Κατηγορία: Λόγοι των Φίλων

Κατάκοπη γέρνει η μέραισόβια διαταγή η αντοχή τηςστις ορέξεις της νύχτας.Εκουσίως θυσιαζόμενητρυφηλή απελπισία μεςστα στεγνά μάτια τωνονειροπόλων κυκλάμινων.Σκιές της μέρας σκεπάζουντην οροφή της αλήθειαςστυγνοί τιμωροί οι ασεβείςδιαζύγιο δίδουν στις υποταχτικέςλεγεώνες της καθημερινής ρουτίνας...Η μέρα ψέλνει προσευχή να γιάνει τιςπληγές της από την φορτική αναμόχλευσητης καθωσπρέπει μιζέριας, της αλλόκοτηςκραυγής από τα έγκατα της

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα χελιδόνι, που ετοιμαζόταν, όπως κάθε άνοιξη άλλωστε, να ταξιδέψει από τις μακρινές χώρες του Νότου στο Βορά και συγκεκριμένα για την ανθισμένη πολιτεία. -Έχε γεια χελιδονάκι μας να προσέχεις εκεί που πας, χαιρετούσαν από τα φοινικόδεντρα οι μαϊμουδίτσες. -Γεια σας καλοί μου φίλοι, ευχαριστώ που με νοιάζεσθε, αποκρινόταν τότε το χελιδόνι. -Μελέτησες το χάρτη για τη διαδρομή; ρωτούσαν έπειτα όλο ενδιαφέρον οι ζέμπρες, κουνώντας την ουρά τους φιλικά. -Μα φυσικά

Μισή καρδιά πού βρίσκεται, χτυπώντας δυνατά;Ειν’ σε πελάγη γαλανά, σε μέρη μακρινά,με τους δικούς της οφθαλμούς θωρώ τον ουρανό,κοιτά κι εκείνη άραγε τ’ αστέρι π’ αγαπώ;

Ολόκληρη γίνετ' η καρδιά μαζί σου, αν βρεθώ,μες στα Χριστούγεννα φοράς το άσπρο νυφικό,σαν Όλυμπος που χιόνισε, πατέρας των Θεών,σαν την αγάπη για τη γη, μητέρα των θνητών.

Μες στην πατρίδα η μισή κι η υπόλοιπη εδώ,από τον τόπο μου μακριά που τόσο αγαπώ,δύο

Θηρίο ανήμερο ο άνθρωπος, ικανός για τα πιο ακραία ζητήματα, για το καλό και το κακό. Φοβερή ικανότητα στη βία, στον πόλεμο. Αλλά κι επιδέξιος θεατρίνος σαν απτός επίγειος άγγελος, ανοίγει τα φτερά του και πετάει από την επιστήμη στην τέχνη κι από καταστροφή στον αιώνιο έρωτα. Αίνιγμα η ψυχή και ο κόσμος του υποσυνείδητου. Ανοιχτός στις άγνωστες ορέξεις τής πραγματικότητας. Μόνο μέσα απ’ τους ρόλους της τέχνης, θ’ ανακαλύψει τον πραγματικό εαυτό του. Ο ρόλος τής τέχνης δεν είναι διαφορετικός

Το μόνο που είχε μείνει αλώβητο από το χρόνο, τα μάτια της ήταν. Χρυσοπράσινα, μεγάλα, με μια γλυκύτητα και μια λύπη αδιόρατη. Ένα τεράστιο ερωτηματικό ήταν τα μάτια της. Για τα χρόνια που πέρασαν, τα κενά που άφησαν, τα λάθη και τις παραλείψεις της. Τις τραγικές παραλείψεις της, έτσι ακριβώς μου είπε, όταν βρεθήκαμε. Είχαμε να συναντηθούμε  χρόνια. Κάποια στιγμή το αποφασίσαμε, δεν πήγαινε άλλο. Εμείς, που τόσα πολλά κοινά είχαμε  ζήσει, να μη βρισκόμαστε. Συναντηθήκαμε σ΄ ένα café, που άρεσε

Οι εκδόσεις Κέδρος και το βιβλιοπωλείο «Επί Λέξει» διοργανώνουν την παρουσίαση της νέας ποιητικής συλλογής «Γραβάτα δημοσίας αιδούς» του Δημήτρη Π. Κρανιώτη, ιατρού ειδικού παθολόγου, την Πέμπτη 15 Νοεμβρίου 2018 στις 7 μ.μ. στην Αθήνα  (βιβλιοπωλείο «Επί Λέξει», Ακαδημίας 23 & Λυκαβηττού). Πρόκειται για την ένατη ποιητική συλλογή του Λαρισαίου ποιητή σε Ελλάδα και εξωτερικό, με 52 ποιήματα που έγραψε την τελευταία επταετία 2010-2017. Για το βιβλίο θα μιλήσουν οι: Κωνσταντίνος Μπούρας

Χα, χα, χα!!! Όλη μέρα η Χαρά μέσα στην καλή χαρά. Χάχα την έλεγε η μάνα της, χάχανα και λάχανα  απαντούσε η Χαρά. Από κοντά και η γιαγιά Πορτογύρω, την φώναζε «στρώσε κώλο στο σκαμνί... βάλε και καμιά βελονιά». Δεν χαμπάριαζε όμως η Χαρά από λόγια. Όλη μέρα έξω... Μια στο δρόμο, μια στις φίλες, ψου-ψου και γελάκια. Από μικρή της άρεσε το έξω. Το σπίτι... ένα πράμα... να πέσει να την πλακώσει. Ενώ έξω!!! Είχε τα πουλιά, τις πέτρες, σαν κατσίκι έτρεχε, τα βουνά, τα δέντρα και τη μεγάλη της

Ζωή μου από παλιά...   Δυστυχισμένο, καταραμένο δίχως καρπούς, στείρο με τα χέρια στους ουρανούς να θρηνεί μόνιμα ένα δέντρο διαφορετικό μα να το αγνοεί, ξεχωριστό δέντρο και δεν το ξέρει, δεν του είπε κανείς, κανένας, ποτέ

ότι δέντρο δεν είναι...

Και θλίβεται γυμνό τ' άνθη και τους καρπούς θολά καθώς κοιτάζει μιας βερικοκιάς, κερασιάς της μηλιάς, δαμασκηνιάς μιας πορτοκαλιάς, λεμονιάς και μέσα του ζηλεύει -

ασχημόδεντρο αυτό που