14 Ιανουαρίου 2014

Παραμονές παράστασης  στο θέατρο  Ειλισσός

Πάντα τα μικρά θέατρα με ενδιέφεραν. Μια χαρά λειτούργησα στα μεγάλα θέατρα, αλλά αυτό που μου πηγαίνει πιο πολύ, ήταν τα μικρά θέατρα, γιατί με ενδιέφερε η στενή σχέση θεατή και ερμηνευτή.

Η απόσταση αναπνοής που χωρίζει τον θεατή  από τον ερμηνευτή, χαρίζει μια άλλη διάσταση της πραγματικότητας και της παρένθεσης που ανοίγει, με την θεατρική πράξη,  καθώς παίζεις μεταξύ του εσύ και οι άλλοι. Πώς σχεδιάζονται οι  προσεγγίσεις και οι  απομακρύνσεις και πώς ελέγχεις τις μαγνητικές τάσεις, πώς αποδυναμώνεις την αρνητική ενέργεια, πώς δημιουργείς με τα ηχεία του σώματος σου την  μεταφορά σε άλλους  τόπους. Ένας μακρύς κατάλογος από  τεχνικές, που  μόνο στα μικρά θέατρα μπορείς να εφαρμόσεις.

THE MAN IN THE MOON THEATRE AND PUB

Από τα πιο ερεθιστικά  μικρά θέατρα,  που είχα την τύχη  να υπάρξω ως ερμηνεύτρια, ήταν το Man in the moon theatre [1] στο  Chelsea  του Λονδίνου. Τώρα θυμάμαι  και τα κρασιά Μπουτάρη, που ήταν χορηγός μας, στην παράσταση Ιστορία με τέλος που παίχτηκε εκεί το 1997. Το θεατράκι αυτό,  ήταν στο πίσω μέρος μιας εκπληκτικής PUB [2].

Στην πρεμιέρα όλοι οι  θεατές που παρακολούθησαν την παράσταση  κεραστήκαν με το κόκκινο ελληνικό κρασί του Μπουτάρη [3]. Η ατμόσφαιρα  εκείνης της στιγμής  με τα λόγια και τα σχόλια των θεατών,  που μιλούσαν με τα μάτια τους πιο πολύ παρά με τις λέξεις τους,  αλλά και η  προετοιμασία και προσαρμογή της παράστασης  για το  μικρό χώρο του θεάτρου ‘ Man in the moon theatre’, είναι από τα πράγματα  που θα με συνοδεύουν μέχρι το τέλος.

Όταν πρωτομπήκα στην αίθουσα του θεάτρου, μια μικρή μαύρη τρύπα  με τους θεατές να  είναι σε δυο ξεχωριστά επίπεδα σαν να είναι κρεμασμένοι  από το ταβάνι,  ένοιωσα αμέσως  τόσο  έντονα τον ερεθισμό, για μια  αλλαγή όλης της παράστασης και  την απόλυτη  προσαρμογής της, για το θέατρο αυτό, αλλά και την τροποποίηση του χώρου έτσι που να  δίνει την εντύπωση μιας μεγάλης σάλας.

Θυμάμαι  είχε έρθει στο καμαρίνι  να με συγχαρεί μια φοιτήτρια  που σπούδαζε Performance Αrts σε Πανεπιστήμιο του Λονδίνου και με ρώτησε:

«Αυτό που κάνετε, μαθαίνεται; » Νομίζω ότι η ερώτηση μπορεί  να φανεί αφελής αλλά  έχει μεγάλη σημασία αν την διαβάσεις σωστά και προερχόταν από ένα σκεπτόμενο και  έξυπνο άτομο, που ουσιαστικά  προβληματιζόταν  για την μοναδικότητα ή τα πολλαπλά αντίγραφα της τέχνης. Με ρώτησε λοιπόν, αν αυτό που έκανα, μπορεί να  επαναληφθεί,  αν  η τέχνη και η τεχνική του καθενός μας,  αντιγράφεται. Στην ερώτηση αυτή  υπάρχει μία και μόνη  απάντηση:  Όχι, ο καλλιτέχνης δεν βγαίνει σε πολλαπλά αντίγραφα, δεν έχει αριθμό επαναληπτικότητας,  είναι  μοναδικός  και ο ίδιος και τα έργο του. Όπως θα πρέπει να είναι κάθε άνθρωπος  σε ό,τι κάνει. Μοναδικός.

Υπάρχουν άπειρες προβολές μιας αλήθειας. Αυτές τις άπειρες προβολές  ψάχνουμε,  τις μοναδικές και ανεπανάληπτες, ανεξάρτητα αν είναι πραγματικά δύσκολο να τις βρούμε και να τις αποδεχτούμε.

Τις πιο μεγάλες συγκινήσεις τις έχω από τα μικρά θέατρα, γιατί σε αυτά χρειάζεται να κάνεις  πραγματικές  μεταβολές, είτε στα φώτα, είτε με την χρήση  του χώρου, με  το αναποδογύρισμα  όλης της παράστασης, κάτι που είναι πολύ δημιουργικό.

ΖΗΤΩ  ΤΑ ΜΙΚΡΑ ΘΕΑΤΡΑ!

[1] και [2] Το θέατρο Man in the moon theatre και η  PUB (392 Kings Road, Chelsea, London SW3 5UZ)  έκλεισαν  το 2003.

[3] Ο Μπουτάρης (Μπουτάρης Οινοποιητική) – σήμερα Δήμαρχος της Θεσσαλονίκης – υπήρξε   χορηγός  με το κρασί  του, σε κάποιες από τις παραστάσεις μας  στο εξωτερικό και στην Θεσσαλονίκη (1997- 2000).

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ: Ενημερώνουμε τους αγαπητούς αναγνώστες ότι η Στήλη “Εξομολογήσεις ενός ημερολογίου”, της Μαρίας Πανούτσου, ξεκινώντας από την Τρίτη 12 Σεπτεμβρίου 2017 και μετά θα δημοσιεύεται κάθε 15 ημέρες, τουτέστιν κάθε δεύτερη Τρίτη την ίδια ώρα, στις 21.00.