Θα μιλήσουμε πάλι για τη μακρινή πορεία των αγαλμάτων. Θα κινείς τα χέρια σου, ζωγραφίζοντας κόσμους, σαν να μην έφταναν ποτέ οι λέξεις.
Ύστερα θα σου δείξω τις παπαρούνες - απλή απόδειξη πως η ζωή μάς έχει, ήδη, ξεπεράσει.
Την ομορφιά θέλει αθώα μάτια να την βλέπεις και τα καρφιά κάθε άνοιξη θα αφήνουν τα σημάδια τους στα χέρια Τού Αθώου.
Για τον πόνο που κρύβεται ή φαίνεται ή ουρλιάζει, κάποια στιγμή θα πάψει -μην τον μιλάς-.<br
Βλέπω απ΄ το μπαλκόνι μουμια πασχαλιά και δύο ελιέςδεν είναι δικές μουόμως αυτό δεν με εμποδίζεινα τις χαζεύωνα τις θαυμάζωείμαι ερωτευμένος γενικάμε τα δέντραόλες τις εποχές του χρόνουόχι μόνο όταν ανθίζουνμ΄ αρέσει να τα κλαδεύωνα τα περιποιούμαιαγαπώ τα δέντρακι όταν βρεθώμέσα σε δάσοςνιώθω πως είμαιστον Παράδεισο.
[caption id="attachment_12683" align="alignright" width="376"] ISBN: 978-618-87142-1-2 / Σελίδες: 120[/caption] «Οι σκλάβοι τού κάμπου», του Γιάννη Πολύζου, αποτελούν την πρώτη αυτόνομη συλλογή διηγημάτων τεχνοτροπίας δομημένου ρεαλισμού, υπό την αιγίδα τού Φιλολογικού Ομίλου Ελλάδος. Ο συγγραφέας, σε έξι διηγήματα, εφαρμόζει τις τεχνικές κατευθύνσεις της τεχνοτροπίας προκειμένου να αναδείξει πτυχές της οικονομικής, κοινωνικής και πολιτιστικής κατάστασης την οποία βίωναν οι κολλήγοι στην
Κόκκινη κλωστή δεμένη στην ανέμη τυλιγμένη, δωσ’ της κλώτσο να γυρίσει, παραμύθι ν' αρχινήσει. Κάποτε σε μια μικρή αλάνα ήταν μια παρέα από παιδάκια, αγόρια και κορίτσια και παίζανε διάφορα παιχνίδια. Είχανε μια μπάλα όπου την κλωτσούσανε, την πετούσανε στον αέρα, τη δίνανε ο ένας στον άλλο και παίζανε ό,τι παιχνίδι χωράει ο νους σου. Από μήλα μέχρι ποδόσφαιρο. Εκεί κοντά βρισκόταν ένα πηγάδι. Δεν ήτανε και πολύ καλά κλεισμένο... Εκεί που κλωτσάγανε την μπάλα, η μπάλα έφυγε με φόρα και
Υδρο-βίος Όλα ξεκίνησαν όταν κατέληξα να ζω στο νερό. Με ένα αίσθημα τελεσίδικης αποχώρησης βυθίστηκα γλυκά καθώς με τύλιγε ο πνιγμός αλλά ξεπέρασε κάθε προσδοκία μου το γεγονός της ανάπτυξης μιας υδρόβιας αναπνοής, αν και όχι αβίαστης, αναδυόμενης ίσως από μια παγανιστική συνάφεια ετυμολογικής φύσης, ανάμεσα στα πνευμόνια μου και στο πνεύμα του νερού…
Οι αισθήσεις αδιάλειπτα δεμένες με το χάδι του. Η όραση θολή. Η κίνηση έμπλεη πηχτών συναισθημάτων, που
Ο τσοπάνος κάθεται και σκαλίζει την γκλίτσα του, όχι για να την κάνει σταθερότερη, αλλά ομορφότερη. Τούτο το «περιττό» που προστίθεται στο αναγκαίο, είναι η τέχνη. Όλοι, ακόμα κι οι πρωτόγονοι, θα ’θελαν τα πράγματα που χρησιμοποιούν, εκτός από χρήσιμα, να είναι και ωραία.
Βασίλης Ραφαηλίδης
Οι εκδόσεις «Υψικάμινος» τελούν υπό την αιγίδα τού Φιλολογικού Ομίλου Ελλάδος. Από την πρώτη στιγμή λειτουργίας του Φιλολογικού Ομίλου θεωρήσαμε ως
Ο πολιτικός μεσσιανισμός έχει μια διττή μορφή. Εμφανίζεται είτε ως επιβεβαίωση μιας κατάστασης που δεν μπορεί να μεταβληθεί παρά μόνο να ανασυσταθεί εξωτερικά, με τη σκουριά των πρότερων στιγμών της παρούσα, είτε εγγράφεται στην επικράτεια μιας μάταιης αντίστασης, με τη μορφή ενός ριζοσπαστικού εξωραϊσμού μιας διάχυτης απόγνωσης που υποκύπτει με λαγνεία στην αισθητικοποίηση της καπιταλιστικής κυριαρχίας. Αυτή η διττή υπονόμευση κάθε δυνατότητας αποκαθήλωσης της καπιταλιστικής ορθολογικότητας
Η ομορφιά της ξεπερνούσε το μέσο όρο και προβαλλόταν κατ΄ επίφαση δίπλα σε διάφορα άλλα ταλέντα. Έδινε μεγάλη σημασία στην εμφάνισή της και αυτό της έφερνε άγχος και ένταση. Επίσης, καθώς την ενδιέφερε να υπερέχει, στήριζε την κορμοστασιά της σε ψηλοτάκουνα, θηλυπρεπή παπούτσια. Κατά την μετάπτωση του -ε- σε -ο- φορούσε το δοκιμασμένο στην κάμερα χαμόγελο και ρύθμιζε τη στάση της ώστε να γίνεται υπέροχη. Δεν είχε φίλες γιατί θεωρούσε υποδεέστερη την οικειότητα και τις συναισθηματικές
Πρόσφατα σχόλια