-Λοιπόν, Γιωργάκη μου, πού θα πάμε φέτος διακοπές;

Ο Γιωργάκης την κοίταξε στα μάτια βαθιά, όπως πάντα, σαν από πάντα, αιώνια και σχεδόν απελπισμένα ερωτευμένος με το πρασινογάλαζο που άλλαζε ανάλογα με τις εποχές και τα χρώματα τού ντυσίματός της, όταν φορούσε το γαλάζιο της φουστάνι, το χρώμα των ματιών της έπαιρνε κάτι απ’ του ουρανού στο μέσο του καλοκαιριού.

-Όπου θες εσύ, καρδιά μου!

Η απάντησή του δεν ήταν απ’ τις αναμενόμενες αν ως ψύχραιμοι παρατηρητές της ζωής συνεκτιμήσουμε τις όλες συνιστώσες, τριάντα χρόνια γάμου κλεισμένα, συν τα πέντε που τα «είχαν» πριν, τριάντα πέντε χρόνια κοινής ζωής! Μετοχή με σταθερή αξία!

Η Τασία ήταν πιπίνι δύσκολο! Δεν έπεσε εύκολα το οχυρό. Την πρωτο-γνώρισε ο Γιωργάκης όταν μετά τη χύμα με το μηχανάκι κατέληξε στο ΚΑΤ με συντριπτικό κάταγμα και μπόλικες εκδορές και μελανιές. Μετά την επιτυχημένη εγχείριση ακολουθούσαν αναγκαστικά εκείνες οι θαυματουργές ενεσούλες στην κοιλιά για την αποφυγή θρομβώσεων, τις οποίες με σιγουριά στις κινήσεις και αποφασιστικότητα και εντρύφηση Ινδού θεραπευτή του «χτυπούσε» η Τασία. Ξεχνούσε ο Γιωργάκης πόσο σκατιάρης ήταν με τις ενέσεις, τα αίματα και τα συναφή καθώς χανόταν στο γαλάζιο των ματιών της, τα οποία φρόντιζε να είναι πάντα βαμμένα με τέτοιο τρόπο που τα έκαναν να φαντάζουν ακόμα ομορφότερα. Κι από πάνω τους προσεγμένα τονισμένες βλεφαρίδες- καστρόπορτες στο κάστρο της ψυχής της. Μάτια, πότε θάλασσες, πότε ουρανοί. Κι ο Γιωργάκης δήλωσε, κι υπόγραψε κιόλας, να ταλανίζεται αιώνια ναυαγός του. Φωτιά στα αλεξίπτωτα, τα πιλοτήρια και τα καπετανιλίκια όλου του κόσμου!

Δυο μέρες πριν το εξιτήριο, ο Γιωργάκης αποφάσισε να ζητήσει το τηλέφωνό της. Τέτοια ομορφιά, τέτοια σιγουριά στον τομέα υγείας, τέτοιο κορμάκι, πώς να το απαρνηθεί κανείς; Οι άλλες νοσηλεύτριες ήταν στην πλειονότητά τους άνω των τριάντα πέντε. Οι περισσότερες σιτεμένες. Η Τασία ξεχώριζε σαν κεραυνός σε βαθύ σκοτάδι!

Τον είχε παρατηρήσει κι εκείνη τον Γιωργάκη. Είχε σώμα γυμνασμένο, πώς, δεν θα απέδιδε τόσο χτύπημα στο γυμναστήριο; Δεν αξίζει μόνο η εξυπνάδα σε έναν άντρα. Τελειόφοιτος του πολυτεχνείου ήταν, τοπογράφος μηχανικός, τόσα σχέδια σκάρωνε για κτίρια, σπίτια, δρόμους, βάλε να’ χεις, σχέδιο για ένα κορμί αγαλματένιο, δεν θα ’χε;

