Forgive me for I don’t know what I gain

Alone in this garden of pain

Το βλέμμα σου σ’ ένα σταυρό επάνω με καρφώνει

Είναι φραγγέλιο φριχτό όταν χαμογελάς

Χίλιοι τα μαύρα μάτια σου γινήκαν δολοφόνοι

Και μοιάζει ο κόσμος Γολγοθάς, όταν δεν μου μιλάς

Με σκίζουν σαν αγκάθινο τα χέρια σου στεφάνι

Αίμα, ιδρώτας, δάκρυα – νέα Γεθσημανή

Μακριά σου είμαι περίλυπος, σαν να ‘χω ήδη πεθάνει

Ηλί, μεγαλοδύναμε, λαμά σαβαχθανί

Γονατιστός προσεύχομαι πνιγμένος απ’ την θλίψη

Όπως με πνίγουν σαν θηλιά τα μαύρα σου μαλλιά

Προσεύχομαι αλλά εσύ μ’έχεις εγκαταλείψει

Και η ψυχή μου σφίγγεται και δεν βγάζω μιλιά

Στο στήθος σου κοιμήθηκε η γαλάζια πεταλούδα

Κι είναι η δροσιά στα χείλη σου ποτήριον πικρό

Ό,τι φιλί δεν μου ‘δωσες σαν το φιλί του Ιούδα

Σε ένα τάφο με κρατά τρεις μέρες σαν νεκρό

Πονά στο στήθος μου η καρδιά και κλαίω με κάθε χτύπο

Πεθαίνω όταν χαίρεσαι κι εγώ είμαι απών

Κι είναι αέριο τοξικό το άρωμα απ’ τον κήπο

Και σκίζομαι όπως σκίστηκε ο πορφυρός χιτών

Με σκότωσε ό,τι πιο αγνό και ό,τι πιο ωραίο

Το αγγελικό σου πρόσωπο μ’έκανε να χαθώ

Χίλιες φορές με σταύρωσες όπως τον Ναζωραίο

Και δεν ελπίζω τώρα πια οτι θ’αναστηθώ

Χωρίς εσένα η ζωή μου μοιάζει φευγαλέα

Κι ούτε νεκρός πια δεν μπορώ να παρηγορηθώ

Παίρνω τον δρόμο απ’ την αρχή που πάει στην Γαλιλαία

Για σένα μία δεύτερη φορά να σταυρωθώ

[Ο Ανδρέας Αντωνίου, είναι Υποψήφιος Διδάκτωρ στο Α.Π.Θ. και έχει εκδόσει δύο ποιητικές συλλογές – “Ο Ποιητής και το Φεγγάρι” (Ι-Write, 2012) και “Τα Μάτια της Aelun” (Οδός Πανός, 2016). Το ποίημα του “Προσωπογραφία (Γεθσημανή)” παρουσιάζεται στη Λόγω Γραφής σε πρώτη δημοσίευση. Θερμές ευχαριστίες.]