Κατηγορία: Λόγοι των Φίλων

Μια μέρα θα κατοικήσω σ’ ένα παλιό αρχοντικό στο κέντροεκεί που η καρδιά της Αθήνας χτυπάει γρήγορανα συναντήσει τον 22ο αιώνα με τον ρόδινο ορίζοντατότε που οι μνηστήρες θα βρίσκονται σε λάκκους του 21ουέξω απ’ τα τείχη της χωρίς παπούτσια, χωρίς πόδιακι εκεί θα μείνουν.

Σε 84 χρόνια τα πουλιά θα επανέλθουν στα κλαδιά τουςθα θυμηθούν τα τραγούδια τουςοι δρόμοι θα ντυθούν πάλι στα άσπρα -πλάκες, βότσαλα, τούβλα-και στα κόκκινα -χώμα, κεραμικά,

-Επιτέλους μόνη, σκεφτόταν καθώς έβγαινε με ορμή έξω στη μεγάλη λεωφόρο. Ακόμα ηχούσε στα αυτιά της ο εκκωφαντικός ήχος από το βίαιο κλείσιμο της πόρτας του διαμερίσματος και το τρίξιμο των κλειδιών της. -Μόνη και ελεύθερη, μονολογούσε συνεχώς, περπατώντας όσο πιο γρήγορα μπορούσε μέσα στο θορυβώδες πλήθος, χωρίς κάποιον συγκεκριμένο προορισμό. Από τη βιασύνη της είχε ξεχάσει να φορέσει τα παπούτσια της. Έφυγε με τις φθαρμένες παντόφλες της. -Δεν πειράζει, έλεγε συνεχώς στον εαυτό της καθώς

Ο Άγγελος, ένας σαραντάρης άντρας, ντυμένος με ακριβό κοστούμι, κάθεται χαλαρά στη θέση του. Το τρένο είναι άδειο σχεδόν και για κακή του τύχη, σήμερα που έπρεπε να πάει στην Χαλκίδα, το αυτοκίνητό του δεν έπαιρνε μπροστά. Άνοιξε νωχελικά τον υπολογιστή του και άρχισε να διαβάζει ξανά την εργασία που είχε ετοιμάσει και την οποία έπρεπε να παρουσιάσει. Ο ήλιος είναι λαμπερός, παρόλο που είναι μέσα στην καρδιά του χειμώνα, και νοιώθει την ζεστασιά του, καθώς το τρένο διασχίζει την πόλη της

Υπήρχε κάποτε σε ένα μέρος απομακρυσμένο από τον υπόλοιπο κόσμο, ένας βασιλιάς περίεργος και άπληστος. Μεθυσμένος από τον πλούτο, η μοναδική του έγνοια ήταν καθημερινά σε ποιες ενέργειες θα μπορούσε να προβεί για να τον αυξήσει. Ζούσε σε ένα παλάτι φτιαγμένο από χρυσό, καθόταν σε έναν πολυτελή θρόνο και έτρωγε με χρυσά κουτάλια σε χρυσά πιάτα. Άνθρωποι τον υπηρετούσαν, ακόμα και αν τους ενοχλούσε ο στρυφνός και ιδιότροπος χαρακτήρας του. Χρησιμοποιούσε όλα του τα πράγματα για λίγο, και μετά τα

| Ξαναβρίσκονταιστο φωτεινό γεμάτο χάρη δέντροστην δροσιά κάτω απ’ το δέρμαστην κίνηση που κάνει η ελευθερίααύρα της  θάλασσας

σε κάτι  δικό μουεισχωρεί || Κουβαλάς μια ποίηση στο σώμαμια τέχνη στην ψυχήτο χαμόγελο της διαίσθησηςαυτό είσαι ||| ΕνώνονταιΔεν ξέρω γιατί ενώνονταιΑγαπιούνταιΔεν ξέρω γιατί αγαπιούνται~Δεν χρειάζεται να μάθωούτε γιατί φτιάχνουν κύμα





Ο

Άμα μ’ ακούς θα τα πάμε καλά οι δυο μας, να είσαι σίγουρη. Προπαντός, τις συμβουλές μου. Όχι πως είμαι απ’ αυτές τις παλιές πεθερές που τις θέλανε τις νύφες να στέκονται σούζα... Αλλά ένα σεβασμό, όπως και να το κάνουμε, τον δικαιούμαι. Μάνα του άντρα σου είμαι, δεν είμαι όποια κι όποια. Εγώ τον ξέρω καλύτερα απ’ όλους αφού τον γέννησα. Θα σου πω τα χούγια του ένα προς ένα. Τι να προσέχεις, τι ν’ αποφεύγεις για να τα πάτε καλά. Αυτό δε θέλεις; Μακάρι να είχα κι εγώ τότε που ‘μουνα νιόπαντρη μια

Έβρισκε πάντα χώροστα όνειρά μου η Άνοιξη.Λικνιστικά ερχότανε,άνοιγε τις αυλόπορτες του νουκαι χτύπαγε με μίσχους λουλουδιών τα παραθύρια.Και την καλοδεχόμουν και την έβαζαστα τρίσβαθα να ξαποστάσει της ψυχής μου.Αλλοίμονο! Ένα μονάχα πέρασμα κι ύστεραστου αποχαιρετισμού το κατευόδιο,χανότανε μαζί με τ’ όνειρο.Κι εγώ, την κοίταζα να φεύγεικαι αναρωτιόμουνα,αν θα θυμότανε το παραθύρι του ονείρου μουνα το ξαναχτυπήσει…

Κυκλοφόρησε στα βιβλιοπωλεία τον Μάρτιο 2018 η νέα ποιητική συλλογή του Δημήτρη Π. Κρανιώτη «Γραβάτα Δημοσίας Αιδούς» από τις εκδόσεις Κέδρος. Πρόκειται για την ένατη ποιητική συλλογή του Λαρισαίου γιατρού σε Ελλάδα και εξωτερικό και το δέκατο συνολικά βιβλίο του (εξέδωσε και μια ποιητική ανθολογία στα αγγλικά) με 52 ποιήματα που έγραψε την τελευταία επταετία 2010-2017. Το εξώφυλλο του βιβλίου σχεδίασε η Ξένια Τρύφων. Ευχόμαστε στον φίλο ποιητή καλοτάξιδο το νέο του πόνημα.   Το ομότιτλο