Κατηγορία: Λόγοι των Φίλων

Πανάρχαιο παιχνίδισμα Του ζωοδότη αφέντη ήλιου Στα ασημόκλαδά σου… Που απ’ τη ρωγμή του χρόνου Φέγγει το φως  στην οικουμένη Κι έρχεται θεμέλια και της βάζει Στέρεες οι ρίζες σου, βαθιές… Στο παρελθόν το ασύγκριτο, το πληγωμένο Ξέγνοιαστα αφήνονται να συλλογίζονται Κοιτώντας τον άπιαστο και άναρχο ορίζοντα Τ’ απέριττα κλαδιά σου Που ερωτοτροπούν με χάρη ζηλευτή Με τον αέναο κυρίαρχο ουρανό Που όλους και όλα τα χωράει Ελπίδα και συνάμα προσευχή Και την κραυγή της νίκης Και την

Το είχε κάτι σαν τάμα, κάθε που επισκεπτόταν τους θερινούς μήνες την πρωτεύουσα, να ανεβαίνει στην Ακρόπολη. Σαν να τον καλούσε να πάει, εκεί στον Παρθενώνα, να ψηλαφίσει τα αρχαία μάρμαρα, να λουστεί καθάριο φως, να γεμίσει ενέργεια. Έτσι το ένιωθε τριάντα χρόνια τώρα, από μικρό παιδί που είχε πρωτοπάει με τον συγχωρεμένο πατέρα του. Ήταν αρχαιολόγος και του μετέδωσε αυτήν του την αγάπη για την πατρογονική ιστορία μας, δούλευε σ’ αυτόν τον ιερό χώρο, μέχρι που έγινε το μοιραίο και τον έχασε.

--Eγώ θα πάω και τι λες εσύ τ’ ακούω τζάμπα και βερεσέ. --Δε θα πας. --Θα πάω ρε Κατερίνα, δε πα να χτυπιέσαι κάτω δε θα σου περάσει… Θα πάω. --Αααα, έτσι ε; Αυτό σημαίνει πως δε με υπολογίζεις καθόλου. Δεκάρα δε δίνεις για μένα… --Όχι, όταν πρόκειται για δουλειά και για τόσο σημαντικά ζητήματα δεν σε υπολογίζω βέβαια. Δεν γίνεται να μου κάνεις κουμάντο κι εκεί, δεν το καταλαβαίνεις; --Όχι δεν το καταλαβαίνω γιατί δεν μου το εξηγείς. Αλλά δεν μπαίνεις στον κόπο να μου δώσεις δυο απαντήσεις

Ερωτολόγια μου 'λεγες, τις νύχτες που περνούσανάνθος κι αγέρα της μυρτιάς και κρίνο του ναρκίσσουκαι μέσ’ στο φεγγαρόφωτο στα χείλη της αβύσσουόλα τα αστέρια τ’ ουρανού, μ’ αγάπη με μεθούσαν.

Δροσοσταλίδα και ηλιοφώς, ξημέρωμα μαζί σουσαν έπινα την Άνοιξη, στο πρωινό κορμί σουγεννιόμουνα και πέθαινα, στην πλάνα αγκαλιά σουκαι σφράγιζα με μυστικά, όλα τα όνειρά σου.

Τώρα μια αγάπη έσβησε και στάχτη έχει γίνεικαι μια ανάμνηση πικρή,

Σε κάποια Αυλίδα,ενάντιοι άνεμοι,δυσχέρειες έκτακτεςκι εμπόδια των θεών,όλο θα αναβάλλουν τον απόπλου σου...Μα εσύ, άπραγος, μη μείνεις...Κυρίως,μην ολισθήσεις σε ικεσίες,προς τους μνησίκακους θεούς,εκλιπαρώντας εύνοιακαι ούριους ανέμους!...Το ‘χουν συνήθεια,στην χρεία,οι θεοί,αιματηρά να απαιτούνε ανταλλάγματα!...Αθώες Ιφιγένειες ν΄ απαιτούνε...Σε τούτες τις συναλλαγές, μην αφεθείς κι ενδώσεις...Έτσι κι αλλιώς,οι διαθέσεις

Κοιτάς έξω απ΄ τα τείχη.Και είναι η πεδιάδα,απ΄ τους εχθρούς, ανέλπιστα, αδειανή!...Ανέλπιστα αδειανή, απ΄ άκρη σ΄ άκρη...Κι ύστερα από το ξάφνιασμα,χαρά και ευφορία, σε κατακλύζουν.Χαρά και ευφορία, μεγάλη!...Και δεν ρωτάς, το τι και πώς...Δεν εξετάζειςπρος τι αυτή η εύνοια,που τόσο γενναιόδωρα,απ΄ τους ταλανιστές σου, σε απαλλάσσει...Μόνο,σε στροβιλίζειτ΄ αλκοολούχο απρόσμενο.Σε συνεπαίρνειτων ημερών το εδώδιμο!...Κι αρχίζεις,

Χαϊκού:Μέρες του θέρουςοι καρποί μεγαλώνουντρίζοντας γλυκά.

Γλυκά μεστώνουν ψηλώνουν τα στάχυα ήλιος να γίνουν.

Στάχυα ξερά. Ο Ιούλης κρύβεται σ΄ ένα κοχύλι.

Τερετίζοντας το καλοκαίρι περνά απ΄ τα φτερά σου.

Ήλιος αχινός. Τη μέρα -στ΄αγκάθια του- λίβας την καίει.

Πύρινη μέρα. Η πόλη ασάλευτη κοντανασαίνει.

Το μεσημέρι κοιμάται στις θημωνιές αποσταμένο.Τάνκα: Δεν έχει

Στάθηκε μπροστά από το παράθυρό της. Είχε νυχτώσει πια. Στο δρόμο δεν κυκλοφορούσε ψυχή. Μόνο τα τρελά φώτα ενός νυχτερινού κέντρου αναβόσβηναν μανιασμένα. Ο δρόμος φωτιζόταν, μαζί και η όψη της από το ασημένιο ολόγιομο φεγγάρι. Πανσέληνος σήμερα και το φεγγάρι πιο φωτεινό από ποτέ. Ποτέ στη ζωή της δεν είχε δει πιο λαμπερό φεγγάρι και έμελλε να το δει σήμερα. Ήταν τυχερή. Της άρεσε το φεγγάρι. Καθόταν με τις ώρες και το κοιτούσε. Ήταν το φως της νύχτας. Της άρεσε το φως. Δεν μπορούσε να