«Το ένα και μοναδικό φιλί», ένα διήγημα της Μαρίας Σκαμπαρδώνη

Η δασκάλα μου. Ήταν ο άνθρωπος εκείνος που αγάπησα δυνατά και παθιασμένα, με μία ορμή που φλόγιζε τα στήθη μου και αναστάτωνε την ύπαρξή μου. Ήμουν τότε ένας έφηβος μαθητής, εκείνη είχε έρθει να διδάξει σε σχολείο για πρώτη φορά και αισθανόταν το άγχος της άπειρης ακόμα δασκάλας που έρχεται αντιμέτωπη με σκληρά και ατίθασα παιδιά. Αυτό γινόταν ιδιαιτέρως αντιληπτό όταν πολλές φορές κοκκίνιζε από ντροπή και μπέρδευε τα λόγια της, ζητώντας μας συγγνώμη και κοιτώντας με ιδιαίτερη προσοχή το σχολικό βιβλίο ώστε να την καθοδηγεί στη διδασκαλία.

Την αγάπησα από το πρώτο λεπτό που την είδα. Δεν ήταν ενθουσιασμός, δεν ήταν ζάλη και παραστράτημα, ήταν αγάπη. Ήθελα να είμαι κοντά της, να τη βλέπω να γελάει, κοίταζα διαρκώς το πρόγραμμα επειδή διακατεχόμουν από την αγωνία του πότε θα έρθει να μας διδάξει ώστε να την ξαναδώ.

Της χαμογελούσα, ήμουν ένας δυνατός μαθητής. Δεν ήθελα να θορυβώ και να τη στεναχωρώ, πάντοτε μέσα στην τάξη ήμουν σιωπηλός και επιμελής. Μου άρεσε να παρατηρώ τα φορέματά της, το πρόσωπό της, τα χείλη, το πόσο κομψό και συνάμα σεμνό ήταν το ντύσιμό της. Θα ήθελα, έστω και για μία φορά, να δάγκωνα, να γευόμουν εκείνα τα όμορφα χείλη, να την αισθανόμουν στο στήθος μου, να την έσφιγγα τόσο δυνατά ώστε κανένας να μη μπορέσει να την πάρει μακριά μου. Ήμουν, άραγε, ένας νέος άνδρας τόσο ερωτευμένος; Ήμουν άραγε ένας έφηβος μαθητής που αισθανόταν την καρδιά του για πρώτη φορά να χτυπάει τόσο δυνατά;

Εκείνη η ευκαιρία νομίζω ήρθε σε εκείνον τον Αποκριάτικο χορό που διοργάνωνε κάθε χρόνο το σχολείο. Με μεγάλη μου χαρά ενημερώθηκα πως θα είναι και εκείνη εκεί. Άραγε, αυτή να ήταν η ευκαιρία μου; Άραγε θα μπορούσα να είμαι ελεύθερα κοντά της, κάτω από μία στολή, αρνούμενος να της αποκαλύψω τον αληθινό εαυτό μου;

Διάλεξα μία φορεσιά που δε με αναδείκνυε ιδιαίτερα, δεν ήθελα να με καταλάβει. Όταν αντιλήφθηκα πως είναι μόνη της, την πλησίασα και της χαμογέλασα. Εκείνη μου ανταπέδωσε. Είχε ντυθεί βασίλισσα κάποιου παραμυθιού, ήταν όμορφη και αέρινη, η λαχτάρα και το ερωτικό μου πάθος είχαν ξεχυθεί από μέσα μου.

-Θα θέλατε να με συνοδεύσετε σε ένα χορό; τη ρώτησα.

-Σας γνωρίζω; ρώτησε εκείνη. Κάτω από τη στολή, δε μπορώ να διακρίνω εύκολα το αληθινό πρόσωπο.

-Δε χρειάζεται, της απάντησα. Είναι όμως κάποιος που σας αγαπάει πολύ και θα ήθελε από εσάς ένα χορό και ένα φιλί.

Δέχθηκε να χορέψει μαζί μου. Κράτησα τα μαλλιά της στα χέρια μου απαλά, ήμουν και αρκετά ψηλός, αυτό με έκανε να την αγκαλιάσω προστατευτικά ακόμα περισσότερο. Εκείνη έδειχνε τόσο ήρεμη, αισθάνθηκα κάποια στιγμή το χτύπο της καρδιάς της. Σε κάποια στιγμή, δεν το υπολόγισα αλλά άφησα να έρθει αυθόρμητα, άγγιξα για λίγο με τα χείλη μου το μάγουλό της και της έριξα ένα πεταχτό φιλί. Διαπίστωσα πως εκείνη κοκκίνισε, τη φίλησα για ακόμα μία φορά απαλά στα χείλη.

-Σας ευχαριστώ, της ψιθύρισα στο αυτί. Το φιλί αυτό, το ένα και μοναδικό, το ήθελα πάντοτε. Δε χρειάζεται να μάθετε ποιος είμαι, σας αγαπώ.

Την άφησα και γυρνώντας την ώρα που έφευγα, την είδα χαρούμενη αλλά και συνάμα σκεπτική, να αγγίζει με το ένα της χέρι το μάγουλο στο οποίο τη φίλησα και να ανιχνεύει το φιλί μου… Το ένα και μοναδικό φιλί του πρώτου μου αγνού έρωτα, της πρώτης άδολης και άσβηστης αγάπης που δε σταμάτησα ποτέ να φέρνω στη μνήμη μου…

Ίσως σας αρέσει και

Αφήστε το σχόλιο σας

*

Ας γνωριστούμε

Όσοι αγαπάτε τη γραφή και μ’ αυτήν εκφράζεστε, είστε ευπρόσδεκτοι στη σελίδα μας. Μέσω της γραφής δημιουργούμε, επικοινωνούμε και μεταδίδουμε πολιτισμό. Φροντίστε τα κείμενά σας να έχουν τη μορφή που θα θέλατε να δείτε σε αυτά σαν αναγνώστες. Τον Μάρτιο του 2016 ίδρυσα τη λογοτεχνική ιστοσελίδα «Λόγω Γραφής», με εφαλτήριο την αγάπη μου για τις τέχνες και τον πολιτισμό αλλά και την ανάγκη ... περισσότερα

Αρχειοθήκη