Είναι σούρουπο και η μάνα με την Σωτηρία βρίσκονται κοντά στον πολυχώρο “Αθηναΐδα”, στον Βοτανικό.

«Δεν καθόμαστε να πιούμε κάτι, μέχρι να φτάσει η ώρα;» προτείνει η Σωτηρία.

«Καλά λες. Αν μας δει μπροστά της από τώρα, θα μας βάλει τις φωνές…»

«Το ξέρω. Όταν είναι αγχωμένη, δεν θέλει ν’ αποπροσανατολίζεται.»

Κάθονται στην καφετέρια της Αθηναΐδας. Ο κόσμος έχει αρχίσει να καταφθάνει. Οι περισσότεροι άγνωστοι γι’ αυτές τις δύο γυναίκες.

«Θα πάρετε κάτι;» ρωτά το γκαρσόνι που τις πλησιάζει.

«Θα μας φέρετε από μία ζεστή σοκολάτα, παρακαλώ;» παίρνει την πρωτοβουλία η Σωτηρία. «Για σκέψου, τα κατάφερε! Το ‘πε και το ‘κανε!»

«Έτσι ήταν από παιδί. Όταν έβαζε κάτι στο μυαλό της, επέμενε μέχρι να το πετύχει.»

«Αλήθεια, πώς πήρε την απόφαση, τώρα στα πενήντα της, να γράψει; Όταν μου το είπε, δεν την πολυπίστεψα. Και τώρα, να ‘μαστε στην παρουσίαση του πρώτου της βιβλίου!»

«Και να φανταστείς, στο σχολείο είχε τον χαμηλότερο βαθμό στην έκθεση. Τι να πω;»
«Εκείνο που ξέρω, από τα λίγα χρόνια που γνωριζόμαστε, είναι πως έχει πείσμα, πολύ πείσμα. Το ξέρεις πως εκείνη, με την επιμονή της, με έπεισε να τελειώσω το σχολείο και να παρακολουθήσω και σεμινάρια του Δήμου; Έτσι ανακάλυψα πως ζωγραφίζω και τώρα ένας από τους πίνακές μου, στολίζει το εξώφυλλο του βιβλίου της!»
«Σάμπως με το πείσμα της, μετά από κείνο το τροχαίο, που όλοι φοβόμαστε, ακόμα κι οι γιατροί, πως θα καθηλωθεί σε αναπηρική καρέκλα, δεν κατάφερε να περπατήσει; Είχε χτυπήσει στη σπονδυλική στήλη… Και μάλιστα, όταν την είδαν να περπατάει, της είχαν αποκλείσει πως θα μπορέσει να φέρει σε πέρας μια εγκυμοσύνη. Κι όμως, κατάφερε κι έφερε σον κόσμο δυο υγιέστατα παιδιά.»
«Θυμάμαι που μου είχε πει, τον πρώτο καιρό της γνωριμίας μας, πως όταν θέλει κάτι πολύ, δεν υπάρχει περίπτωση να μην το πετύχει. Και γελώντας, μάλιστα, είπε πως η φράση “…συνωμοτεί το σύμπαν μέχρι να γίνει”, έχει γραφτεί για κείνη!»
«Ναι, αλλά πολλές φορές η επιμονή της αυτή, σου σπάει τα νεύρα. Ώρες-ώρες νομίζει ότι μπορεί ν’ αλλάξει τον κόσμο. Ο πατέρας της έλεγε συνήθως πως πάει πολλές φορές τη στάμνα στη βρύση, αλλά φτάνει μια φορά για να της τραβήξει μια κλωτσιά και να την σπάσει. Αυτό το έλεγε γιατί η κόρη μας είναι νευρόσπαστο. Πολλές φορές δεν ελέγχεται. Γίνεται ένας σίφουνας, που ό,τι βρει στο πέρασμά του, το σαρώνει.»

«Ναι, αλλά τώρα δεν είσαι ευχαριστημένη;»
«Και βέβαια είμαι. Δεν παύει, όμως, να τη γνωρίζω καλά και δεν είμαι από κείνες τις μανάδες, που ό,τι κι αν κάνει το παιδί τους, είναι καλώς καμωμένο. Γι’ αυτό, άλλωστε, καυγαδίζουμε πολλές φορές. Δεν μου αρέσει να της χαϊδεύω τα αυτιά. Ξέρεις πόσες φορές γίνεται σκληρή; Πολύ σκληρή. Φτάνει στο σημείο να κοιτάζει τον άλλον, χωρίς να τον βλέπει. Σαν να μην υπάρχει. Είναι πολύ κακό αυτό. Για μένα τουλάχιστον…»
«Έλα, έλα, δεν πάμε τώρα κι εμείς σιγά-σιγά; Νομίζω πως είναι ώρα να μπούμε κι εμείς στην αίθουσα. Δε θα μας δει μέσα σε τόσο κόσμο…»

Σηκώνονται και με αργά βήματα προχωρούν, όταν βλέπουν μια νεαρή κοπέλα που έχει απορροφηθεί από το βιβλίο που κρατά στα χέρια της και αρκετοί μπροστά στο τραπέζι όπου πωλούνται τα βιβλία…

«Κοίτα! Το βιβλίο! Και ο πίνακάς μου! Είμαι τόσο συγκινημένη…!»