‘Η αξία του ηθικού αναστήματος και η διαφορά μεταξύ ηθικής και το να είναι κανείς ξένος προς κάθε ηθική’  

Στην τέχνη όλα ζητούν ελευθερία, 

ενώ μιλούν για τη σκλαβιά,

τα τόσα είδη σκλαβιάς, που υπάρχουν.

Η ζωή κυλάει όπως το νερό στο ποτάμι, πάντα  προς μια κατεύθυνση. Τα καλά και τα όμορφα, τα άσχημα και τα ανήμπορα, οι στιγμές της χαράς και της λύπης της ζωής, όλα με τη σειρά τους. Καμιά αγωνία δεν χρειάζεται, σοφά ποιημένα,  θα περάσουν όπως πρέπει.   Από πολύ νωρίς, από τα δεκατρία μου χρόνια,  αναρωτιέμαι – τότε που συνειδητοποίησα τον θάνατο-  πώς θα είναι το τέλος το δικό μου, που θα ήθελα να αργήσει. Δεν διαπραγματεύομαι την διάρκεια,  ας είναι όσο μου αναλογεί,  την αγάπη, την γνώση, την δημιουργία και τον έρωτα, νοιάζομαι να  κρατηθούν  ζωντανά μέχρι το τέλος μέσα μου, να με τροφοδοτούν.

Μια  Τετάρτη, στην διάρκεια προβών τον Δεκέμβριο του  2014, καθισμένη οκλαδόν σε μια θέση στο θεατράκι του πολιτιστικού χώρου ‘Ειλισσός’, περιμένοντας να ολοκληρώσουν  τα φώτα της παράστασης, που μόλις είχαμε καταλήξει στον σχεδιασμό και επηρεασμένη από τα κείμενα που θα αφηγούμουν – για λύκους, για πάγους, για φίδια, για καύση νεκρών,  για τη γυναίκα και για τον άνδρα, για το δάσος, για την πόλη.

[Μαρία Πανούτσου. Φωτογραφία από τον Βασίλη Κριτικό. Ειλισσός 2014.]

Το μυαλό μου έτρεχε  μεταξύ ζωής και θανάτου, αξιών,  αρχών και  ρηξικέλευθων αποφάσεων, φύσης και πολιτισμού. Στην ποδιά μου  ήταν  ακουμπισμένο αγαπημένο βιβλίο, του Χένρυ  Ντέιβιντ  Θορώ,  το   Πολιτική  Ανυπακοή , εξ’ ου και ο τίτλος του σημερινού αυτοβιογραφικού σημειώματος,   ξεκουραζόταν και αυτό. Στα αυτιά μου  ακούγονταν μόνο οι φωνές των λύκων που αλυχτούσαν για  δικαιοσύνη.