Τον παρακολουθούσε στενά, καιρό τώρα, πάνω από οκτώ  μήνες. Σπουδαίος ποιητής, ωραίος ώριμος άντρας γύρω στα 56 του.

Της είχε κάνει εντύπωση το πάθος   του στον έρωτα, στην Αγάπη γενικώς. Υμνητής τους μοναδικός. Τα ποιήματα του για έρωτα και αγάπη μιλούσαν με έναν τρόπο απαράμιλλο. Εκείνο που ιντρίγκαρε την γνωστή δημοσιογράφο  και μπήκε στο τρυπάκι της παρακολούθησης, διαθέτοντας για τον σκοπό αυτόν πολύτιμο  χρόνο, ήταν για να διαπιστώσει αν  τα όσα έγραφε και υμνούσε τα πίστευε πραγματικά. Αν δηλαδή τα κείμενά του δεν ήταν προϊόν της αγάπης του για την ίδια την Αγάπη στην ιδεατή της μορφή, αν την ένιωθε κοντολογίς και ο ίδιος και όχι ‘’εργαλεία’’ της ποίησης προς άγραν θαυμαστών και κολακείας.

Από προσωπική εμπειρία η κοπέλα γνώριζε, ότι πολλοί είναι εκείνοι που τη Αγάπη την γνωρίζουν με αποδέκτη τον  ίδιο τους τον εαυτό. Ένας ναρκισσισμός ατέλειωτος και  ένας έρωτας (ναι έρωτας) για τον ίδιο τους τον εαυτούλη. Επομένως αντικείμενο αγάπης υπήρχε έστω και λανθασμένο, έτσι που να μπορούν να την γνωρίζουν καλά και μάλιστα από πολύ κοντά, πιο κοντά δεν γινόταν. Κάτι της έλεγε, λοιπόν, ότι και με τούτον εδώ τον σπουδαίο ποιητή και Λογοτέχνη αυτό συνέβαινε, δεν είχε παρά να το ερευνήσει,  να το αποκαλύψει, για να μην ‘’ταΐζονται’’ οι αναγνώστες με απατηλές ιδεολογίες και φούμαρα για μεταξωτές κορδέλες και κυρίως οι γυναίκες να  μην κάθονται και να περιμένουν τον πρίγκιπα στο άσπρο του άλογο καβάλα, που θα ερχόταν να τις ανεβάσει στη σφαίρα του ονείρου που ήταν πέρα για πέρα απατηλό.

Της έγινε έμμονη ιδέα.

Θα έχετε παρατηρήσει το φαινόμενο του να κοιτάζεις κάποιον τόσο έντονα  από κάποια απόσταση, ώστε εκείνος σαν αλεξικέραυνο ένα πράγμα, να απορροφήσει  το βλέμμα σου και να στραφεί να σε κοιτάξει έστω και αν  περιβάλλεσαι από δεκάδες άλλα άτομα γύρω σου. Τηρουμένων κάποιων αναλογιών, κάπως έτσι λειτούργησε και το βλέμμα της δημοσιογράφου σε μια δεξίωση που δινόταν προς τιμήν του. Απλά έγινε αντιληπτή.

Συνηθισμένος καθώς ήταν σε εκδηλώσεις λατρείας από το γυναικείο κυρίως κοινό, στην αρχή δεν έδωσε ιδιαίτερη σημασία. Επειδή όμως το βλέμμα πήγαζε από μία ώριμη και πολύ όμορφη κυρία, τον εξίταρε και βάλθηκε να θέσει εν ισχύ  το  παιχνίδι   του έντονου  φλερτ που  το κατείχε άριστα θα  λέγαμε. Να προσθέσουμε εδώ δε ότι όσο πιο δύσκολο φάνταζε το παιχνίδι τόσο το ενδιαφέρον του ποιητή αυξανόταν. Έτσι από θήραμα έγινε κυνηγός, και φυσική συνέπεια να γνωριστούν στενότερα να συνδεθούν και τελικά να γίνουν ζευγάρι.

