“Τα σημάδια”, γράφει η Λένα Μαυρουδή-Μούλιου

Τον τελευταίο καιρό κάτι περίεργα πράγματα συμβαίνουν στο σπίτι της κυρίας Φωφώς.

Κατ’ αρχάς, επειδή μένει μόνη της και επειδή η ακοή της δε είναι και στα καλύτερά της, έχει σκεφτεί και έχει βάλει κάτι σημάδια που τα ξέρει μόνον αυτή, που την ειδοποιούν στην περίπτωση που κάποιος ανεπιθύμητος επισκέπτης παραβιάσει το οικιακό της άσυλο για προφανείς λόγους. Να μπει, δηλαδή, να κάνει τη δουλειά του -χωρίς να γίνει αντιληπτός-  την ώρα που αυτή κοιμάται. Γιατί, όταν η κυρία Φωφώκα βρίσκεται στας αγκάλας του Μορφέα, κανόνια να πέφτουνε δεν τ’ ακούει. Άρα τα σημάδια, αν μη τι άλλο θα την ενημερώσουν ότι το σπίτι της δεν είναι απόρθητο, όπως ήθελε να πιστεύει, οπότε θα λάβει τα ανάλογα μέτρα για την ασφάλειά του και βέβαια πρωτίστως τη δική της ασφάλεια.

Αν και σχεδόν ογδόντα ετών, σαν τι να φοβηθεί; λέει. Μη το λες κυρά Φωφώκα μας αυτό, δεν θέλουμε να σε τρομάξουμε, αλλά τελευταία τα νέα  που ακούμε δεν είναι καθόλου καθησυχαστικά για άτομα της ηλικίας σου, ευάλωτα και τελείως ανίσχυρα όπως είναι στην αντιμετώπιση τέτοιων  κινδύνων. Μήπως, λοιπόν, να αφήσεις τα σημάδια που λες και να λάβεις τα κατάλληλα μέτρα πριν συμβούν σημεία και τέρατα και το φυσάς και δεν κρυώνει;

Μα τα σημάδια της κυρά Φωφώς, μπορεί να ακούγονταν αφελή αλλά δεν ήταν και τόσο, αν παρακάμψουμε και το γεροντικό πείσμα και ισχυρογνωμοσύνη του…

‘Ετσι, ένα πρωί με την αυγούλα που ξύπνησε, είδε μετατοπισμένο ένα από τούτα τα σημάδια. Αναμφισβήτητα κάποιος είχε μπει στο σπιτικό της και δεν τον πήρε χαμπάρι. Όχι βέβαια πως θα άλλαζε κάτι και να τον έπαιρνε, αλλά διάβολε όλο και κάποια φωνή για βοήθεια θα προλάβαινε να βγάλει. Άτιμα γεράματα που εξασθενείς τις αισθήσεις. Η ακοή της ήταν στα νιάτα της σχεδόν βιονική… Ας είναι…

Ρίχνει μια γρήγορη ερευνητική ματιά γύρω της και δεν βλέπει απολύτως τίποτα το διαφορετικό ή παραβιασμένο και φθάνει να σκεφτεί μήπως αποβραδίς είχε ξεχάσει να βάλει τους ‘’φύλακες’’ σημάδια, στην θέση τους. Πράγμα λίγο απίθανο, γιατί χρόνια τώρα αυτή τη συνήθεια την τηρούσε απαρέγκλιτα, της είχε πια γίνει κάτι σαν έξη.

Και όμως και όμως, να που στο τραπέζι της κουζίνας της, βλέπει ένα σημείωμα από την κόρη της…

«Δεν θέλησα να σε ξυπνήσω. Μόλις μπορέσεις πάρε με τηλέφωνο που κάτι σε θέλω. Σου αφήνω και αυτό που μου ζήτησες μέσα στο ψυγείο»…

 ‘’Ιδού κυρίες μου και κύριοι η χρησιμότητα των σημαδιών και η λειτουργικότητά τους. Άρα δεν επρόκειτο για παραβίαση ασύλου αλλά για μια καθ’ όλα τίμια εισβολή, που είχε και κλειδιά! Όχι βέβαια ότι ο λωποδύτης θα είχε ανάγκη παρομοίων κλειδιών για να μπουκάρει. Μια κλειδαριά της πυρκαγιάς έχει η πορτίτσα μου, που να την φυσήξεις θ’ ανοίξει, χωρίς διπλούς και τριπλούς πύρους και τρίαινες.’’

