“Τα ρόδια σου βαρύνανε

Θα σπάσουν τα κλαδιά

Λιγάκι ακόμα κράτα τα

Μικρούλα μου ροδιά”

Τραγουδούσε η μικρή Ευτυχία καθισμένη κάτω από την ρόδια, ενώ καθάριζε τα ρόδια.

Η Ευτυχία ζούσε σ ένα σπιτάκι λίγο πιο έξω από την πόλη, που είχε στη μπροστινή μεριά μια μεγάλη αυλή και στη μέση μια ροδιά. Θαύμαζε αυτό το δέντρο όχι μόνο για τους χρυσοκόκκινους καρπούς του με τα χιλιάδες ροζ σποράκια αλλά και για τα καταπράσινα φύλλα του που γυάλιζαν στις ακτίνες του ήλιου και τα πορτοκαλί λουλούδια. Ακόμη για τον λεπτό του κορμό, που γύρω του υπήρχαν ένα σωρό παρακλάδια!

Ενώ η αυλή ήταν γεμάτη από τριανταφυλλιές, πασχαλιές, γαριφαλιές, μπουκαμβίλιες, μαντζουράνες, μολόχες και βασιλικούς, καθώς επίσης και διάφορα άλλα δέντρα όπως συκιές, μηλιές, κουμαριές, σκαμνιές, καρυδιές, ελιές και κυδωνιές, της Ευτυχίας της άρεσε να παρατηρεί τη ροδιά. Το δέντρο της! Ναι, δικό της ήταν γιατί πριν λίγα χρόνια εκείνη το είχε φυτέψει μαζί με τον παππού της, με τα ίδια της τα χέρια!

Είχαν ξεριζώσει από το χωριό ένα παρακλάδι, το κάναν μπάλα, το φύτεψαν, το σκέπασαν με χώμα και μετά το πότισαν… Κι όλα αυτά στο γιόμα του φεγγαριού…

Μετά βγήκε ένα κλωναράκι που σιγά σιγά, με σωστό τρόπο καλλιέργειας και την επικονίαση των ευλογημένων μελισσών, έγινε κοτζάμ ροδιά!

Ήταν το δέντρο της Ευτυχίας ή μήπως της ευτυχίας το δέντρο; Αιώνες τώρα η ρόδια και τα ρόδια της συμβολίζουν την ευτυχία. Και τι είναι ευτυχία αλλωστε; Αυτές οι μικρές στιγμές στη ζωή μας που μας κάνουν να βλέπουμε πυροτεχνήματα μπροστά μας! Κι είναι τόσα πολλά και κρακ κρακ σκάζουν και φεγγοβολούν όπως τα πολλά σποράκια από τα ρόδια που σπάζουν ζουμερά στο στόμα μας!

«Χίλιοι μύριοι καλόγεροι σ’ ένα ράσο τυλιγμένοι» που λέει κι η παροιμία.

Κάνεις δεν ήξερε όμως τι τραβούσε η μικρή ροδιά.

Μια μέρα άκουσε να γελάνε και να την κοροϊδεύουν… Δεν έδωσε σημασία.

Την άλλη μέρα όμως… Άκουσε από τη συκιά να γελά περιπαιχτικά με τη σκαμνιά και να της λέει:

-Κάνε πιο κει τα κλαδιά σου!

-Μα, ετοιμάζω τον ίσκιο μου για την Ευτυχία… Είπε δειλά η ροδιά.

-Έχεις τόσα πολλά παρακλάδια γύρω σου που θα σε πνίξουν μια μέρα! Είπαν η συκιά με την σκαμνιά.

-Κι εσάς τι σας κόφτει; απάντησε η ροδιά.

-Να δεν βλέπεις πως είσαι; Χα,χα,χα! χαχάνιζε η συκιά και μαζί της και τα άλλα δέντρα.

Η ροδιά νευρίασε, θύμωσε κι ένα παράπονο την πήρε. Τι την ένοιαζε αυτή τι είχε τριγύρω της. Ναι ήταν διαφορετική από τα άλλα δέντρα κι αν τα άφηναν ακλάδευτα θα γινόταν θάμνος, όμως τι σημασία είχε;

Όλα τα δέντρα είχαν κορμό, αυτή κάτι παραπάνω, ε και τι έγινε; Πού ήταν το κακό; Σκέφτηκε ότι ούτε τον ήλιο έκρυβε, ούτε ενοχλούσε κανέναν. Γιατί όμως την κορόιδευαν; Μα αν έλεγε κάτι, τα υπόλοιπα δέντρα δεν θα της ξαναμιλούσαν, κι έτσι σώπαινε.

