Θεέ της θάλασσας,

μέρεψε την οργή σου.

Ξεχείλισαν με πόνο

απύθμενο τα νερά σου.

Κοχύλια και αστερίες

στα μαλλιά σου.

Ναυαγός του ονείρου

σε πέλαγος γλυφό,

προσμένεις την αγάπη.

Πόθοι κρυφοί με κόκκινο

μελάνι χαραγμένοι στην ψυχή.

Ελπίδα ανομολόγητη

σε συμφωνία μυστική

με τον περιπλανώμενο χρόνο.

Και εκεί που αμίλητος

το απέραντο της μοναξιάς

σου αγναντεύεις,

κάποιος τυχαία θα μαγευτεί

από τον ήχο της σιωπής σου.

Και ταπεινά θα κρατήσει

τις λέξεις, γράμμα-γράμμα

ψηλαφίζοντας, μαργαριτάρια ακριβά.