Φίλοι μου αγαπημένοι, θα σας πω τούτο, όχι βέβαια πως έχει και καμιά ιδιαίτερη σημασία για σας, εκτός ίσως από το γεγονός ότι επέχει κατά κάποιον τρόπο την έννοια της συμβουλής, αν και συμβουλές δεν μου αρέσει να δίνω. Η ηλικία μου μπορεί και να μου το επιτρέπει όμως. Λέω εγώ τώρα…

Που λέτε, έχω μία φίλη γκαρδιακιά που το ‘χει σε κακό αν τουλάχιστον μία φορά την ημέρα δεν μου πει «σ΄ αγαπάω». Και μη μου πει κανείς ότι μπορεί να είναι μια λέξη κενή, μια επαναλαμβανόμενη υπερβολή, γιατί θα είναι λάθος. Στα παγκόσμια λεξικά ωραιότερο ρήμα από αυτό υπάρχει; Εφ’ όσον λοιπόν την νιώθουμε γιατί να μην την λέμε; Γιατί αυτή η τσιγκουνιά; ΜΗΝ πει πάλι κάποιος ότι είναι αυτονόητο να σ΄ αγαπά ο άνθρωπός σου, ο φίλος σου,  ο καλός σου, γι’ αυτό και δεν το λέει. Το γνωστό δηλαδή και χιλιοειπωμένο
«τα ευκόλως εννοούμενα κ.τ.λ, κ.τ.λ.».

Η μουσικότητα αυτού του ρήματος που μέσα του κρύβει ό,τι ωραιότερο μπορεί να αισθανθεί κανείς, είναι ικανή να διώξει τη συννεφιά, να φέρει στο καταχείμωνο τις μέρες τις αλκυονίδες του, να φέρει ελπίδα και αισιοδοξία. Λέει ο άλλος Σ΄ΑΓΑΠΆΩ και αμέσως εξαφανίζεται η μοναξιά σου, έστω την κάνει να είναι κάπως  υποφερτή. Έχει μαγεία αυτό το Σ’ΑΓΑΠΑΩ, ΑΠ΄ΌΠΟΙΑ ΧΕΊΛΗ ΚΑΙ ΑΝ ΕΙΠΩΘΕΙ. Από τον ερωτευμένο, από τον φίλο, από το παιδί στο γονιό… Σαν πασπαρτού ανοίγει κερκόπορτες καλά αμπαρωμένες, λιώνει μιας καρδιάς παγωμένης τις χιονοστιβάδες, κάνει ν΄ ανθίσει μια ανεμώνη στο χιονισμένο λιβάδι. Όταν είναι αληθινό, λέγεται χωρίς κόπο και καταλαβαίνεις την αξία του από την χροιά της φωνής αυτού που το προφέρει. Από την κατάδυση που κάνεις στο βαθύ του το βλέμμα, όπου λάμπει με την αλήθεια του.

Ακούς να σου λέει ο άλλος «Σ’ ΑΓΑΠΑΩ» και νομίζεις ότι κανείς ποτέ δεν το έχει προφέρει πιο ωραία, θαρρείς για σένα εφευρέθηκε η λέξη, για χάρη σου. Ευλογημένος αυτός που γεννά στον άλλο την ανάγκη να  το πει.

«Σου είπα σήμερα πόσο σ’ αγαπάω;»

Κάτι σαν καλημέρα δηλαδή, για να κυλήσει η μέρα σου καλά, να ξορκίσει κάθε κακό, κάθε ασχήμια. Μαγική η λέξη, η φράση όλη. Καθημερινή επιβεβαίωση με βούλα και σφραγίδα, βουτηγμένη στο αίμα της καρδιάς.

 Η Αγάπη που την πληγώνουμε, που την θεωρούμε stand by, αυτονόητη, δεν μας εγκαταλείπει με ευκολία. ΕΙΝΑΙ ΜΕΝ ΕΥΦΘΡΑΥΣΤΗ αλλά και αν της δίνεις τον σεβασμό που της αρμόζει, δύσκολα σου στερεί την εύνοιά της. Ορκιζόμαστε στο όνομά της.

 Την λατρεύουμε.

 Και αξίζει να ζούμε ΜΟΝΟΝ γι’ αυτήν.