-Σβήνουν τα φώτα…

-Μα όχι, δες, έχουν μείνει πολλά.

-Δεν είπα πως έσβησαν όλα τα φώτα. Και δε με κοιτούσες όταν μίλησες, ανακάτευες τη σούπα, δεν ήξερες την έκφρασή μου, μόνο  πληροφορίες από λέξεις και τα χαρακτηριστικά της φωνής μου διέθετες· σου αρκούσαν για να ξέρεις σε τι είδους φώτα αναφερόμουν; Σε μια διαδικασία μπορεί να αναφέρθηκα, που εκτιμώ πως είναι σε εξέλιξη, αν και θα μπορούσα να έχω εννοήσει πως σβήνουν τα φώτα που μ’ ενδιαφέρουν ή, μεταφορικά, τα φώτα της ψυχής μου ή  αυτά που αφορούν την όρασή μου- το τελευταίο περιμένω να το έχεις αποκλείσει.

Θα μπορούσες, ίσως, να σκεφθείς πως σε προετοιμάζω για την απουσία, πως σε προετοιμάζω για τον πόνο του αποχωρισμού ή πως προετοιμάζω τον εαυτό μου για την απουσία και τον πόνο του αποχωρισμού. Τα χρόνια πίσω είναι πολλά και η μνήμη δεν συγκρατεί πια την παρελθούσα αλήθεια με ακρίβεια. Τι αποκλείει να σκεπτόμουν ετούτη τη φθορά; Αν στην ύπαρξή μου κυριαρχούσε ο εγωισμός θα είχα σίγουρα θυμώσει που δε σου πέρασε από το νου πως μπορεί να αισθανόμουν λιγοθυμία· πόσο καλά με ξέρεις και δεν το φοβήθηκες; Σήμερα μάθαμε-μαζί ακούγαμε ειδήσεις- για το  αστέρι μας που άφησε  τον «μάταιο τούτο κόσμο» και με παρακολουθείς που σιωπηλά θρηνώ· ήταν ο φάρος μου, το γνωρίζεις κι αυτό· γιατί αγνόησες ένα τόσο κομβικό γεγονός; Πόσα φώτα απ’ αυτά που βλέπεις πρέπει να αθροιστούν  για να γεμίσουν το κενό της απουσίας του;

Αλλά και αν ακόμα δεχθώ  παρηγορητική σκοπιμότητα στη φράση σου, θα πρέπει αμέσως να ανακαλέσω· παρηγοριά χωρίς αγωνιστικό φρόνημα είναι μοιρολατρία. Τι εννοώ; Πως η φράση σου, εκεί που τη σταμάτησες, δεν μπορεί να εκληφθεί ως παρηγορητική· δεν συνοδεύεται από υπόσχεση και όρκο σ’ έναν  αγώνα για την υπεράσπιση, ας πούμε, των φώτων και την αφή όσων μπορούν να ξανανάψουν. Το δικό μας παρόν τα πυροβολεί. Και όχι, μην το πεις πως φώτα, άστρα, κόσμοι, σβήνουν και  ανάβουν, από καταβολής κόσμου, ερήμην της δικής μας θέλησης· θα απουσιάσει η απάντησή σου στο καίριο υπαρξιακό μας ερώτημα, αν το πεις αυτό. Ναι, έχει σημασία, αν και το ερώτημα ερήμην μας τέθηκε κι αυτό.

-Αν τελείωσες, έχω κι εγώ κάτι να προσθέσω. Δεν είχα αποκλείσει κάτι ουσιώδες απ’ όσα απαρίθμησες, με την απάντησή μου. Αλλά, φως μου, εσύ πας να μου σβήσεις σε μονόλογο, κι αν ζητάς την απάντησή μου στο υπαρξιακό μας ερώτημα, μόνο πως δε θέλω να μου σβήσεις  μπορώ να πω.