Η θάλασσα

μπροστά στα πόδια σου διάφανη

σαν την καρδιά των αγνών ψαράδων

που γλύτωσαν απ’ τις μέδουσες

του φετινού καλοκαιριού.

Οι μέδουσες

κρυφά ανάμεσα στα κύματα

βρήκαν την θάλασσα γυαλί σαν χρυσαλίδα

και το κορμί σου ασπόνδυλο υπονοούμενο

που μεταμορφώθηκε ως θνητή γοργόνα

στα τραπέζια της παραλίας μ’ ένα κρασί

Στο χέρι σου

και διάφανες αργές νιφάδες σταγόνες

αερικά λόγια που χάθηκαν στον ορίζοντα

όταν την ομορφιά σου πρόδωσες στον Ναό

της Αθηνάς εξουσιάστρια εσύ ιέρειά της

μες τις λευκές εσθήτες του κορμιού σου.

Εάλω, όπως ο αρχαίος αόριστος του αλίσκομαι!

Το ποίημα “Το τέλος της θάλασσας” του Πάνου Καπώνη συμπεριλαμβάνεται στην ανέκδοτη ποιητική του συλλογή

“Πυρήνες Ομίχλης” και παρουσιάζεται στη Λόγω Γραφής σε πρώτη δημοσίευση.