Η Αρχόντισσα αγάπησε τον Ιππότη της βαθιά, αληθινά, εκτιμώντας αρετές, όπως δοτικότητα, ευγένεια, προστατευτικότητα και πάθος.

Μα ο πόλεμος μετάλλαξε τον Ιππότη, σαν από ραβδί Μάγισσας κακιάς, σε έναν αγροίκο, γκρινιάρη, δυνάστη, που μόνο απέχθεια  ενέπνεε πια.

Έκλαιγε τη Μοίρα της η όμορφη αρχοντοπούλα πράγμα που τον εξαγρίωνε.

Τη λεκτική βία ακολούθησε και η σωματική, μέχρι που έγινε το κακό.

Έκανε το άλογό της να αφηνιάσει και  την βρήκαν σε ένα χωράφι νεκρή.

Δεν τον κατηγόρησε κανείς.

Κάθεται τώρα  και  ψάχνει τι δικαιολογίες θα βρει να πει στον μεγάλο  Κριτή σαν έρθει η Στιγμή του.

Όσο ψάχνει, τόσο  συνειδητοποιεί, ότι Εκείνον  δεν θα μπορέσει να Τον  ξεγελάσει ποτέ.

Και η ζωή του, ένα τοπίο νεκρό, που μόνος το έκαψε.

[Το παρόν μικροδιήγημα της Λένας Μαυρουδή-Μούλιου υπηρετεί το είδος ‘flash fiction’ (120 λέξεις ακριβώς).]