«ΤΟ ΛΕΥΚΟ ΣΕΝΤΟΝΙ»

Λένε ότι τα λόγια φεύγουν, το γράψιμο μένει.

Τυγχάνει μάλιστα κάποια απ’ αυτά τα λόγια

Να παρερμηνευτούν φεύγοντας,

Και πώς να τα πάρεις πίσω;

Τυγχάνει να ειπώθηκαν χωρίς πρόθεση να βλάψουν ή να θίξουν

Μα και πώς να τα πάρεις πίσω;

Ο αποδέκτης τους τα πήρε στραβά.

Τους έδωσε το νόημα που εκείνος νόμιζε για σωστό…

Και με ένα λάκτισμά του ευθύβολο στο δοχείο με το γάλα,

Άπλωσε  ένα υγρό λευκό σεντόνι

Που έσβησε με μιας

Όλα τα ίχνη της Αγάπης

Που τόσο όμορφα ήταν ντυμένη

Με μουσική και ποίηση…

Με τον καιρό, δεν έμεινε κατά γης, παρά μόνον

ένας αχνός λεκές…

ΑΝ η Αγάπη ήταν κτισμένη γερά,

Πάνω σε θεμέλια κτισμένα σε μη σαθρό έδαφος,

Όλο και κάτι περισσότερο από έναν λεκέ

Θα είχε αφήσει φεύγοντας.

Το πιθανότερο, αυτό που νόμιζαν γι’ αγάπη,

να μην ήταν παρά ένα ΛΑΘΟΣ,

ΕΝΑ ΜΟΙΡΑΙΟ ΛΑΘΟΣ,

Που μόνον πόνο γέννησε,

Θλίψη, απορίες και πολλά ΓΙΑΤΙ.

Τούτα τα αρνητικά συναισθήματα

Δεν έγιναν κτήμα και των δύο.

Μόνον ο ένας τα βίωσε και ήταν αυτός

Που στ’ αλήθεια αγαπούσε…

Για τον άλλον δεν ήταν ίσως,

Παρά μια κάποια μουσική στο πεντάγραμμο

Και ποίηση σε ένα ωραίο λεύκωμα γραμμένη!!!…

«ΠΟΣΟ ΑΞΙΖΕΙΣ»

Τζιτζίκι που ξεκουφαίνει

Είσαι συ που μου λες ‘’σ’ αγαπώ’’

Το αηδόνι και η λαλιά του

Είσαι συ που μου λες ‘’δεν μπορώ

Μακριά σου να ζω’’. Γι’ αυτό τώρα

Σ’ ένα σύννεφο ανέβα κι εδώ

Σαν βροχούλα ή και σαν μπόρα

έλα κάτω και όταν βραχώ,

Θα το ξέρω πως ήρθ’ η αγάπη

Κάποιου είδους, άλλη μορφή

Τώρα θα έχει πάρει,

Φτάνει δίπλα μου για να με δει.

Χελιδόνι, αύρα νεράκι

δροσερό της βουνίσιας πηγής,

είσαι εσύ, να το ξέρεις χαρά μου,

αρμονία μου της μουσικής.

Όλα αυτά κι άλλα τόσα ζωή μου

Είσαι συ, είσαι συ, είσαι συ,

Δεν το ξέρεις αυτό ακριβή μου

Το πόσο αξίζεις και θα στο πει.

Μα φωνή που ας πούμε έχει ζήσει

Αγάπες κάποιες καλές και κακές,

 που καμία τους όμως δεν μοιάζει

σαν εσένα το θες-δεν το θες…