Είναι φορές που δυσκολεύεταιΗ σκέψη να φτάσει στο χέρι.Κι η ανάσα, ακόμα, αρνείταιΤον αναστεναγμό της ανακούφισης`Τα μάτια αρνιούνταιΤα δάκρυα της λύτρωσης.Είναι φορές που νοσταλγώΤα ήρεμα, γλυκάΑπόβραδα στον κάμπο.Τ’ απόβραδα που μυρίζουνΝοτισμένη γηΚι ανοιξιάτικο αγέρα.Τότε, που κλείνεις τα μάτιαΚάτω από ένα δέντροΚι ανασαίνεις μόνος κι ελεύθεροςΤο θρόισμα των φύλλων.Ανασαίνεις, ανασαίνειςΜόνος κι ελεύθερος.
<br
Τα φιλιά σου στο λαιμό μου αφήνειςΜπλε σημάδια στο λευκό το κορμί μουΜε το βλέμμα σου όλα τα σβήνειςΚι έτσι μ’ έμαθες να σε λέω «ψυχή μου».
Στων φιλιών σου τη φλόγα ραγίζωΣτα παλιά μου σημάδια πονάςΣτις παλάμες σου κυλάω και δακρύζωΣε ρωτάω ξανά «μ’ αγαπάς;»-Τους εφιάλτες μου φυσάς και σκορπάς.
Η φωνή σου απαλά με χαϊδεύειΜα το μπλε των ματιών σου αγριεύειΑν τολμήσω και πικρά με γευτείςΔίχως γέλιο το βλέμμα μου αν
Μαύρο και κόκκινο. Λευκό πουθενά – για μια φορά ακόμα. Ήχοι, μουσικές που σε γυρνάνε, Ξανά και ξανά, Στον ίδιο τόνο, Τον ίδιο, απαράλλακτο πόνο, Στο μυαλό ανοίγουν την ίδια πόρτα, Στην ψυχή κυλάνε την ίδια αχτίδα. Κι όμως είναι μόνο Μαύρο και κόκκινο – Λευκό πουθενά. Τα χέρια επαίτες λαχταρούν να αγκαλιάσουν. Ντροπή πουθενά – Μόνο λαχτάρα. Η αναμονή ατέλειωτη, Λες και σκοτώνει ένα ένα Του ουρανού τ’ αστέρια. Κι έτσι είναι μόνο Μαύρο και κόκκινο – Λευκό πουθενά.
Με κοίταξες κατάματα κι η ανάσα μου κόπηκε. Σε κοίταξα κι εγώ. Καλύτερα, να το πω, αφέθηκα στα μάτια σου που με κοιτάζανε. Αναμετριόμασταν για ώρα. Τίποτε δεν λέγαμε. Ό,τι και να ‘λεγες δεν θα το άκουγα εξάλλου. Ό,τι και να ‘λεγα δεν θα ‘χε σημασία. Δεν έβλεπα στα μάτια σου εσένα, πώς να στο εξηγήσω; Κανένας ίσκιος σου που τα πλαισίωνε δεν ήτανε δικός σου. Δεν ήτανε δικός σου. Δεν έβλεπα στα μάτια σου εσένα. Πικρή, παλιά μου αγάπη, ποιος το περίμενε εδώ να σε ‘βρω… Δεν ξέρω τι στη σκέψη σού
Στα κύματά σου επάνωΝα πνιγώ, να χαθώ, να πεθάνω.-.-Μαύρα μαλλιά μου, μυρωδιά μουΕίναι δικά μου.-.-Να σε πιώ, ας πικραθώ,Να γεμίσω.Τα δυο χείλη σου γλυκάΝα φιλήσωΚαι ποτέ, μα ποτέ, ας μηΓυρίσω.-.-Μαύρα μου μάτια εφιάλτες,Στου μυαλού μου τους δρόμουςΔιαβάτες,Χωρίς νόμους, με άγραφους χάρτες,Τις σκιές μου απαλά προσπερνάς.Σε ρωτάω: πού πας; - Με κοιτάς.-.-Στης καρδιάς σου το χτύπο ανοίγω.Τι περίεργο… Δε θέλω να
Αφιερωμένο σε όλους εκείνους τους φίλους που παντοτινά θα αγαπούμε κι ας χαθήκαμε... Κατερίνα Ευαγγέλου-Κίσσα
Κι ο κήπος με τη λιμνούλα και το γεφυράκιΖωντάνεψε στην εικόνα μου.Με δέχτηκε ανοιχτός όπως πάντα.Μόνο που να – δεν ήταν εκεί το δικό μουΚαλοκαίρι.Τα γέλια τους και οι φωνές τουςΑχνά φαίνονται.Αλλά εκείνοι πουθενά.
[Θερμές ευχαριστίες στον αγαπημένο μου φίλο ποιητή κο Γιώργο Χ. Θεοχάρη, που εμπνεύστηκε τον τίτλο
Αφιερωμένο σε όλους εκείνους τους φίλους που παντοτινά θα αγαπούμε κι ας χαθήκαμε... Κατερίνα Ευαγγέλου-ΚίσσαΆκουσα ένα τραγούδι – «Αθήνα των μοναχικών θανάτων»… Τι παραπάνω να πει κανείς. Χάνεις τους φίλους σου` Όχι για εκείνους Αλλά για σένα. Κι όταν απλώνεις πάλι το ζεστό σου χαμόγελο Αγκαλιάζεις μια παγωμένη ανάμνηση Το ίδιο, πάντα, αγαπημένη.[Θερμές ευχαριστίες στον αγαπημένο μου φίλο ποιητή κο Γιώργο Χ. Θεοχάρη, που εμπνεύστηκε τον τίτλο του μικρού μου αυτού
Το σπίτι στη δουλειά μου το παλιό,Το σπίτι το μικρό που το ξεχάσαμε,Νοσταλγικά και θλιμμένα κοιτάΤον συλημένο κάμπο τουΚαρτερικά–καρτερικά,Χωρίς να φεύγει.-.-[Να πέθαναν, νά ‘φυγαν μετανάστες,Να το πούλησαν;Και τώρα ποιος να το ‘χει,Γιατί το ‘κλεισε;]-.-Και ένα παλιό σεντούκι αφημένο στη βεράντα,Μαζί με τη γριά ελιά,που πάνω του γέρνειΣα να το προστατεύει από βροχές και ήλιους.Τα δύο πιο παλιά πράγματα της αυλής –Μα δε
Πρόσφατα σχόλια