«Το αυγό», γράφει η Λένα Μαυρουδή-Μούλιου

Δεκάδες  λαμπιόνια πολύχρωμες μπάλες, στολίδια και γιρλάντες βάραιναν το Χριστουγεννιάτικο δέντρο. Χάρμα ιδέσθαι γι’ αυτούς που αρέσκονται στα βαριά φορτία και too much για όσους πρεσβεύουν «ουκ εν τω πολλώ το ευ».

Μία ημέρα πριν την Άγια Νύχτα και ο κος Ζαχαριάδης έκανε τον καθιερωμένο έλεγχο στην ολοστόλιστη μεγάλη αίθουσα των δεξιώσεων  για να είναι όλα έτσι όπως πρόσταζε η τελειομανία και επιδειξιoμανία του.

Η ερευνητική του ματιά συνέλαβε κάτι το τελείως αταίριαστο στη βάση του Χριστουγεννιάτικου δέντρου και έσπευσε να το απομακρύνει μουρμουρίζοντας εκνευρισμένα για την παράδοξη αυτή λεπτομέρεια. Τι ζητούσε ένα Πασχαλιάτικο αυγό δίπλα στη  Φάτνη και ποιος άσχετος έκανε τέτοια βλακεία να το  βάλει εκεί;

Με το που άπλωσε όμως το χέρι του να το πιάσει και να το απομακρύνει, βγάζει μία κραυγή που δεν είχε τίποτα το ανθρώπινο, θαρρείς και το χέρι του  το δάγκωσε καρχαρίας και με το άλλο χέρι πιάνει την καρδιά του και πέφτει αναίσθητος  στις απαστράπτουσες μαρμάρινες πλάκες του δαπέδου.

Κανείς δεν έδωσε σημασία στο γκαρσόνι που σαν σκιά πήρε το αυγό από το πάτωμα μη δίνοντας σημασία στο ανάσκελα πεσμένο και ακίνητο σώμα του κου Ζαχαριάδη και με απόλυτα φυσιολογικές κινήσεις έσπευσε να ενημερώσει για το συμβάν τον υπεύθυνο του εστιατορίου.

Αναστάτωση, πανικός, πολλώ δε μάλλον εκ του γεγονότος ότι ο κος Ζαχαριάδης ήταν από τους επιφανείς πελάτες του Ξενοδοχείου και έχαιρε μεγάλης εκτιμήσεως όπως είθισται σε άτομα μεγάλης οικονομικής επιφάνειας.

Ανακοπή -δυστυχώς- και ο μακαρίτης δεν πρόλαβε ούτε τα φετινά Χριστούγεννα να γιορτάσει, ούτε την από πολλούς αναμενόμενη δεξίωσή του να απολαύσει, η οποία δεξίωση, ήταν προϊόν της επιδειξιομανίας του που λέγαμε. Ένα κόμπλεξ του μακαρίτη πια Ζαχαριάδη, κατάλοιπο της εποχής που σαν φτωχόπαιδο ήρθε στην Ελλάδα από τη μακρινή του πατρίδα σαν σύζυγος Ελληνίδας, που του εξασφάλιζε την άδεια παραμονής του. Βρίσκεται τώρα μόνος, σκεπασμένος με ένα κάτασπρο σεντόνι περιμένοντας την αρμόδια υπηρεσία να παραλάβει το άψυχο κορμί του. Δεν ξέρουμε εάν βρεθεί και κάποιος από τους τόσους «φίλους» στην πατρίδα της γυναίκας του να λυπηθεί για τον χαμό του και τούτο γιατί, παρά τον ευγενικό του χαρακτήρα και τους άψογους  τρόπους, ένα διεισδυτικό μάτι, μπορούσε να  διακρίνει μια πέτρινη καρδιά και υποκρισία.

Στο Ανατομείο που κατέληξε, ο ιατροδικαστής διέγνωσε με την σειρά του ανακοπή καρδιάς. Αλλά εν συνεχεία αναίρεσε την γνώμη του βλέποντας μια καρδιά σε άριστη κατάσταση, που τίποτα δεν δικαιολογούσε το απότομο σταμάτημά της, ούτε βλάβη, ούτε θρόμβος. Δεν ξέρουμε, βέβαια, τι άλλο περίεργο διέκρινε το έμπειρο επιστημονικό του μάτι, γιατί και σαν πρώην ανώτατος αξιωματικός της αστυνομίας διέταξε περαιτέρω έρευνα και μάλιστα ενδελεχή.

Υποψιασμένος και επιφυλακτικός όπως ήταν μετά από τα όσα παράξενα είχε δει στην καριέρα του, κατάλαβε ότι κάτι το πολύ περίεργο είχε αυτός ο θάνατος.

