Αλήθεια οι φόβοι γίνανε και πέσανε τ’ αστέρια

και μείς που απομείναμε μ’ άδεια τα δύο χέρια,

σκουπίζουμε τα δάκρυα στου λιμανιού την άκρη

κι όλο προσμένουμε να ‘ρθουν τα όνειρα με καράβι!

Μα κείνα πάνε κι έρχονται με φόβους φορτωμένα

τα όνειρά μας και οι στιγμές σαν λόγια ξεχασμένα

και οι αγάπες ‘γίναν ναυαγοί, βγήκαν σ’ άλλες πατρίδες…

άφησαν άδειες τις ψυχές να ψάχνουνε για ελπίδες!

Ερείπια  είναι οι ζωές χωρίς σταλιά απ’ αγάπη…

κι η γλύκα από τα μάτια μας έγινε πια φαρμάκι!

Μα μια υπόσχεση ζωής κρατάω στο ένα χέρι

και στέλνω χίλια σ’ αγαπώ… στο φωτεινό μου αστέρι!!!