Κατηγορία: Λόγοι των Φίλων

"Οι έλικες του ήλιου''  Γυρίζει τους έλικες του ήλιου, πίνει μονορούφι τους χυμούς των φεγγαριών, μεθάει στην απόγνωση ανάλυσης συναισθημάτων... Γίνεται δέντρο, κατόπιν σύννεφο, αναστενάζοντας καταλήγει ένα μηδαμινό καρυδότσουφλο στην άκρη του πεζοδρομίου, παγώνοντας έτσι τις σκέψεις των διαβατών της ομίχλης. Ο ήλιος αναμετράται και νικά το χειμώνα, χρυσοκίτρινο καλοκαίρι το χέρι του, κρατά άμυνα και δίνει το έναυσμα για να ξαναγυρίσουν οι έλικες. Αυτοί στροβιλίζονται στις

Είναι φορές που οι λέξειςστήνουν χορό μέσα στο μυαλό μουκαι πρέπει να τις ξεχωρίσωποιές έχουν κάτι να πουνποιές όχιποιές είναι ουσιαστικέςκαι ποιές ανόητες φιοριτούρεςείναι ψυχοφθόρα διαδικασίασκέτο βάσανονα τις κοσκινίζεις στο νουνα ξεχωρίζεις την ήρα απ΄ το στάριμα δεν γίνεται αλλιώςγια να βγάλεις το απόσταγμαθα περνάς από μυλόπετρες.

Στην  Μ.



Ίσως το άφθονο ποτόΤ' απανωτά κεράσματαΚαι η διάθεση που συναρπάζειΑπό τη γλώσσα μόλις νυχτώνειΚάπου να σύρει πάλι η πόρνη το κουφάρι μουΊσως η μεθυσμένη νιότηΠου ζαχάρωνε τις σάρκες μου για ώρεςΊσως η αγάπη που έμεινε στην κόλασηΚαι δε σκέφτηκεΝα γυρίσει πίσω απ' όταν έφυγες•Δεν ξέρω τι έφταιξε στ' αλήθεια -Μάλλον κι οι δυο θα φταίξαμε, καλή μουΑφού εκείνος πρώτα εμφανίστηκε στον ύπνο μου•Βαρύς κι

Η δασκάλα μου. Ήταν ο άνθρωπος εκείνος που αγάπησα δυνατά και παθιασμένα, με μία ορμή που φλόγιζε τα στήθη μου και αναστάτωνε την ύπαρξή μου. Ήμουν τότε ένας έφηβος μαθητής, εκείνη είχε έρθει να διδάξει σε σχολείο για πρώτη φορά και αισθανόταν το άγχος της άπειρης ακόμα δασκάλας που έρχεται αντιμέτωπη με σκληρά και ατίθασα παιδιά. Αυτό γινόταν ιδιαιτέρως αντιληπτό όταν πολλές φορές κοκκίνιζε από ντροπή και μπέρδευε τα λόγια της, ζητώντας μας συγγνώμη και κοιτώντας με ιδιαίτερη προσοχή το σχολικό

Όλοι οι μεγάλοι υπήρξαν κάποτε παιδιά και ως παιδιά είχαν ένα και μοναδικό σκοπό, να μεγαλώσουν όσο γίνεται πιο γρήγορα. Όταν πράγματι κάποια στιγμή τα κατάφεραν και μεγάλωσαν αρκετά, άρχισαν τότε να νοσταλγούν τα χρόνια της παιδικής ηλικίας τους. Ήταν ένα ζεστό μεσημέρι του Αυγούστου. Όλοι στο σπίτι απολάμβαναν το μεσημεριάτικο ύπνο τους. Επικρατούσε μια θλιβερή για εμένα ηρεμία, καθότι ως παιδί, ξέχασα να σας συστηθώ,  ονομάζομαι Αμαλία, δεν είχα καθόλου καλή σχέση με τον ύπνο του μεσημεριού,

Γνωρίζουμε ότι απομένουμε μονάχοιτις Θερμοπύλες να φυλάμε της ζωής μας,με στρατιώτες μοναχά τις αντοχές μαςκαι κάστρο της ψυχής τη γενναιότητα.Βολές από  αισθήματα πολέμια και τακτικέςπου μας ωθούν σε στάση άμυνας,μας θωρακίζουνε εντούτοιςνα προχωρούμε μόνοι, μα κι ελεύθεροι.Όχι, εμείς αλλιώς είχαμε μάθει.Να συμπονούμε, όποτε τούτο μας ζητήθηκε.Με όμοιους βηματισμούς,πολλάκις να συνοδοιπορούμε,όποτε χρεία  υπήρξεκαι  όποτε  μ΄ άγγιγμα

Στην Μ.



Θα μπορούσα να ζωΜόνο με την ελπίδαΚαι θα μπορούσαΊσως θα μπορούσα να πιστεύωΕκεί που άλλοι ζουν ψευτοζώνταςΤυφλωμένοι από μίση και πάθηΚοπάδι χαμένο δίχως ποιμέναΑγέλη από σκέψεις σκοτεινέςΠου βόσκουν τις ράχες τού γκρεμούΜέχρι την άβυσσοΚαι δεν το ξέρουνΠώς θα μπορούσα τάχαΝα σε έχω αγαπήσει ήΝα σε έχω μισήσειΝα τερματίσω με μια κίνηση κοφτερήΑυτό το μαρτύριοΝα σκέφτομαι εσέναΤις νύχτες

-Δεν ξέρω τι θα κάνεις φέτος του Αΐ- Γιαννιού, σε θέλω μαζί μου στο έθιμο του Κλήδονα, είπε η κυρία Ευθαλία στην κόρη της. -Μα βρε μαμά! Αφού στο είπα χίλιες φορές, δεν μ’ αρέσει να συμμετέχω σε τέτοια αναχρονιστικά πράγματα, δεν θέλω, άσε με. -Δεν ακούω τίποτα. Κάθε χρόνο τις ίδιες δικαιολογίες μου λες. Και δεν μπορώ και θα πάω διακοπές με τα κορίτσια και ‘γω δεν ξέρω τι άλλο θα σκαρφιστείς. Μέχρι εδώ,  μου το υποσχέθηκες πέρυσι, το θυμάμαι καλά, μη δυσανασχετείς καθόλου. Σε λίγη ώρα έχουμε