Το είχε κάτι σαν τάμα, κάθε που επισκεπτόταν τους θερινούς μήνες την πρωτεύουσα, να ανεβαίνει στην Ακρόπολη. Σαν να τον καλούσε να πάει, εκεί στον Παρθενώνα, να ψηλαφίσει τα αρχαία μάρμαρα, να λουστεί καθάριο φως, να γεμίσει ενέργεια. Έτσι το ένιωθε τριάντα χρόνια τώρα, από μικρό παιδί που είχε πρωτοπάει με τον συγχωρεμένο πατέρα του. Ήταν αρχαιολόγος και του μετέδωσε αυτήν του την αγάπη για την πατρογονική ιστορία μας, δούλευε σ’ αυτόν τον ιερό χώρο, μέχρι που έγινε το μοιραίο και τον έχασε. Έπεσε από τις σκαλωσιές και χτύπησε στο κεφάλι του, ήταν επτά χρονών τότε, μοναχογιός, τον πήρε η μητέρα του και έφυγαν για την Θεσσαλονίκη. Μεγάλωσε, σπούδασε αρχαιολόγος σαν εκείνον, στα βήματά του, κι αδιόριστος περίμενε, δουλεύοντας περιστασιακά σε ασήμαντες δουλειές.

«Ναι! Το βράδυ», είπε στην κοπέλα του, «τότε θα πάμε, με την Αυγουστιάτικη Πανσέληνο, που είναι ανοιχτή για το κοινό, δεν έχω ξαναπάει  ποτέ βράδυ».

Έτσι κι έγινε  και ανέβηκαν μαζί. Περπάτησαν πολύ, τον ενοχλούσε η πολυκοσμία γι’ αυτό, μετά από κάποια αναζήτηση βρήκε ένα σχετικά απόμερο σημείο πίσω από τον Παρθενώνα. Κάθισαν για ώρα έτσι μαζί, αμίλητοι και αγκαλιασμένοι και κοιτούσαν την ολόγιομη Σελήνη, να τους μαγεύει με την απόκοσμη λάμψη της.

«Φαντάσου να υπήρχε ζωή εκεί πάνω, στην πραγματικότητα να είναι ένα αστροσκάφος, που ήρθε σε μας με ορισμένο σκοπό», είπε εκείνος και χαμογέλασε.

«Ναι αυτό θα ήταν ένα ωραίο σενάριο για ταινία επιστημονικής φαντασίας», είπε εκείνη και του χαμογέλασε το ίδιο.

«Α! Άκου. Το ακούς αυτό», είπε εκείνος σε μια στιγμή, «σαν μελωδία κιθάρας ή αυλού». «Κάποιος, θα έχει, βάλει μουσική» του απάντησε εκείνη, «χαλάρωσε».

«Όχι, κοίτα, είμαστε μόνοι, ξεχαστήκαμε και πέρασε η ώρα».

Σε λίγο ένα φως που ερχόταν μέσα από τον Παρθενώνα, όλο και δυνάμωνε.

«Κοίτα, το βλέπεις, δεν είναι υπέροχο», είπε, «να εκεί, το βλέπεις, μέσα στον ναό,  έλα πάμε».

«Όχι, φοβάμαι», του είπε εκείνη, και του κρατούσε σφιχτά το χέρι.

 «Έλα, είμαστε μαζί, μη φοβάσαι, για λίγο, έλα πάμε», της είπε και την καθησύχασε.

Σε λίγο μπήκαν μέσα γεμάτη περιέργεια και φόβο. Και τότε, το είδαν, ολόχρυσο, πανέμορφο, ήταν το χαμένο χρυσελεφάντινο άγαλμα της Παλάδας Παρθένου Αθηνάς, με όλη της την μεγαλοπρέπεια. Τους κοιτούσε κατάματα κι ο ναός άστραφτε στη λάμψη της. Γύρω υπήρχαν ιερείς λευκοντυμένοι, ένας από αυτούς ήταν ο πατέρας του. Τους καλούσε, «ιδού» είπε, και τους έδειξε σε μια σφαίρα τον κόσμο, τη Γη, τη Σελήνη, τους πλανήτες, το γαλαξία, το παρελθόν, το παρόν, το μέλλον, τα πάντα ήταν εκεί, μέσα στη σφαίρα. «Νυν γιγνώσκετε», είπε. Και όλα αυτά να τα περιζώνει μια μαύρη σκιά, κι όλα να φαίνονται σαν κακό αντίγραφο. Και έξω απ’ αυτά το άσπιλο φως, το άκτιστο, το αιώνιο, της αληθούς δημιουργίας.

«Ε! Εσείς», ακούστηκε μια φωνή στο βάθος, «ξυπνήστε!»

Ήταν ο νυχτοφύλακας της Ακρόπολης  που τους ξύπνησε.

«Κάθε χρόνο τα ίδια, όλο και κάποιοι θα ξεχνιούνται, άντε σηκωθείτε», τους είπε. «Συγγνώμη, πρέπει να μας πήρε ο ύπνος», είπε εκείνος ξαφνιασμένος και άρχισαν να κατεβαίνουν με γοργό βήμα. Στο δρόμο, στάθηκαν.

«Το είδες;» της είπε.

«Ναι! Κι εσύ; Όνειρο ήταν τελικά ή όραμα;»

«Μα δεν κατάλαβες; Αυτό έψαχνε ο πατέρας μου, το άγαλμά της, τη χαμένη αλήθεια.  Έλα πάμε σπίτι, αυτό πρέπει να το καταγράψουμε», είπε.

«Ας ηρεμήσουμε  πρώτα και αύριο βλέπουμε», του είπε εκείνη και αυτός συμφώνησε. Την άλλη μέρα ένας φάκελος τον περίμενε.

Ήταν ο διορισμός του. Αρχαιολόγος στον Παρθενώνα. Και τότε, άρχισαν όλα…

[Το διήγημα “Μια νύχτα στην Ακρόπολη” αποτέλει μέρος μιας ανέκδοτης συλλογής διηγημάτων τού κου Οδυσσέα Νασιόπουλου με τίτλο “Συνειδητές και άλλες ιστορίες” και παρουσιάζεται στη Λόγω Γραφής σε πρώτη δημοσίευση. Ευχαριστούμε θερμά για την προτίμηση και την εμπιστοσύνη.]