 Έβγαλε λοιπόν μια δεύτερη γνωμάτευση πολύ αλλόκοτη μα την αλήθεια. «Ναι μεν καρδιακή ανακοπή, μα από ισχυρότατο αλλεργικό σοκ, που επέδρασε σαν κεραυνός εν αιθρία στην κατά τα φαινόμενα υγιέστατη καρδιά του Ζαχαριάδη».

Επομένως πληρέστατες εξετάσεις για να αποφανθούν πού οφείλονταν το αλλεργικό σοκ. Τι ήταν αυτό που σήμαινε ΘΑΝΑΤΟΣ γι’ αυτόν, εάν το γνώριζε και πώς το απέφευγε, πράγμα που τούτη τη φορά δεν το κατάφερε, με τα μοιραία αποτελέσματα.

Και άρχισαν οι ανακρίσεις…

Ποιος από την οικογένεια καθώς και τον πολύ στενό κύκλο γνωριμιών του γνώριζε την πάθησή του, που τελικά ήταν κατά πολύ σοβαρότερη απ’ ό,τι την υπολόγιζαν. Ποιος ήταν αυτός που τον έφερε σε επαφή με την θανατηφόρο γι’ αυτόν ουσία.

Ένας ένας άρχισε να περνά από το μικροσκόπιο των Αρχών με πρώτη εξεταζόμενη τη σύζυγο, τον πιο κοντινό του άνθρωπο.

Η σύζυγος φόνισσα; Αποκλείεται. Αυτή τον αγαπούσε τυφλά, ολοκληρωτικά, παρά τις ατέλειές του, τις οποίες και γνώριζε μόνον εκείνη. Ήταν, αν όχι ο Θεός της, ο ημίθεός της όμως σίγουρα. Έμεινε δίπλα του για κοντά τριάντα χρόνια και παρά τα τσιλιμπουρδίσματά του, που έντεχνα απέκρυπτε από όλους και από εκείνην, δεν θα του έκανε ποτέ κακό. Ο περίγυρός τους, βλέποντας την λατρεία που του είχε το σοβαρό και σοφό κορίτσι, τον εκτιμούσαν με τη σειρά τους. Έτσι είναι αυτά. Όταν αγαπάς και θαυμάζεις κάποιον, αγαπάς και θαυμάζεις αυτά που εκείνος θαυμάζει και αγαπά, συγκοινωνούντα δοχεία ένα πράγμα.

Ο Ψυχολόγος που κλήθηκε να βοηθήσει, έκανε την προηγούμενη δήλωση και η χήρα αποκλείστηκε από την όποια υπόνοια. Αυτή γνώριζε την δικαιολογημένη φοβία του μακαρίτη και για την ελαχιστότατη ποσότητα αυτής της ουσίας που προερχόταν από ένα κοινότατο δέντρο, το πιο ευλογημένο της Φύσης, την ΕΛΙΑ. Θα μπορούσε να τον ξαποστείλει στον αγύριστο με λίγη μόνο σκονίτσα, εκδικούμενη για τα ψέματα που της ξεφούρνιζε. Και ποιος θα την κατηγορούσε για κάτι  που ήταν γεμάτος ο  κάμπος μα και η πόλη όλη; Και μακάρι να  το είχε κάνε η δόλια, γιατί όπως διαπιστώθηκε  πια μετά τα θάνατό του,  τη γυναίκα του όχι μόνον δεν την αγαπούσε, αλλά και  ούτε ποτέ την είχε αγαπήσει. Φορώντας την διπλή μάσκα του Ιανού, την χρησιμοποίησε μέχρι να πετύχει τους άνομους σκοπούς του. Έδινε την εικόνα του πετυχημένου οικογενειάρχη, που κατ’ επέκταση θα κρατούσε με την ίδια αξιοσύνη τα ηνία ενός Δημαρχιακού θώκου, αργότερα ενός  Υπουργείου και γιατί όχι ακόμη ψηλότερα… Μωροφιλοδοξίες χωρίς τέλος.

Τελικά, αυτό το είδος ανθρώπου είναι το πιο επικίνδυνο. Τον φωνακλά, τον επιθετικό, τον ξέρεις και τον αντιμετωπίζεις αναλόγως τα λεγόμενά του, όμως σιγανά ποταμάκια 99 φορές στις 100 σε αφοπλίζουν με τους καλούς τους τρόπους και το έντεχνα καλυμμένο ψέμα. Κάποιος, λοιπόν, φαίνεται ότι τον πήρε μυρουδιά για το τι σχεδίαζε και τον ξέκανε αναίμακτα για να μην του επιτρέψει να πραγματοποιήσει τα σχέδιά του αυτά.

