«Πονοκέφαλος», γράφει η Λένα Μαυρουδή-Μούλιου

 -Αχ Ευθύμη, καλέ μου φίλε και συνεργάτη. Αχ ξαναλέω, βάσανα που τα ‘χει ο κόσμος… Βάσανα να δει το μάτι σου κι από πού να πιαστεί να ξανασάνει λίγο, από το έρεβος και τη μέγγενη  που  είναι γραπωμένος και εγκλωβισμένος.

Να, π.χ., η αγαπητή μας κ. Νίκη, που ο γιατρός ο κουράντε της, δεν ξέρει πια πώς να την ανακουφίσει από τους τρομακτικούς της πονοκεφάλους, άγνωστης αιτιολογίας. Δοκίμασε τα πάντα ο επιστήμων και μήπως τούτο, μήπως το άλλο, μα ΤΙΠΟΤΑ. Και κατέληξε στη γνωστή καραμέλα-συμπέρασμα που καταλήγουν και οι συνάδελφοί του όταν δεν έχουν καταφέρει να εντοπίσουν το αίτιο: ΑΓΧΟΣ.

Για να μου βρεις έναν Χριστιανό, (για Μουσουλμάνο δεν έχω εμπειρία) που να μην υποφέρει από άγχος που το βιώνει στο πετσί του. Και να πεις ότι κύρια πηγή αυτού του εφιάλτη είναι μια τρομερή αρρώστια και δη η πιο κακιά; Όχι. Είναι κάτι άλλο, ένα πρόβλημα δυσεπίλυτο. Το ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟ. Το πώς θα βρει  τα χρήματα να πληρώσει τη δόση του δανείου του.

Πέφτει το βράδυ να κοιμηθεί, όπως συνηθίζουν απαραιτήτως να κάνουν τα όντα του ζωικού βασιλείου, αλλά και κατά πώς λένε ΚΑΙ του φυτικού ακόμη, μα μόλις κλείσει τα βλέφαρα τσουπ ο εφιάλτης, υπό μορφή Δαμόκλειου σπάθης, η οποία έρχεται να επικρεμαστεί επί της κεφαλής του. Και τι να σου κάνει και η κεφαλή διαμαρτυρόμενη; Καλεί τον πονοκέφαλο να κάνει παρέα στον εφιάλτη. Αυτά τα δυο πάνε μαζί, τα αχτύπητο δίδυμο. Που σημαίνει:

ΕΦΙΑΛΤΗΣ + ΠΟΝΟΚΕΦΑΛΟΣ = Κ   Ο   Λ   Α   Σ   Η.

Μια επίγεια κόλαση για μια χούφτα ευρώ, όπως θα έλεγε ο Ν. Φώσκολος σε ένα δημοφιλές του σίριαλ.

Διάβολοι με σουβλερά αιματοβαμμένα νύχια ξεσκίζουν τη σκέψη του κυρίως τη νύχτα. Την κάθε νύχτα… Αφού να σκεφτείς Ευθύμη, μία γνωστή μου ασθενής ξέρεις τι κουφό μού είπε; Αποφάσισε να μην κοιμάται τη νύχτα . Ανάβει όλα τα φώτα του σπιτιού της κάθεται στην πολυθρόνα της με τα πόδια απλωμένα σε μια καρέκλα και διαβάζει. Τι νομίζεις ότι διαβάζει αυτή η κυρία, Πανεπιστημιακή δασκάλα της Φιλοσοφικής; Παλιά βιβλία Άρλεκιν που τα είχε καταχωνιασμένα στα ντουλάπια της αποθήκης της. Βυθίζεται  έτσι, σε έναν κόσμο αγγελικά πλασμένο, σε ιστορίες όπου όλα είναι στον υπερθετικό ωραιοποιημένα και ψευδαισθίζεται (πρόσεξες το ρήμα που χρησιμοποίησα; ΨΕΥΔΑΙΣΘΙΖΕΤΑΙ) και αυτή.

Αν θέλεις τη γνώμη μου, πολύ καλά κάνει η δασκάλα. Χώρισε τη ζωή της στα δυο. Την πραγματική και αυτήν του ονείρου και της φαντασίας. Έτσι επέρχεται μια κάποια ισορροπία. ’’Αλλιώς’’, μου είπε, ‘’θα τα τινάξω τα πέταλα, στο άνθος των γηρατειών μου!!!… Διαβάζοντας αυτού του είδους τα βιβλία θυμάμαι πώς ήταν η ζωή μας και δεν θλίβομαι. Ναι, δεν θλίβομαι και ξέρεις γιατί; Γιατί είμαι σίγουρη ότι η ανθρωπότητα απλά περνάει μια περίοδο παρατεταμένης ένδειας ισχνών αγελάδων. Το πηγάδι μέσα στο οποίο είναι πεταμένη ΕΧΕΙ πάτο».