Χαμογέλασε ικανοποιημένη κι ανακουφισμένη και υποσχέθηκε στον εαυτό της ποτέ να μην υπάρξει αμέλεια εκ μέρους της στην τοποθέτηση των σημαδιών της, για να έχει το κεφάλι της ήσυχο ή μάλλον να ξέρει τι γίνεται στο σπιτικό της όταν εκείνη είναι ‘’αλλού ‘ντ’ αλλού.’’

Ανασφάλειες γεροντικών μοναχικών ατόμων αλλά και πειραματισμοί και ισχυρογνωμοσύνες που παρατηρούνται σε τέτοιες ηλικίες. Π.χ. δεν θα έπρεπε να είχε ενημερώσει τα παιδιά της για τα σημάδια της; Αλλά όχι. Δεν ήθελε να νομίσουν ότι έχει ανασφάλειες ή ότι φοβάται. Μάλιστα.

Μέχρι που κάποιο πρωί, που ο άνεμος λυσσομανούσε και η βροχή μαστίγωνε τα πάντα, ξυπνάει η κυρία Φωφώ και βλέπει και τα δύο της σημάδια μετατοπισμένα. Η πρώτη της σκέψη ήταν: ’’Καλά τα ευλογημένα μου τα παιδιά, ήταν ανάγκη να βγουν με τούτον τον παλιόκαιρο έξω; Δεν μπορούσαν να περιμένουν να κοπάσει λίγο η καταιγίδα, που γλώσσα δεν έβαλε μέσα της και όλη τη νύχτα;’’ Όταν όμως σε λίγο της τηλεφώνησαν να δουν προφανώς αν ζει ή αν αποδήμησε εις Κύριον, (μεγάλη γυναίκα γαρ και όλα μέσα στο πρόγραμμα ήταν) και της είπαν ότι όχι δεν ήταν τρελοί να το αποτολμήσουν, την έζωσαν τα φίδια…

‘’’Τι κάνω τώρα;’’ σκέφτηκε.’’ Να πάρω την αστυνομία; Και να τους πω τι; Δεν θα γελάσουν αν όχι φανερά κρυφά όμως σίγουρα, σαν ακούσουν για σημάδια και τις αστείες μου προφυλάξεις;’’ Και μουρμουρίζοντας πήγε να  ρίξει μια ματιά κυρίως στον χώρο όπου έκρυβε τα χρήματά της. Μα τα χρήματά της είχαν κάνει φτερά… Θεέ και Κύριε. Όλη της η σύνταξη που πήρε προχθές, συν κάτι υπόλοιπα που είχαν απομείνει από τον προηγούμενο μήνα. Στο τηλεφώνημά της με την αστυνομία ήταν σαφής και λογική και δεν έκανε νύξη για σημάδια και αφελείς ενέργειες για να της δώσουν την πρέπουσα σημασία και μη την πάρουν στο ψιλό, που λένε. Ήρθαν τα παιδιά από τη σήμανση, πήραν δακτυλικά αποτυπώματα και έφυγαν παίρνοντας την ευχή της όταν την ψιλοπαρηγόρησαν ότι θα τον πιάσουν τον κλεφταρά!

Από εκείνη την ημέρα, την νύχτα για να ακριβολογούμε, άλλαξε η ζωή της. Την ημέρα κοιμόταν και την νύχτα κρατούσε τσίλιες, αν είστε Χριστιανοί. Αν μη τι άλλο απέκτησε η ζωή της ζωντάνια και ενδιαφέρον. Άνθρωπος της δράσης καθώς ήταν η Φωφώ, ζούσε σαν σε αστυνομική ταινία  του Χίτσκοκ. Δεν κρατούσε μήτε μαχαίρι, μήτε όπλο, αλλά τη μπαστούνα του μακαρίτη του άντρα της που ακόμη η ίδια δεν είχε χρειαστεί τη βοήθειά της. ΤΗΣ  ΗΤΑΝ ΑΡΚΕΤΗ για την άμυνά της.