Χλεχλές ο Γιωργάκης, ουχί! Νους υγιής εν σώματι υγιή. Έτσι δεν έλεγαν οι αρχαίοι; Παρατηρήθηκαν, λοιπόν, απ’ την Τασία οι γυμνασμένοι μύες στην κοιλιακή χώρα, πώς αλλιώς, άλλωστε; Επίσης, η ποιότητα των συγγενών. Κάνει μπαμ και μπουμ και μπουμ, μπουμ, μπουμ η διαφορετικότητα στη διαχείριση της ασθένειας. Πρώτα-πρώτα φαίνεται η ποιότητα στο ντύσιμο των συγγενών, ναι, την αγωνία τους τη έχουν, και βέβαια, αλλά δεν έρχονται και με τη διχαλωτή παντοφλίτσα και το νύχι με πένθος για να τονιστεί η αγωνία και η έκπληξις από το αναπάντεχο που τους συνέβη. Η μητέρα του Γιωργάκη, λοιπόν, ήταν μια παραδοσιακή Κηφισιώτισσα ξανθό καρέ μαλλάκι, προσεκτικά επιλεγμένα χρυσαφικούλια, όχι του σωρού, ντύσιμο προσεγμένο, ανάλογο της ηλικίας και της κοινωνικής θέσεως. Σύζυγος διευθυντού τραπέζης, συνταξιούχου τέως και συζύγου τέως! Αλκμήνη την έλεγαν. Μέχρι και το όνομά της είχε την αριστοκρατία του!

Ο αδελφός του Γιωργάκη ήταν πρωτοετής στο Χημικό της Πάτρας. Μικρός ακόμη. Την «έκοψε» όμως την κατάσταση που παιζόταν αναμεταξύ τους. Κι έκλεισε πονηρά–πονηρά το ματάκι στον Γιώργο, όταν μετά την ένεση η Τασία χαμογελώντας του τού είπε όσο πιο γλυκά της επέτρεπε η θέση της: «Άντε, θα ησυχάσεις από εμάς αύριο, μεθαύριο. Και να προσέχεις στο εξής σε ποια μηχανάκια  ανεβαίνεις!»

Το ειδύλλιο δεν άργησε να αρχίσει. Η Τασία με τα πολλά, έκανε τη δύσκολη, ενέδωσε σε ένα αρχικό ραντεβού για καφέ. Μετά ήρθε το σινεμά, ύστερα για τένις, είχαν ανακαλύψει πως ήταν κοινή τους ενασχόληση κι αγάπη, δεν ασκούσε μόνο όλο το σώμα, αλλά και το πνεύμα. Θέλει τη μαστοριά του το άθλημα, πώς το πιάνεις το μπαλάκι και το πετάς ψηλά για να ρίξεις το σερβίς, μόνο όσοι είναι άσχετοι το λογιάζουν για απλή κίνηση. Ύστερα, για να είσαι σωστή αθλήτρια, απαιτούσε την πρωτύτερη προσεκτική επιλογή αμφίεσης- φουστίτσα σορτσάκι που άφηνε να αναδεικνύονται τα κάλλη της αθλήτριας χωρίς περιττά σχόλια και περαιτέρω αχρείαστες πληροφορίες. Ο γάμος ανακοινώθηκε μέσω προσκλητηρίων που επέλεξε αποκλειστικά η Τασία λαμβάνοντας υπ’ όψιν της την κοινωνική θέση και των δυο οικογενειών. Ο Γιωργάκης, μετά από δύο-τρία απανωτά νετ στο σερβίς, είχε πάρει πόντο με το τέταρτο κι είχε κερδίσει το σετ! Η Τασία εγκυμονούσε επικινδύνως!

«Η Τασία μου, πολύ βασανίζεται, βρε μάνα, με τις πρωινές ανακατωσούρες! Ο γιατρός  της σύστησε ξεκούραση και ανάπαυση απαραιτήτως μετά την εργασία της. Μάλιστα, σκεπτόμαστε να επικαλεστούμε απειλούμενη εγκυμοσύνη, να πάρει μια άδεια ενός μήνα, να έχει προχωρήσει το θέμα, να έχει συνηθίσει κι εκείνη…»

Εδώ ήταν που άρχισε ο Γιωργάκης να κοντράρεται με τη γνωστή μάρκα κατσαρολικών, αυτήν που και ψήνει και τηγανίζει και μαγειρεύει, σε συνδυασμό με τη σίγουρη καθαριότητα που προσφέρει το γνωστό απορρυπαντικό πλυντηρίων που το σύστηναν είκοσι- εννέα κατασκευαστές και επίσης με τα καθαριστικά ευρέως φάσματος πως υπόσχονταν απολύμανση εις βάθος!

Τη μητέρα του θα  την δεξιώνονταν κάθε Πέμπτη. Εκεί τελείωνε και η οποιαδήποτε άλλη διεκδίκησή της.

