Κατηγορία: Ιστορίες… στο φτερό

Τέλη Ιουνίου του 1990 κι αποφασίζουμε να πάμε διακοπές στην Αυστρία - εγώ, ο άντρας μου, ο μεγάλος μας γιος (εννιά χρονών τότε) και η πεθερά μου. Πρώτη φορά στη «χώρα της ευτυχισμένης αγελάδας», όπως την ονομάσαμε από την πρώτη στιμή που είδαμε τις καλοθρεμένες ασπρόμαυρες αγελάδες να βόσκουν αμέριμνες σε ατέλειωτα καταπράσινα λιβάδια, κι η γνωριμία μας μαζί της άρχισε με περιοδεία στην περιοχή των λιμνών. Αφού απολαύσαμε τα πανέμορφα τοπία επιστρέψαμε στη Βιέννη, την περιηγηθήκαμε τρεις μέρες

Εδώ και πολύ καιρό, από τότε που άρχισα να ταξιδεύω λάιτ, μόνο με χειραποσκευή, πηγαίνω στο αεροδρόμιο καμιά ώρα πριν την αναχώρηση. Με την κάρτα επιβίβασης έτοιμη και χωρίς την (ενίοτε) πολύωρη αναμονή στην ουρά για παράδοση αποσκευής, φτάνεις χαλαρά, περνάς κυριλέ τον έλεγχο και περιμένεις κι από πάνω στην πύλη. Τούτη την τελευταία φορά, ωστόσο, μου έκατσε το «ενίοτε» και πολύ άσχημα μάλιστα. Έχοντας αποσκευή για παράδοση, έφτασα μιάμιση ώρα νωρίτερα για να έχω χρόνο και άνεση. Αμ δε!

"Θέση 15C" έγραφε η κάρτα επιβίβασης. Πτήση Γενεύη-Αθήνα. Είπα μια καλημέρα στην (Ελληνίδα) κοπελιά που καθόταν στην "15Β", βόλεψα τα πράγματά μου στο χώρο αποσκευών και βολεύτηκα κι εγώ με το βιβλίο μου ανά χείρας (ένα πολύ ενδιαφέρον δικαστικό θρίλερ, επί τη ευκαιρία). Στην "15Α" καθόταν ένας κύριος (Έλληνας επίσης) που κάποια στιγμή έπιασε την κουβέντα με την 15Β για τι άλλο; Για την πόλη που μόλις αφήναμε - μια κουβέντα από την οποία ελάχιστες λέξεις διαπερνούσαν την αφοσίωσή μου στο

Δεν ξέρω για σας αλλά εμένα η απογείωση και η προσγείωση μου ανεβάζουν την αδρεναλίνη - με την καλή έννοια. Εννοώ πως τις απολαμβάνω, δεν φοβάμαι. Όχι γιατί έχω το κοκκαλάκι της νυχτερίδας ή το λαγοπόδαρο και με προστατεύουν από κάθε κακό, αλίμονο. Κανείς όμως δεν ξέρει πότε είναι γραμμένη η στερνή του ώρα κι έτσι το έχω φιλοσοφήσει - αν είναι η δικιά μου νάρθει «αεροπλανικώς», τουλάχιστον θα πάω μια κι έξω, χωρίς αρρώστιες και βάσανα και χωρίς να το πολυκαταλάβω, υπόθεση δευτερολέπτων.  Άσε που

Τα τελευταία κάποια χρόνια ταξιδεύω κατά κανόνα με χειραποσκευή μόνο. Ξέρετε - εκείνο το συγκεκριμένου μεγέθους και όγκου βαλιτσάκι που χωράει στο ειδικών διαστάσεων πλαίσιο των αεροπορικών εταιρειών και που το παίρνεις μαζί σου στην καμπίνα αντί να το στείλεις φορτωτική (έχω τους λόγους μου που κάνω αναλυτική περιγραφή, θα δείτε παρακάτω). Μια επιλογή που έχει τα συν της και τα πλην της, με βασικό «συν» το  χαμηλότερου κόστους εισιτήριο αλλά και άλλα τινά, όπως το να μην περιμένεις τις

Πρώτη χρονιά του γιου μου στο εξωτερικό κι η κλασσική Ελληνίδα μανούλα (που δεν είμαι, δηλαδή, αλλά κάπως μου βγήκε τότε) αποφάσισε να πάει στο ξενάκι της ένα πεντόλιτρο λάδι μιας και το ελαιόλαδο το πουλούν εκεί σε συσκευασία... αρώματος (και σε παραπλήσια τιμή!). Κάτι να βάζει στη σαλάτα, κάτι λαδερό να του μαγειρέψω, απαραίτητο το λαδάκι και σε γενναιόδωρες δόσεις, κατά πώς το συνηθίζουμε στο σπίτι. Αγόρασα λοιπόν τον τενεκέ, τον συσκεύασα ωραία ωραία με το ειδικό νάυλον, εκείνο με τα

Αλήθεια, τις θυμάστε; Εσείς οι παλιότεροι λέω - τις «θέσεις καπνιζόντων» στα αεροπλάνα; Σίγουρα τις θυμάστε, ηρωικές εποχές! Όταν οι μισές θέσεις, οι πρώτες, ήταν για «μη-καπνίζοντες» και οι τελευταίες μισές για «καπνίζοντες» - λες και η «20 Α», ας πούμε, χωρίζονταν από την «21 Α» με κάποιο αόρατο παραπέτασμα που δεν επέτρεπε τον καπνό του θεριακλή της δεύτερης να περνά στην πρώτη και να ταλαιπωρεί τον άτυχο επιβάτη της που μπορεί να είχε άσθμα, αλλεργία ή να ήταν απλά μη καπνιστής, βρε

Το πρώτο μου ταξίδι με αεροπλάνο το έκανα στα 25 μου. Ναι, στα 25. Βλέπω κάποιους εξ υμών, τους νεότερους σε ηλικία,  να μειδιάτε συγκαταβατικά ή και κάπως ειρωνικά - στα 25; Τόσο μεγάλη; Ναι, ξέρω ότι οι νέες γενιές έχετε ανέβει σ’ αεροπλάνο πολύ νωρίτερα - τα εγγόνια μου έκαναν το πρώτο τους ταξίδι σε ηλικία δύο μηνών. Άλλες εποχές όμως τα τέλη της  δεκαετίας του ’70. Μπορεί η Ολυμπιακή Αεροπορία, η περίφημη «Ο.Α.» του Ωνάση με τους έξι διάσημους κύκλους στην ουρά των αεροπλάνων, να ήταν στο