-Γεια σας.

-Χαίρετε. Τι μπορώ να κάνω για σας;

-Εμένα ρωτάτε κυρία μου; Εγώ πού να ξέρω τις δυνατότητές σας και το εύρος  τους;

-Κύριε, σε πολύ απλά Ελληνικά σας ρώτησα ευγενικά τι θα θέλατε.

– Έτσι μπράβο. Τώρα είστε ακριβής, ακριβέστατη.

-Λοιπόν σας ακούω.

-Γιατί μαντάμ; Είπα εγώ αγενώς πως δεν με ακούτε; Εμένα δεν μου δώσατε κακή εντύπωση και αν μη τι άλλο έχουν να το λένε φίλοι και οχτροί ότι έχω το χάρισμα να αντιλαμβάνομαι αμέσως το πώς λειτουργούν μερικές από τις βασικές αισθήσεις του συνομιλητή μου.

-Ώχου Παναγιά μου…

-Γιατί κυρία μου επικαλείστε τα Θεία επί ματαίω; Μα αν για τόσο ασήμαντα πράγματα κάνετε κάτι τέτοιο, τότε για ένα σοβαρό σας θέμα ποιον θα επικαλεσθείτε;

-Ωχ Θεούλη μου…

-Άντε πάλι. Λυπάμαι αλλά δεν δύναμαι να παρακολουθήσω την ατραπό των σκέψεών σας.

-Ακούστε με κύριε σας παρακαλώ…

-Α όχι πάλι, όχι πάλι, εγώ σας παρακαλώ…

-Δώστε βάση που να πάρει, ήθελα να πω. Η δουλειά μου σε τούτο εδώ το μαγαζί που είχατε την καλοσύνη να επισκεφτείτε είναι να σας εξυπηρετήσω και αυτό προσπαθώ να κάνω εδώ και ώρα πολλή. Μα δεν με βοηθάτε, δεν με βοηθάτε καθόλου, με απογοητεύετε και οφείλω να το πω.

-Κατάφερα τέτοιο πράγμα εγώ που συνήθως με ενδιαφέρει η γνώμη εκείνου με τον οποίο συναγελάζομαι; Πόσω μάλλον όταν πρόκειται περί μιας ευειδούς κυρίας σαν εσάς; Είμαι ασυγχώρητος και με μέμφομαι τα μάλα.

-Και που το κάνετε αγαπητέ μου κύριε, ποίο το όφελος; Καμία απολύτως πρόοδος επί του προκειμένου. Τι να πω; Σηκώνω τα χέρια ψηλά.

-Κανείς δεν πρόκειται να παρερμηνεύσει τούτη τη δήλωσή σας. Αν επρόκειτο για τα έτερα δύο άκρα σας, ευτυχώς ή πιο σωστά δυστυχώς, ίσως και να…

– Πού το πάτε monsieur;

-Εγώ πού το πάω; Μόνο του πηγαίνει…

-Εξηγείστε μου, μεταφράστε μου τέλος πάντων τα ίδια σας τα λόγια. Θέλω βοήθημα.

-Με συγχωρείτε αλλά παιδιόθεν μισούσα τα βοηθήματα παντός είδους. Κατάλοιπο ίσως μιας σύλληψής μου από τον καθηγητή μου των Αρχαίων Ελληνικών να το χρησιμοποιώ έν ώρα μαθήματος, αποτέλεσμα της οποίας σύλληψης ήταν μία πενθήμερη αποβολή τόσον εκ του Σχολείου όσο και εν συνεχεία εκ της οικίας μου…

Το πάθημα μού έγινε μάθημα λοιπόν και έκτοτε τα παντός είδους βοηθήματα απόντα από τη ζωή μου. Θα σας παρακαλούσα λοιπόν ουδεμία αναφορά σε αυτά. Σύμφωνοι;

-Επιτρέψτε μου να το πιάσουμε αλλιώς. Μπήκατε στο μαγαζί όπου εργάζομαι σαν απλή υπάλληλος. Μα για να μπείτε, σημαίνει ότι κάποιος λόγος θα υπήρχε, ναι; Έχετε την καλοσύνη να μού τον πείτε;

-Α περί αυτού πρόκειται; Και τότε προς τι όλη αυτή η κουβέντα;

-Έλα μου ντε;

-Έλα σου ΤΙ; Μα είναι σικ έκφραση αυτή, μιας σικ κυρίας; Μένω κατάπληκτος.

– Αν σας πω ότι ποσώς με ενδιαφέρει η γνώμη που σχηματίσατε για μένα θα το πάρετε στραβά και ίσως θα το εκλάβετε και για προσβολή;

-ΠΡΟΣΒΟΛΗ;  Μεγάλη κουβέντα κυρία μου. Εξαρτάται τι προσβάλλει ο καθένας…

-Κύριε άρχισα να τα παίρνω στο κρανίο και πολύ φοβάμαι ότι η αυριανή ημέρα δεν θα με βρει στο πόστο μου καθ’ ότι το αφεντικό είναι της άποψης ότι ‘’ο πελάτης έχει πάντα δίκιο’’. Όπου να ‘ναι θα υποπέσει στην αντίληψή του ότι το ‘δίκιο’ σας δεν το βρίσκετε ενταύθα, οπότε εγώ θα πάρω την άγουσα προς το Λογιστήριο.

-Κυρία μου τι να σας πω. Δεν είμαι φαντάζομαι και υποχρεωμένος να γνωρίζω τους κανόνες που διέπουν την λειτουργία του καταστήματος τούτου.

-Τους κανόνες του καταστήματος δεν τους γνωρίζετε, μήπως γνωρίζετε αυτούς του 166; Ένας από τους βασικούς του κανόνες είναι να έρχεται πολύ αργότερα απ’ ότι είναι αναγκαίο. Εύχομαι και τούτη τη φορά να μην παρεκκλίνει των συνηθειών του και να μην προσφέρει την βοήθειά του προς εσάς, παρά όταν θα είναι πια αργά, έτσι που να παύσετε να κυκλοφορείτε ανάμεσά μας κάνοντας τα νεύρα μας τσατάλια.

Και λέγοντας αυτά η υπάλληλος, βουτάει το μπουκαλάκι με το νερό που ήταν στον πάγκο της και του το φέρνει κατακούτελα.

Ένα ‘’ΩΧ’’ ακούστηκε στα πέριξ και ένας αιμάτινος καρούμπαλος σχηματίστηκε στο φαρδύ μέτωπο του πελάτη. Προσέτρεξαν οι άλλοι υπάλληλοι μαζί και ο boss να ιδούν τι συνέβη.

«Α, τίποτα αφεντικό» είπε ένας νεαρός υπαλληλίσκος. «Δεν ξέραμε τι ζητούσε ο κύριος ακριβώς και τελικά καταλάβαμε ότι ζητούσε την βοήθειά μας για να καλέσουμε το 166 γιατί ζαλιζόταν μετά από μια τούμπα που έφαγε στην κυλιόμενη σκάλα και ίσως να έπαθε καμιά διάσειση. Από τη ζαλάδα του μας τα έλεγε μπερδεμένα. Μα να που ήρθε το 166 και όλα θα πάνε καλά. Το οφείλει ο τραυματίας στην άξια συνάδελφό μας που κάλεσε έγκαιρα τις πρώτες βοήθειες!!!…