Έτσι, ένα βράδυ, καλοκαιρινό τη φορά αυτή, με τα μεν παράθυρα ολάνοιχτα και την εξώθυρα βέβαια θεόκλειστη, βλέπει το σημάδι της να μετακινείται σιγά-σιγά καθώς άνοιγε και η πόρτα της. Άχνα δεν ακουγόταν, ούτε απ’ αυτήν, ούτε από τον εισβολέα. Μόνο η καρδιά της κτυπούσε δυνατά, την άκουγε, σαν την καμπάνα της εκκλησιάς μέσα στο στέρνο της σε σημείο να φοβάται μήπως και αυτός την ακούσει αλλά βλέπεις ΑΥΤΗΝ δεν γινόταν να την… σταματήσει.

Ευχήθηκε να μην ήταν τόσο μα τόσο άτυχη και μόλις ο κλέφτης έκανε ένα ακόμη βήμα μέσα στο σπίτι, του έδωσε μια τέτοια μπαστουνιά στο κεφάλι που τον ακινητοποίησε. Παίρνει αμέσως το 100 που απορίας άξιον το πώς κατέφθασε εντός δευτερολέπτων και πριν ο εν λόγω ανακτήσει τις αισθήσεις του. Και ω της εκπλήξεως… Επρόκειτο για τον Νώντα, τον άντρα της κοπέλας  που φρόντιζε το σπίτι της Φωφώς και τα σπίτια των παιδιών της.

Κακό παιδί, τι νόμιζες; Θα ήταν πάντα εύκολο να σουφρώνεις τη σύνταξή της; Άιντε πες κι ότι ήταν, για πες μας, πού θα εύρισκε κι εκείνη τα χρήματα να πληρώνει την κυρά σου; Αυτό το σκέφτηκες; Δεν το σκέφτηκες. Το χρήμα κάνει κάτι περίεργες διαδρομές βρε παιδάκι μου και πολλές φορές λειτουργεί σαν σε συγκοινωνούντα δοχεία ένα πράμα.

Και δεν είναι μόνον αυτό. Ποια νοικοκυρά από τούδε και στο εξής θα δεχθεί τη βοήθεια της καλής σου; Γιατί, ασφαλώς αυτή θα σε πληροφόρησε για τη μυστική κρυψώνα. Έλα όμως που δεν σου είπε, τίποτα και για τα σημάδια της Φωφώκας; Μα και πώς να σου τα πει; Μη και τα γνώριζε;

Ηθικόν δίδαγμα:

Ακόμα και τα αθώα, τα αφελή έστω, μέτρα που παίρνει ένας νοικοκύρης για να προστατεύσει το φτωχικό του μπορούν να κάνουν την δουλειά τους.

ΓΙΑ ΝΑ ΕΧΕΤΕ ΛΟΙΠΟΝ ΥΠ’ ΟΨΙΝ ΣΑΣ ΓΙΑ ΔΙΚΑ ΣΑΣ ΤΥΧΟΝ ΣΗΜΑΔΙΑ…

ΑΚΟΥΣΤΕ ΜΕ ΠΟΥ ΣΑΣ ΛΕΩ. ΚΑΙ ΜΗΝ ΚΟΥΝΑΤΕ ΕΙΡΩΝΙΚΑ ΤΗΝ ΕΞΥΠΝΗ ΚΕΦΑΛΗ ΣΑΣ…

Ίσως σας αρέσει και

Αφήστε το σχόλιο σας

*

Ας γνωριστούμε

Όσοι αγαπάτε τη γραφή και μ’ αυτήν εκφράζεστε, είστε ευπρόσδεκτοι στη σελίδα μας. Μέσω της γραφής δημιουργούμε, επικοινωνούμε και μεταδίδουμε πολιτισμό. Φροντίστε τα κείμενά σας να έχουν τη μορφή που θα θέλατε να δείτε σε αυτά σαν αναγνώστες. Τον Μάρτιο του 2016 ίδρυσα τη λογοτεχνική ιστοσελίδα «Λόγω Γραφής», με εφαλτήριο την αγάπη μου για τις τέχνες και τον πολιτισμό αλλά και την ανάγκη ... περισσότερα

Αρχειοθήκη