[για την Ελένη]
I
Ίσως κυλήσουν πάλι τα νερά
Που θα σε φέρουν
Αύριο κοντά μου
Ή πιο μακριά
Από τα δόντια
Πλήθους συγκεντρωμένου
Σε αμμουδιές και σε πλατείες
Για να ζητωκραυγάσει
Τού χρόνου τα ασήμαντα
Που όμως μοιάζει να κυλά
Σαν τα νερά που λέω πως θα σε φέρουν
Σήμερα ίσως αύριο σε μιαν άκρη τού ύπνου
Από τα υψωμένα βουνά
Και των ονείρων τις κορυφώσεις
Δίπλα στην έρημό μου
Να γίνεις όαση
Για όσους σταματούν εκεί να ξεδιψάσουν
Πηγή εσύ όπου το στόμα μου θ’ αφήσω.
II
Δεν ξέρω πια να λογαριάσω
Πόσα χρόνια σπατάλησα άδικα
Στα νύχια τής ματαιότητας
Που λογισμοί ακονίζουν και επίπεδες σκέψεις
Ίσως μισή ζωή – για κάποιους ολόκληρη
Από αίσθημα σε αίσθημα
Από λάθος σε λάθος
Τρόπο να μετρώ τη βιασύνη τού χρόνου
Στα μισά τής νύχτας που κυλά
Στα σκοτεινά μέρη τού θώρακά μου•
Τώρα μοιάζει να φτάνει
Σαν ένα τυχαίο γλίστρημα
Από το ύψος με τους κόκκινους έρωτες
Που ποτίζει ακόμη η σκιά τής μητέρας
Ή μια μετάπτωση
Από τα σύννεφα που κυνηγώ και τα ανέφικτα
Για να λυτρωθεί με μιας αυτό το φορτωμένο σαρκίο
Να μπω για τα καλά στα όνειρα
Γυρνώντας στα τόσα τραγούδια που δεν έγραψα
Και γίνω επιτέλους
Σαν όμορφος στίχος
Για εκείνη τη νοσταλγία σου που αγάπησα
Φωνή γλυκιά τής φυλλωσιάς τού δάσους.
III
Πάνω στο δέρμα σου
Ακόμη ανάβουν τσιγάρα και ύστερα χάνονται
Λαχτάρες που αγάπησες με πάθος να σε λατρεύουν
Αλήτισσες νύχτες
Που έλεγες με νόημα πως είσαι
Δίχως πια σάρκα μια κυνηγημένη ψυχή
Γεμάτη όνειρα στο μέλλον
Όπου φτερά ακούς των αγγέλων και τραγούδια παιδιών•
Κανείς όπως εγώ που σε θυμάμαι
Δε σ’ αγκάλιασε
Ξέπλεκη κόρη στην άκρη ενός εξώστη
Ανθισμένη σαν Άνοιξη και είναι
Αλήθεια από εκείνες που μόνος
Στα παραμύθια συναντώ
Τις χίλιες νύχτες που έλεγα
Με νόημα πως θέλω
Σα να γυρεύω διψασμένος
Νερό τής άρνας και τής λησμονιάς
Πάνω στο δέρμα μου σβήνοντας
Τσιγάρα αναμμένα
Για πάντα να σε ξεχάσω.
Αφήστε το σχόλιο σας