Δεν είχα διάθεση να βγω
κι έμεινα να κοιτώ τον ορίζοντα…
τα πουλιά έσχιζαν τον ουρανό
και το τοπίο ζωντάνευε.
Κρατούσα τον καμβά της θλίψης μου
και θέλησα να μη ζωγραφίσω αυγερινό και ξεκίνημα.
Είπα τελικά πως θα γράψω με χρώμα μια ιστορία
που θα κινείται, θα αναπνέει, θα χορεύει
και πάλι απ’ την αρχή. Για εσένα.
Έτσι έγραψα πρώτη φορά ένα τραγούδι
που χαίρεσαι όταν τ’ ακούς
και που λυπάσαι όταν τελειώνει.
Αφήστε το σχόλιο σας