Η σύζυγος αποκλείστηκε. Τα παιδιά του μικρά σχετικά, συγγενείς ελάχιστοι της συζύγου και ακόμη λιγότεροι οι φίλοι του. Ποιος λοιπόν;

… Θα μπορούσε να ήταν ένας από αυτούς τους τελευταίους, ο κος Φιλίππου, που για ένα φεγγάρι, πριν τα φτιάξει εκείνη με τον Ζαχαριάδη, ήταν ζευγάρι, και όλοι ήξεραν ότι ποτέ δεν έπαψε να την αγαπάει και να μισεί αυτόν που του την πήρε μέσα από την αγκαλιά. Τότε, όλο το φταίξιμο σε εκείνον το είχε ρίξει και δεν βρέθηκε ούτε μία κακή λέξη να πει για την αγάπη που τού έφυγε και που εξακολουθούσε να αγαπά απελπισμένα.

Αυτός μήπως;

ΟΧΙ.

Ερωτευμένος ναι, μα φονιάς όχι.

Από άτομο σε άτομο και από εξονυχιστική μελέτη ενός εκάστου εξ’ αυτών, ο ανακριτής, έφτασε και στην πεθερά του μακαρίτη.

Όλοι, ναι μεν γνώριζαν την αγάπη και την εκτίμηση που αυτή έτρεφε για τον γαμπρό της, αλλά και το μένος που την κατέλαβε εναντίον του, όταν τελείως ξαφνικά κατάλαβε ότι ο αγαπημένος της γαμπρός δεν ήταν άλλο από ένα ον με πέτρινη καρδιά που έπαιξε τον ρόλο του τόσο τέλεια, σαν τον καλύτερο ηθοποιό. Και δεν τον μίσησε για τις όποιες ατασθαλίες, που άρχισαν να βγαίνουν στην επιφάνεια, αλλά γιατί μόνος του κατά γκρεμίσθηκε από το βάθρο που τον είχε ανεβάσει.

Είδε ξαφνικά το πρόσωπό του χωρίς τη μάσκα και απόρησε  για την σκληρότητά του. Δεν ήταν παρά ένας προδότης, που νόμιζε ότι όλοι για πάντα θα τον αγαπούν, δεν ήξερε ότι ο προδότης από κανέναν δεν αγαπιέται.

Προδότης και υποκριτής. Τι άτιμη και αυτή η εκτός θεάτρου υποκριτική. Όσο περισσότερο διάστημα κρατάει ο ρόλος της τόσο δυσκολότερα ο θεατής μπορεί να διακρίνει τα όρια υποκρισίας και αλήθειας.

Μέγας  ηθοποιός ο συγχωρεμένος. Και ακόμη μεγαλύτερο το θράσος του. Έφτασε να δώσει μία μεγαλοπρεπή δεξίωση εν μέσω Χριστουγεννιάτικου Ρεβεγιόν για να αναγγείλει  αν είναι δυνατόν, την διάλυση του γάμου του, επικαλούμενος την έλλειψη ερωτικού ενδιαφέροντος αλλήλων μετά τόσων χρόνων συμβίωσης, όπως ο ίδιος εξομολογήθηκε  κυνικά στη γυναίκα του.

Αυτό παρά ήταν αβάστακτο για την γηραιά κυρία, όλη η εκτίμηση και η αγάπη που του είχε  έγινε μίσος.

Τύλιξε, λοιπόν, ένα σοκολατένιο πασχαλιάτικο αυγό με την θανατηφόρο γι’ αυτόν σκόνη και άφησε τη Μοίρα να αποδώσει δικαιοσύνη, τοποθετώντας το στη βάση του δέντρου. Αν η απομάκρυνση γινόταν από οποιονδήποτε άλλον, ο Ζαχαριάδης θα ζούσε για να συνεχίσει τις μηχανορραφίες του. Αν όμως μέσα στην τελειομανία του το έκανε ο ίδιος, θα έγραφε ΜΟΝΟΣ του το τέλος, γιατί έτσι θα είχε η δίκαιη Μοίρα αποφασίσει, πράγμα που έγινε.

Και σαν να ξεβρόμισε ολίγον ο τόπος, που έμενε καιρό σε μολυσματική κατάσταση άνευ αντιβίωσης…

Ίσως σας αρέσει και

1 Σχόλιο

  • Μαριάννα Γληνού
    24 Ιανουαρίου 2018 at 21:16

    Απολαυστικό!

Αφήστε το σχόλιο σας

*

Ας γνωριστούμε

Όσοι αγαπάτε τη γραφή και μ’ αυτήν εκφράζεστε, είστε ευπρόσδεκτοι στη σελίδα μας. Μέσω της γραφής δημιουργούμε, επικοινωνούμε και μεταδίδουμε πολιτισμό. Φροντίστε τα κείμενά σας να έχουν τη μορφή που θα θέλατε να δείτε σε αυτά σαν αναγνώστες. Τον Μάρτιο του 2016 ίδρυσα τη λογοτεχνική ιστοσελίδα «Λόγω Γραφής», με εφαλτήριο την αγάπη μου για τις τέχνες και τον πολιτισμό αλλά και την ανάγκη ... περισσότερα

Αρχειοθήκη