Και εγώ Ευθύμη, κάπου διάβασα ένα ωραίο: ‘’Έτσι όπως ο άνθρωπος είναι βουτηγμένος σε ένα βαθύ πηγάδι, αν την κάθε φορά που του παρουσιάζεται ένα πρόβλημα και του το ρίχνουν πάνω του υπό μορφή φτυαριάς με χώμα για να τον θάψουν, αν εκείνος πατώντας πάνω του τινάζεται ένα βήμα προς τα πάνω ,ε, πού θα πάει; Φτυαριά στην φτυαριά, σκαλί το σκαλί, όλο και θα πλησιάζει προς το  χείλος του πηγαδιού και από κει, έξω στη απλωσιά, στη ζωή, και τον ήλιο.’’ Καλό, ε; Δεν γεννήθηκε για να ζει σαν τον τυφλοπόντικα στα σκοτάδια. Σκέπτομαι πόσα χειρότερα υπάρχουν. Ο πόλεμος ένα από αυτά, που να σού έρχεται η βόμβα κατακέφαλα και να σε κάνει χαλκομανία.

Και όμως, κι΄ εκεί ακόμη, αν βλέπεις στην άκρη του τούνελ, όσο μακριά και αν είναι αυτή η άκρη, αν βλέπεις την Ειρήνη, κάνεις υπομονή, αντέχεις  στις κακουχίες και προχωράς. Μπορεί την κάθε φορά που νομίζεις ότι την έφτασες, αυτή να ξεγλιστρά σαν το  νεράκι μέσα από τις χούφτες σου ή σαν τον υδράργυρο σπασμένου θερμομέτρου μιας άλλης Εποχής, μα στο πίσω μέρος του μυαλού σου έχεις πάντα την πεποίθηση και την ΕΛΠΙΔΑ, ότι θα έρθει η στιγμή που θα την… γραπώσεις ΚΑΙ ΜΕ ΜΙΑΣ ΘΑ ΞΕΧΑΣΕΙΣ ΤΟ ΤΙ ΤΡΑΒΗΞΕΣ…

Έτσι και εμείς Ευθύμη, πρέπει να κάνουμε κάτι τώρα.

Σκέπτομαι σοβαρά, να κάνουμε σεμινάρια στο χώρο μας, τόνωσης της υποβόσκουσας ελπίδας. Να πείσουμε τους φίλους μας, αφού πρώτα πεισθούμε οι ίδιοι βέβαια, ότι η ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ είναι κάπου πολύ κοντά μας. Να δώσουμε κουράγιο. Σαν  επαγγελματίας του φαρμάκου βρίσκω, ότι τούτο  εδώ το άυλο φάρμακο, -για την ‘’ελπίδα’’ ομιλώ, που δεν παρασκευάζεται από τις μεγαλοφαρμακοβιομηχανίες μας-, μπορεί να μην είναι η πανάκεια αλλά θα βοηθήσει τα μάλλα στην ανακούφιση του ΠΟΝΟΚΕΦΑΛΟΥ.

Τι λες; Βάζουμε εμπρός τούτη εδώ την φάμπρικα;

Να μου το θυμηθείς. Γρήγορα θα μας μιμηθούν και άλλοι συνάδελφοι. Και η γηραιά κυρία Νίκη, ίσως ξαπλώσει επιτέλους στο κρεβατάκι της η ταλαίπωρη. Αν μη τι άλλο θα ανακουφιστεί από το πιάσιμο στις αρθρώσεις της, που τις έχει επιβαρύνει με το να μην οριζοντιώνεται στις αγκάλες του Μορφέα.

Λοιπόν, τι λες;

Αρχίζουμε τα σεμινάρια κάθε Δευτέρα και  Παρασκευή, με πρωτοκαλεσμένους  μας τους πολύ πάσχοντες και που είναι αρκετοί. Κάτι μου λέει ότι θα έχουμε αποτελέσματα επιθυμητά. Όχι μόνον πειράματα πάνω στο υλικό φάρμακο, μα και σ’ αυτό της ψυχής. Για μένα ΑΥΤΟ σημαίνει  αν θέλεις, ΦΑΡΜΑΚΟΠΟΙΟΣ.

*

Μην περιμένετε τώρα φίλοι μας να σας πούμε αν τα σεμινάρια απέδωσαν καρπούς ή όχι. Άλλωστε μόλις άρχισαν. Θα ενημερωθείτε σίγουρα. Και εντωμεταξύ και εσείς με τη σειρά σας ενημερώστε μας να σας έχουμε κατά νου.

ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ ΟΤΙ ΠΡΟΗΓΟΥΝΤΑΙ ΟΙ ΒΑΡΕΩΣ ΠΑΣΧΟΝΤΕΣ…

Ίσως σας αρέσει και

Αφήστε το σχόλιο σας

*

Ας γνωριστούμε

Όσοι αγαπάτε τη γραφή και μ’ αυτήν εκφράζεστε, είστε ευπρόσδεκτοι στη σελίδα μας. Μέσω της γραφής δημιουργούμε, επικοινωνούμε και μεταδίδουμε πολιτισμό. Φροντίστε τα κείμενά σας να έχουν τη μορφή που θα θέλατε να δείτε σε αυτά σαν αναγνώστες. Τον Μάρτιο του 2016 ίδρυσα τη λογοτεχνική ιστοσελίδα «Λόγω Γραφής», με εφαλτήριο την αγάπη μου για τις τέχνες και τον πολιτισμό αλλά και την ανάγκη ... περισσότερα

Αρχειοθήκη