισσότεροι. Οι δρόμοι είναι από κάποια πιο φωτεινά μυαλά από πριν χαραγμένοι. Κι εκεί και παντού. Μονόδρομοι. «Έχει

Μια απλή ιδιορρυθμία ήταν κι αυτό, τίποτα ιδιαίτερα αξιοσημείωτο. Η σταθερότητα της αντίδρασής της σε κάθε μικρο-δυστυχία της καθημερινότητας, από το «Χαλάσανε τα ηλεκτρικά του αυτοκινήτου κι έμεινα στην Αλεξάνδρας, αριστερό ρεύμα, να προσπαθώ να στρίψω το καρούλι, ένα δεκαοκτάχρονο μπλε φίατ  αριστερά και το τιμόνι ίδια λιπόθυμος άνθρωπος», μέχρι το «Πάλι πιάσανε οι αγκινάρες! Μπριζολάκια θα μυρίζουν, πάλι στη γειτονιά, καλή μας όρεξη». Η κοπελιά, λοιπόν, έπαιρνε τα ποδαράκια της και πού την

Με το κολλητό μίνι φουστανάκι  που άνετα θα μπορούσες να το πάρεις για μπλουζίτσα, κάτι σαν πλάγιες γραμμές άσπρες και  μαύρες όχι όμως ζεβρέ, η Σούζη ήξερε πως θα κάνει θραύση! ΄Ηταν κι οι μπότες, αυτές οι ψηλές που πιάνουν και μπούτι. Ποιο μάτι θα έμενε αδιάφορο; Μόνο το κουλτουριάρικο, αυτό που επιμένει στη φουστάνα την Ινδική, κάτι από Κνίτισα  του πάλαι ποτέ. Κι αυτό, μια κλεφτή ματίτσα θα την έριχνε. Άλλο αν ύστερα, πιστό στο πρόσταγμα της κουλτούρας, θα έπαιρνε κι όρκο: «Λέω αλήθεια,

-Μπα, καρδιά μου! Οι άνθρωποι δεν αλλάζουν σταλιά! Φορούνε, καμιά φορά,  τη φορεσιά της κατανόησης, ντύνουνται τα καλά τους σαν την Κυριακή στην εκκλησιά, μακριούς σταυρούς οι γυναίκες ως το πάτωμα, να βεβαιώνεται η πίστη, κι οι άντρες ψηλά την κορμοστασιά, να την αντιμετράνε με το Θείο, όσο βαστάει μια παράσταση, ύστερα ο καθένας κι η φορεσιά του η καθημερινή, αυτή της ψυχής του.  Οι λεπτομέρειες μετράνε στη σούμα. Τ’ άδικα που δεν παραδέχτηκες. Τα εγώ σου που τα ‘στηνες φταιξίματα των άλλων.