Ἧμασταν πιστιρίκια ἀκόμα, ὅταν, μᾶς ἔπαιρνε ἡ γιαγιά μου καὶ πηγαίναμε, στο «ξόδι» τῆς Πασχαλιᾶς, στὴν πλατεία τοῦ χωριοῦ ποῦ βρισκόταν δίπλα ἀπ’ την ἱστορική ἐκκλησία με τα αἱωονόβια πλατάνια, ἐκεῖ στὸ κατάφυτο καὶ γραφικό Τρικέρι Πηλίου, όπου στήναν χορό οἱ γυναίκες τοῦ χωριοῦ, τότε ποῦ οἱ παραδόσεις ἧταν ζῶσες και βαστοῦσαν καλά τα ἥθη και τα ἔθιμα μας με κᾶθε λεπτομέρεια καί τὰ χωριά ἔσφιζαν ἀπὸ ζωή. Ἕνα τέτοιο ἔθιμο ἧταν καὶ τὸ «ξόδι» τῆς Πασχαλιᾶς, και γινόταν την πρώτη Παρασκεύη μετὰ τὴν Λαμπρή της Ζωοδόχου Πηγῆς, και αὐτὸ γιατί τελείωναν οἱ γιορτές τῆς Πασχαλιᾶς, μετά τὴν πολυήμερη νηστεία, τὴν γεμάτη κατάνυξη καὶ περισσυλογή προς τὸ Θεῖο δράμα τῆς Μεγάλης Βδομάδας τῶν Άγιων Παθῶν τοῦ Κυρίου, σ’ ὅλη την πορεῖα μέχρι την Σταύρωση, έως καὶ τὴν λύτρωση τῆς Ανάστασης, σημάδι πῶς ὁ θάνατος κατελύθη.

«Κι ὅτι ὁ κόσμος ποῦ ζοῦμε καὶ βλέπουμε εἷναι μιὰ δοκιμασία, σαν τι ἄλλο νὰ σημαίνει ἡ Ανάσταση τοῦ Χριστοῦ μας, παρά αὐτό, σταυρώθηκε ἀναμάρτητος ὅντας, νὰ μᾶς λυτρώσει ἀπὸ τὰ θνητὰ δεσμά ποῦ μᾶς φόρεσε ἡ πλάνη τοῦ σκοταδιοῦ». Ἔτσι μᾶς ἔλεγε ἡ γιαγιά, θέλοντας νὰ μᾶς δώσει ἕνα κάπως ἱδιαίτερο νόημα,  νὰ καταλάβουμε πόσο σημαντική εἷναι ἡ Λαμπρή, πότε δεν ἔλεγε Πάσχα, «ἐμεῖς παδιά μου, οἱ Ἕλληνες, τὴν Λαμπρή γιορτάζουμε, γιατί λάμπρυνε τὸν κόσμο με την Ἀνάσταση του» κι ἄδικο δεν εἶχε.

Ἧταν πράγματι χάρμα να τις βλέπεις ὅλες νέες κοπέλες, μεσήλικες γυναίκες, γριές, παντρεμένες, χωρισμένες, μικρὰ κορίτσια, πιασμένες χέρι μὲ χέρι σὲ κύκλο, ντυμένες με τις παραδοσιακές τους στολές, νὰ λάμπουν, με ὅλη τους την κορμοστασιά καὶ μεγαλοπρέπεια, νὰ σέρνουν τὰ βήματα τοῦ χοροῦ ἀργὰ και σταθερά, καὶ παράλληλα νὰ τραγοδούν, με ἐκεῖνη την τραχιά τρομερὴ λαλιά, ποῦ ‘ρχόταν κατεύθειαν ἀπ’ τὰ κατάβαθα τῆς ψυχής τους.

Ἧταν σαν, θαρρεῖς, ν’ ἄκουγες ὅλες τις γενιές τῶν ἀνθρώπων ποῦ πέρασαν και ἄφησαν σημάδια ζωές σαὐτόν τον ἱερό τόπο. Κᾶθε Λαμπρή στο χωριό ἧταν μια ξεχωριστή ἐμπειρία, ποῦ κρατοῦσαμε σαν παρακαταθήκη μέχρι ποῦ μεγαλώσαμε και μεταδώσαμε. Είναι, ἡ Λαμπρή τῶν Ἑλλήνων, ὅπως θα ἔλεγε κι ἡ γιαγιά μας, ὅπως ἐμεῖς μοναδικά ξέρουμε νὰ γιορτάζουμε.

Το κείμενο “Τό ‘ξόδι’ της Πασχαλιάς” παρουσιάζεται στη Λόγω Γραφής σε πρώτη δημοσίευση.