«Ταινία ‘Ιωάννης ο Βίαιος’, της Τόνιας Μαρκετάκη», γράφει η Ρόρη Μάτη

Κι αυτή την Πέμπτη μια ταινία ελληνική.

Συγκεκριμένα η πρώτη ταινία μεγάλου μήκους της Τόνιας Μαρκετάκη.

Είναι ο “Ιωάννης ο Βίαιος”, ταινία του 1973. Μια τοιχογραφία της εποχής. Για την ακρίβεια της εποχής του ’60, τότε που έλαβε χώρα το συγκεκριμένο γεγονός.

Δεν την έχω δει στην μεγάλη οθόνη. Τις μεταγενέστερες ταινίες της Μαρκετάκη τις είχα δει. Όσες πρόλαβε να γυρίσει μιας και έφυγε πολύ νωρίς χτυπημένη από τον καρκίνο.

Ωστόσο είδα τον Ιωάννη παλιά στο κανάλι της Βουλής. Πριν γράψω γι’ αυτή, την έψαξα και την ξαναείδα από το youtube.

*

Η ταινία της Τόνιας Μαρκετάκη κέρδισε τρία βραβεία στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης και βασίζεται σε μια πραγματική υπόθεση, θίγοντας το κοινωνικό πλαίσιο της εποχής και όχι μόνο.

Αστυνομική, Κοινωνική ταινία της Τόνιας Μαρκετάκη
Έτος παραγωγής: 1973
Πρωταγωνιστούν: Βαγγέλης Καζαν, Κώστας Αρζόγλου, Μηνάς Χατζησάββας, Νικήτας Τσακίρογλου, Γιώργος Παρτσαλάκης, Μαίρη Μεταξά, Ζωζώ Ζάρπα, Μανώλης Λογιάδης, Λήδα Πρωτοψάλτη, Μαλαίνα Ανουσάκη.

Ο Ιωάννης ο Βίαιος είναι μια ταινία για τον νόμο και την θεατρικότητα του νόμου. Μια κοπέλα βρίσκεται δολοφονημένη. Η αναπαράσταση της σκηνής γίνεται με αλλεπάλληλα φλας μπακ, με αλλεπάλληλες μαρτυρίες αυτοπτών μαρτύρων.

Μέσα από τον ημερήσιο τύπο δεν πληροφορούμαστε τόσο για τις συνθήκες της δολοφονίας, όσο για το κοινωνικό πλαίσιο της εποχής -της Ελλάδας της δεκαετίας του ‘60- τα ήθη που κυριαρχούν και εκείνα που αρχίζουν να δημιουργούνται.

Στο περιθώριο αυτής της κοινωνίας, ο Γιάννης Ζάχος ζει στο δικό του φανταστικό και ποιητικό κόσμο. Είναι άτομο ψυχολογικά βεβαρημένο, του οποίου όμως η διάνοια είναι πάνω από τα συνηθισμένα επίπεδα.

Ζει τις ερωτικές του φαντασιώσεις μέσα στο όνειρο της καθαρτικής βίας, ονειρεύεται να σκοτώσει μια γυναίκα για να επιβεβαιώσει τον ανδρισμό του και τα όνειρα εξουσίας και δύναμης.

Ο Γιάννης ομολογεί πως αυτός έχει διαπράξει το έγκλημα και ξεκινάει η παράστασή του ενώπιον της δικαιοσύνης.

Αναπαριστά ό,τι έχει διαβάσει στις εφημερίδες και η σχιζοφρένεια τέμνει το κοινωνικό και το ψυχολογικό πεδίο όταν ο Γιάννης γοητεύει το κοινό, τους δημοσιογράφους, τους ψυχιάτρους και τους δικαστές, γιατί το περιθωριακό, απομονωμένο και αδικημένο από τη φύση του άτομο συμβαίνει να είναι προικισμένο όχι μόνο με ευφυΐα, αλλά και με γοητεία και χάρη, ενώ το ανιδιοτελές του κίνητρο, η ομολογία για μια μάταιη πράξη βίας, προς χάριν μιας εκτόνωσης μιας παγιδευμένης ψυχής, συναρπάζει κυριολεκτικά τη νεολαία της εποχής.

Η ταινία θεωρήθηκε κάλτ και οι προβολές της συγκέντρωσαν πολλούς θεατές.

Το φινάλε αφήνει παραθυράκια ακόμα και για την αθώωση, του ψυχικά διαταραγμένου Ιωάννη, μιας και η ομολογία του ακολουθεί τη δαιδαλώδη σκέψη του και χωρίς ιδιαίτερη πίεση απαντά σαν να μη θέλει να… χαλάσει καρδιές αστυνομικών και ανακριτή.

Αξίζει να τη δείτε. Είναι μια εξαιρετική εμπειρία.

Ίσως σας αρέσει και

Αφήστε το σχόλιο σας

*

Ας γνωριστούμε

Όσοι αγαπάτε τη γραφή και μ’ αυτήν εκφράζεστε, είστε ευπρόσδεκτοι στη σελίδα μας. Μέσω της γραφής δημιουργούμε, επικοινωνούμε και μεταδίδουμε πολιτισμό. Φροντίστε τα κείμενά σας να έχουν τη μορφή που θα θέλατε να δείτε σε αυτά σαν αναγνώστες. Τον Μάρτιο του 2016 ίδρυσα τη λογοτεχνική ιστοσελίδα «Λόγω Γραφής», με εφαλτήριο την αγάπη μου για τις τέχνες και τον πολιτισμό αλλά και την ανάγκη ... περισσότερα

Αρχειοθήκη