Η έρευνα από την πλευρά της Δάφνης εξακολούθησε με ενδιαφέρον και ένταση καθώς γνώριζε άριστα να ξεχωρίζει τα επαγγελματικά από τα προσωπικά της. Αν και σαν κάπως ο έρωτας να μείωσε τα αρνητικά αντανακλαστικά της και πολλές φορές βρέθηκε να του δικαιολογεί πράξεις και καταστάσεις, αδιανόητα πράγματα δηλαδή για τα μέχρι μόλις προ ολίγου πιστεύω της.

Θυελλώδης παθιασμένος δεσμός, με ορατή όμως ημερομηνία λήξης του. Αυτό δεν ήταν απαραίτητα κακό γιατί την βοηθούσε να είναι προετοιμασμένη για το αναπόφευκτο τέλος, που δυστυχώς ήρθε αρκετά γρηγορότερα απ’ ό,τι το περίμενε.

Απογοήτευση.

Όσο να ‘ναι πάντα ελπίζεις και πιστεύεις ότι θα είσαι εσύ που θα αποτελέσεις την εξαίρεση, καταρρίπτοντας το τείχος του Ναρκισσισμού και της εγωλατρίας του άλλου. Και με το τέλος του δεσμού η Δάφνη έμεινε να περιμένει την, ας μας επιτραπεί, ‘’εξαργύρωσή’’ του  σε ποιητική Τέχνη!

Δεν έπεσε έξω. Εξύμνησε τον δεσμό τους. Τον έκανε τραγούδι που μελοποιήθηκε από μεγάλο μουσικό, τον έκανε ποίημα που μούσκευε μαντηλάκια σε παρουσιάσεις του. Τα μισά να ήταν αλήθεια απ’ όσα έγραφε, η Δάφνη θα μπορούσε να ζήσει τη ζωή της με ωραίες αναμνήσεις και μόνο. Μα η πραγματικότητα ήταν τελείως μα τελείως διαφορετική και η ΑΛΗΘΕΙΑ  είχε πάει μακρινό περίπατο σε ατέρμονα δρόμο…

Και το κυριότερο, ο ποιητής έδινε ρεσιτάλ σπαραξικάρδιου θρήνου για το τέλος μιας ιστορίας που φως φανάρι κραύγαζε ότι ήταν βιωματική.

Τρελές πωλήσεις η μικρή ποιητική του συλλογή, την ώρα που τα έργα αξιόλογων συναδέλφων του απαξιώνονταν από τους εκδοτικούς, μην έχοντας την ίδια απήχηση στον κόσμο. Ο έρωτας ο ‘’ιδανικός’’ ενός ποιητή, πώς να το κάνουμε, δεν περνάει στο ντούκου ωραιοποιημένος από μια ακόμη ωραιότερη πένα.

Και η πραγματική Αγάπη κάπου σε κάποια γωνιά κρυμμένη, κάγχαζε βλέποντας αυτό το φιάσκο που παιζόταν εις βάρος της. Και του το φύλαγε.

Και ο ποιητής μας σε κάποια προχωρημένη ηλικία ΕΡΩΤΕΥΤΗΚΕ απελπισμένα μια θαυμάστριά του (σαν τι άλλο να επέτασσε ο υποβόσκων πάντα ξεπουπουλιασμένος εναπομείνας ναρκισσισμός του;) και για πρώτη φορά στη ζωή του, δεν βρήκε ανταπόκριση σαν άνθρωπος όχι σαν ποιητής. Και δεν το άντεξε. Πέθανε από ερωτικό μαρασμό.

Έτσι κανέναν δεν ξανακορόιδεψε. Και κυρίως τον Έρωτα και την Αγάπη. Και κατ’ επέκταση την ποίηση…