Μεσημέρι Σαββάτου. Ένα μεσημέρι ζεστό, παράξενο για την εποχή. Ο Απρίλης αυτός ήταν πράγματι πολύ ζεστός, μα συνάμα προνόησε να ντύσει τα πάντα γύρω του με την πολύχρωμη φορεσιά τους. Τα δέντρα γεμάτα άνθη, με φύλλα πολύχρωμα και παιχνιδιάρικα, επιτρέποντας στο απαλό αεράκι του Απρίλη να  τα χαϊδεύει και να τα λικνίζει με ρυθμούς χορευτικούς. Τα παρτέρια επίσης στα λιγοστά πάρκα της πόλης καταπράσινα κι αυτά! Ένα άρωμα μεθυστικό από τους λεμονανθούς και τις νεραντζιές, που δέσποζαν κατά μήκος του δρόμου, διαχεόταν σε όλη την ατμόσφαιρα και γαργαλούσε τα ρουθούνια των περαστικών. Tα πάντα γύρω μαρτυρούσαν τον ερχομό της Άνοιξης!

Προχωρούσε στο δρόμο σκυφτός, με βήμα γοργό, αλλά πολύ χαρούμενος! Θα πήγαινε με τα πόδια μέχρι την Ομόνοια, για να πάρει τον ηλεκτρικό. Ήθελε πολύ να περπατήσει, για να χαρεί, έστω και λίγο, το ζεστό και ηλιόλουστο μεσημέρι του Σαββάτου. Κατέβηκε τα σκαλιά για τις αποβάθρες, με ένα ελαφρύ βηματισμό και σιγοτραγουδώντας! Είχε περάσει πολύς καιρός από τότε που τραγούδησε για τελευταία φορά σε μία οικογενειακή γιορτή!

Οι αποβάθρες του ηλεκτρικού ήταν γεμάτες από κόσμο, που αδημονούσε για τον ερχομό του τρένου. Είχε καιρό ακόμη. Βγάζει το τηλέφωνο από την τσέπη του και σχηματίζει το νούμερο. Ένας κόμπος σχηματίσθηκε τότε στο λαιμό του από συγκίνηση και χαρά αυτή τη φορά.

-Βρήκα δουλειά! Μόλις τώρα με προσέλαβαν! Θα δουλεύω τώρα κάθε μέρα. Μάλλον το Πάσχα δεν θα μπορέσω να έρθω>.

Ξάφνου, ένας εκκωφαντικός ήχος μέσα από το σκοτεινό τούνελ ήρθε να διακόψει τη συνομιλία.

-Να μου φιλήσεις τη Ζωίτσα με ακούς; Να μου φιλήσεις τη Ζωίτσα, μόλις που πρόλαβε να πει, πριν το πλήθος τον παρασύρει από τις αποβάθρες μέσα στο συρμό του ηλεκτρικού.

Εκεί,  μια πνιγηρή μυρωδιά φρούτου ξινισμένου διαχεόταν έντονα σε όλο το βαγόνι και τον βασάνιζε, καθώς ήταν στριμωγμένος μέσα στο πλήθος των ανθρώπων και δεν μπορούσε να ανοίξει κάποιο παράθυρο. Μετά βίας πιανόταν από μία φθαρμένη χειρολαβή. Τα σώματα γύρω του, σώματα ταλαιπωρημένα, τον είχαν εγκλωβίσει στα προβλήματα και τις έννοιες, που αυτά καθημερινά με κόπο κουβαλούσαν από όλα τα σημεία της γης. Ένιωθε εγκλωβισμένος και αδύναμος να αποδράσει. Ένας ζεστός ιδρώτας άρχισε τότε ήρεμα να κυλά στα νεανικά , αλλά κουρασμένα μάγουλα του.

Ξάφνου, μια γυναικεία φωνή ήχησε σε όλο το βαγόνι, ξυπνώντας τα κουρασμένα σώματα και επαναφέροντας το νου από τον κόσμο των απραγματοποίητων ονείρων στη γήινη πεζή πραγματικότητα:

-Πατάς πάνω στις τσάντες, που έχω τα δώρα των παιδιών μου, δεν το βλέπεις;

Προσπάθησε τότε να βρει κάποια άλλη χειρολαβή, ζητώντας συγνώμη. Συγνώμη, που πάτησε πάνω στα ακριβά δώρα των παιδιών.  Συγνώμη, που ήταν κουρασμένος και δεν μπορούσε να σταθεροποιήσει το βήμα του. Συγνώμη, που δεν μπόρεσε να πραγματοποιήσει τα όνειρα του. Συγνώμη, που δεν είχε σπουδαία δουλειά ανάλογη των σπουδών του. Συγνώμη, που δεν είχε αρκετά χρήματα να αγοράσει έστω και ένα παιχνίδι στη Ζωίτσα του. Συγνώμη, που το μόνο δέμα που μπορούσε να στείλει στους δικούς του ήταν η αγάπη του. Συγνώμη, που ήταν φτωχός.

Τα πάντα τότε σκοτείνιασαν! Το τρένο έτρεχε με απίστευτη ταχύτητα μέσα στο σκοτεινό τούνελ.

-Να μου φιλήσεις τη Ζωίτσα με ακούς; Να μου φιλήσεις τη Ζωίτσα, πρόλαβε να πει, προτού χαθεί η γραμμή του τηλεφώνου μέσα στο μαύρο τούνελ.

«Να μου φιλήσεις τη Ζωίτσα» ακούστηκε τότε κι ο αντίλαλος, που ασφυκτιούσε μέσα στο τούνελ και έβγαινε τώρα με ορμή, για να τον ακούσουν όλοι έξω στο φως.

«Να μου φιλήσεις τη Ζωίτσα»…