[Kάποια σπουδαία που ερήμην μας συμβαίνουν

 Και είναι εκεί…

 Και καρτερούνε…

 Το βλέμμα μας να καθαρίσει να τα δούμε… 

Λυγερή Ζωχιού]

Στα μάτια, της ανατολής καθρέφτισμα

Κι ένα κελάηδισμα αναπάντεχο

Στο τρέξιμο της μέρας

Σταγόνα απρόσμενης βροχής

Στο ιδρωμένο πρόσωπο

Και χαραμάδα ανάμεσα στα σύννεφα

Που θαρρετή μια ηλιαχτίδα σκάει

Σ’ απόβροχο μιας μέρας

Σε ταπεινή λακκούβα βρώμικου νερού

Του βασιλιά του ήλιου το περήφανο καθρέφτισμα

Και πεταλούδας το γοργό πετάρισμα

Ξάφνου σιμά σου

Το καλημέρισμα του φίλου

Και το απλόχερο χαμόγελό του

Στην χαρά και στην ανάγκη σου

Ή ένα χτύπημα καθησυχαστικό του

Στον ώμο τον σκυφτό σου…

Ένα  μικρό αγριολούλουδο

Που άνθισε

Kαι καμαρώνει να το δεις

Κι ας μην το νοιάστηκες…

Και μια κουβέντα που ευλογήθηκες

Ν’ ακούσεις

Και φώτισε μια σκοτεινή σου μέρα

Ξυπόλητο βολτάρισμα στο κύμα ενός γιαλού

Και ξέγνοιαστα χαμόγελα που έτυχαν

Στο ηλιοβασίλεμα

Κάποιου καλοκαιριού σου

Τ’ αξιοθαύμαστα αυτονόητα…

Μικρά πολύτιμα στολίσματα

Που είναι εκεί…

Που ομορφαίνουν τις ζωές μας

Διακριτικά…

Και  περιτριγυρίζουν τις στιγμές μας

Μα  το κρυφτό αναγκάζονται να παίζουνε

Το κάθε τόσο…

Έτσι επειδή το βλέμμα η μέρα το σκοτίζει

Με το έτσι θέλω της…

Κι ο νους μπερδεύεται

Με πιο φανταχτερά…