Αφιερωμένο σε όλους εκείνους τους φίλους που παντοτινά θα αγαπούμε κι ας χαθήκαμε…
Κατερίνα Ευαγγέλου-Κίσσα
Κι ο κήπος με τη λιμνούλα και το γεφυράκι
Ζωντάνεψε στην εικόνα μου.
Με δέχτηκε ανοιχτός όπως πάντα.
Μόνο που να – δεν ήταν εκεί το δικό μου
Καλοκαίρι.
Τα γέλια τους και οι φωνές τους
Αχνά φαίνονται.
Αλλά εκείνοι πουθενά.
[Θερμές ευχαριστίες στον αγαπημένο μου φίλο ποιητή κο Γιώργο Χ. Θεοχάρη, που εμπνεύστηκε τον τίτλο του μικρού μου αυτού ποιήματος.]
Ζωντάνεψες όλη την εικόνα, που δεν παύει από του να είναι η εικόνα όσων νοσταλγεί. Μια εικόνα όμως που χωρίς τη μνήμη – που κουβαλούν οι φωνές – δεν είναι παρά μια τραγική επιβεβαίωση του κενού, της απουσίας. Με λιτή γραφή, μας έδειξες το Κενό, Κατερίνα. Και κάτι ακόμα: ο τίτλος του ποιήματος ‘Τοπία απουσίας’ ταιριάζει τέλεια με το περιεχόμενο και το μήνυμα του ποιήματος. Κατερίνα, συνέχισε να μας δίνεις απ’ τον κόσμο που σφίζει μέσα σου και από την πόλη έξω απ’ το παράθυρό σου…”ακόμα κι αν η πόλη αποκοιμήθηκε, / ακόμη κι αν η πόλη αποδήμησε, / ακόμη κι αν δε φαίνεται ποιο απ’ τα δυο” (όπως γράφω στο ποίημά μου ΤΟ ΠΑΡΑΘΥΡΟ).
Με τιμούν τα λόγια σου εκλεκτέ μου φίλε Ιωσήφ, σε ευχαριστώ θερμά!