-Άκουσε, Γιώργο μου. Με την κατάσταση της υγείας μου τη δεδομένη στιγμή δεν μού επιτρέπεται  παραπάνω κούραση. Έχω πάρει κάτι τυροπιτάκια, θα μαγειρέψεις κι εσύ το ψητό κατσαρόλας…

-Μη στεναχωριέσαι καθόλου, αγαπούλα μου. Μετά το φαγητό,  εσύ θα πας να ξαπλώσεις. Τι, δεν θα προσέξω εγώ τα δυο μου τα κοριτσάκια;

Κι έλαμπε το σπίτι όλο! Νεροχύτης, νιπτήρας και χέστρα σαν την πρώτη μέρα της άνοιξης! Μη μιλήσουμε για την τσάκιση στα παντελόνια και τις στολές της Τασίας! Λευκές σαν το χιόνι και σχεδόν κολλαριστές. Του κουτιού!

Κι όταν ήρθε με το καλό κι η μικρή Αλκμήνη στο σπίτι, εκεί έγινε η ουσιαστική ανάδειξη του ταλέντου τού Γιωργάκη. Αυτό το παιδί ήταν θησαυρός! Είχε κάνει εξειδίκευση και στα μπιμπερό! Τι ένα, τι δύο; Στο ενδιάμεσο, η Τασία μπορούσε να δηλώνει κουρασμένη. Για να ξεκουραστεί, ο Γιωργάκης κρατούσε το μωρό, έπρεπε η Τασία να φτιάξει μαλλί και νύχι, τι, έτσι θα εμφανιζόταν στον γυναικολόγο που την ήξερε κιόλας από την πρώτη εγκυμοσύνη;

Έτσι κυλούσαν οι ώρες κι οι μέρες της ζωής τους. Εκείνος έπλεε σε πελάγη ευτυχίας. Η Τασία σε πελάγη κούρασης. Οπότε, έπρεπε να βρίσκει οάσεις να ξεκουράζεται και να ξεδιψά, το κορίτσι.

Η Αλκμήνη- η μικρή- είχε φτάσει τα είκοσι- ένα. Φοιτήτρια Νομικής. Κι η Χριστίνα, η δεύτερη κόρη, τα δέκα- εννιά, φοιτήτρια Νοσηλευτικής. Τι, να μην κληρονομηθεί το χάρισμα;

Ο Γιωργάκης κι η Τασία μπορούσαν πια, άνετα, να ξαναγυρίσουν στην κατάσταση τα δύο πιτσουνάκια ξανά μανά από την αρχή. Ω! Πόσο πολύ είχε κουραστεί απ’ τη ζωή και το αναμενόμενο κύλισμά της η Τασία! Και τσουπ! Ενεφανίσθη ένα νευρολογικό πρόβλημα, η Τασία υπέφερε από πονοκεφάλους αδιευκρίνιστης αιτιολογίας, καθώς οι αξονικές και μαγνητικές δεν παρουσίαζαν κάποιο παθολογικό εύρημα. Για να ξανασάνει και να νιώσει καλύτερα λοιπόν, αποφασίστηκαν διακοπές στην Ελαφόνησο.

-Έλα, αγάπη μου, δείξε λιγάκι ενθουσιασμό! Υπέροχα θα περάσουμε. Θα είμαστε με φίλους. Τους ξέρουμε, μας ξέρουν. Ευκαιρία να ησυχάσεις και να ηρεμήσεις.

-Άκου να δεις, Γιωργάκη μου. Εγώ δεν περιμένω από κανέναν να μου πει πώς είμαι και πώς νιώθω. Ούτε να έχει συμβολή στη σωτηρία μου. Ξέρω τι αξίζω. Δεν έχω υπαρξιακές ανησυχίες, δεν περιμένω το χειροκρότημα από κανέναν, ούτε την επιβεβαίωση. Ξέρω πού στέκομαι. Δεν είμαι κάνα κωθώνι, καμιά γυναικούλα. Εντάξει, αγαπούλα;

Κι είναι εδώ, αγαπητοί μου αναγνώστες, αναγνώστριες,  συμπολίτες, συμπολίτισσες, κλέφτες και λωποδύτες, συναγωνιστές και συναγωνίστριες που βρίσκουν τη δικαίωσή τους όλες οι «αγαπούλες» του κόσμου. Κι ο Γιωργάκης πρώτος και καλύτερος!

(Α! ξέχασα, το game της Τασίας, εννοείται…)