Στο σπίτι του γιαλού,

εκεί που κάθε βράδυ χέρι αγγέλου

το ζωγραφίζει τόσους χρόνους στα όνειρά μας,

στιβάδα ομίχλης εύρισκε χώρο χθες το σούρουπο,

να απλωθεί στο νου και την καρδιά μας.

Και ανασαίναμε βαθειά και γέμιζε εντός μας

ο  αιχμηρός της λησμονιάς αγέρας,

τόσο αθόρυβα και τόσο απρόσμενα,

μιας και κανείς από βραδύς

δεν είχε τα παράθυρα του ονείρου μας σφαλίσει.

Κι ύστερα, σκέπασε εκείνη η σκοτεινή παλίρροια

του κήπου τα τριαντάφυλλα,

που ούτε κάποιος  πρόκαμε να κόψει,

γιατί του σούρουπου η ομίχλη

είχε σκεπάσει τις αισθήσεις μας.

Και μήτε είδαμε, μήτε ακούσαμε

πότε το σπίτι των ονείρων

βρέθηκε να συντροφεύει  μοναξιές χαμένων σκέψεων.

Στοίχειωσε ΄κείνο το σπίτι του γιαλού,

μάταια επισκέπτες  αναμένοντας.

Όμως, καλά γνωρίζουμε και νοιώθουμε

πως  κάθε βράδυ χέρι Αγγέλου

θα το ζωγραφίζει στα όνειρα μας…