Αλλά οι κοροϊδίες και τα πειράγματα συνεχιζόταν, ώσπου δεν άντεξε…

-Ξέρετε κάτι; Είμαι μια χαρά! Είπε η ροδιά.

-Μα εμείς δεν… Αποκρίθηκαν γελώντας  συκιά με τη σκαμνιά.

-Γελάτε εις βάρος μου!

-Εμείς για πλάκα το λέμε χρυσή μου!

-Σας ακούω κάθε μέρα και κλαίω, με πληγώνετε! Είπε με παράπονο η ροδιά!

-Ε, είσαι όντως άσχημη  μ’ αυτά τα παρακλάδια! Γέλασε η συκιά!

Για καλή της τύχη τήςς ροδιάς άκουσε όλη αυτή τη συζήτηση η γέρικη ελιά.

-Τι συμβαίνει εδώ; ρώτησε  η ελιά.

Απόλυτη σιωπή. Κανένα δέντρο δεν μιλούσε, μόνο η ροδιά είχε κατεβασμένους τους κλώνους της από τη στενοχώρια της.

-Μπα προηγουμένως δε βάζατε γλώσσα μέσα και τώρα δε μιλά καμία σας; Ροδιά γιατί τέτοια μούτρα;

-Τίποτα…

-Πώς τίποτα, φωνή έχεις μιλά! Είμαι πολύ περίεργη να μάθω τι έγινε σ’ αυτή την αυλή! Είπε η ελιά.

Τότε η ροδιά κάθισε και τα είπε όλα στην ελιά. Τι είχε γίνει και πόσο άσχημα ένιωθε, πόσο στενοχωρήθηκε και πόσο λίγη αισθανόταν.

-Άκου να σου πω γλυκιά μου, δεν είναι μειονεκτήματα τα παρακλάδια σου αλλά προτέρημα! Η φύση που σ’ έπλασε έτσι, κάποιο λόγο είχε να σου τα προσθέσει. Είπε σοφά η ελιά.

-Αλήθεια! Αναφώνησε η ρόδια ενώ η συκιά με τη σκαμνιά εκείνη την ώρα έκαναν διάφορες γκριμάτσες.

-Πρέπει να είσαι περήφανη που είσαι αυτή που είσαι και να μην αφήνεις τους άλλους να σε ρίχνουν. Όλα τα δέντρα σ’ αυτήν την αυλή είμαστε ίσα! Είπε η ελιά και συνέχισε λέγοντας:

-Τρεφόμαστε από τον ίδιο ήλιο, δίνουμε τον ίσκιο μας στους ανθρώπους, την ξυλεία μας, τους καρπούς μας και τα φύλλα μας…

Η ροδιά συνέχιζε να κλαίει…

-Δεν θέλω άλλα κλάματα, το ξέρεις βρε ότι εσύ κι εγώ από τους αρχαίους χρόνους εως και σήμερα φαινόμαστε παντού, από τις ζωγραφιές των ανθρώπων μέχρι στα αγγεία τους! Ενώ η συκιά με τη σκαμνιά πού είναι;

Εκείνες ντράπηκα και χαμηλώσαν τα κλαδιά τους μετανιωμένες για όλα.

Ζήτησαν ένα μεγάλο συγγνώμη από την ρόδια και δεν την ξαναενοχλήσαν. Μετά από λίγο καιρό έγιναν και φίλες.

Η ρόδια τώρα με άλλον αέρα δέσποζε επιβλητικά στην αυλή της Ευτυχίας. Εκεί γύρω έπαιζε και τραγουδούσε και η μικρή Ευτυχία.

Και ήρθε ο Ιούνιος, κλείσανε τα σχολεία, ήρθε κι ο Ιούλιος καλοκαιρινές διακοπές! Ήρθε κι ο Αύγουστος μπάνια στη θάλασσα! Κι ήρθε κι ο Σεπτέμβριος, Φθινόπωρο, άνοιξαν τα σχολεία και τα ρόδια της ροδιάς ωρίμασαν και η ροδιά έδωσε απλόχερα όλα της τα ρόδια για να τα φάει η Ευτυχία με την οικογένεια της! Κράτησαν κι ένα για τον Γενάρη, να το σπάσουν την Πρωτοχρονιά για γούρι και να πουν “όσα τα σπόρια του ροδιού, τόσα να ‘ναι και τα καλά του σπιτιού!”