“Μαμά, θα μας κουρέψουνε;”, ένα διήγημα της Νικολίτσας Μπλούτη

-Mανούλα, τέλειωσα το φαγητό μου. Θα παίξουμε τώρα το παιχνίδι που λέγαμε με τις λέξεις; Εσύ θα μου λες γράμματα κι εγώ θα βρίσκω λεξούλες… Εντάξει;

-Εντάξει μωρό μου. Κάτσε να πάρω τα πιάτα ένα λεπτό από το τραπέζι κι αμέσως μετά αρχίζουμε…

-Σήμερα μαμά η κυρία, μας είπε ένα πολύ ωραίο παραμύθι για τον Θεούλη και τον κόσμο. Θέλεις μόλις τελειώσουμε με το παιχνίδι να σου το πω;

-Και βέβαια να μου το πεις, αφού ξέρεις πόσο μ’ αρέσουν τα παραμύθια.

-Ωραία! Έλα, άρχισε τότε, πες μου γραμματάκια.

-Μμμμ, λοιπόν… Πες μου λέξεις από ‘’κάπα’’, όπως καρότο…

-Ναι, ναι θα βρω μη με βοηθάς εσύ… δεν πρέπει. Η κυρία δεν μας βοηθάει όταν μας ρωτάει… Από ‘’κου’’ ε; ‘’Κότα’’, ‘’κουτί’’, ‘’κουνουπίδι’’, που φάγαμε σήμερα και δεν μ’ άρεσε καθόλου, α και ‘’Καλαμάτα’’ μανούλα, που ‘ναι η πόλη μας… Δεν πιάνεται που είναι πόλη;

– Και βέβαια πιάνεται. Μπράβο καρδιά μου… Σιγά σιγά θα μάθετε και να τις γράφετε, θα δεις πόσο εύκολο είναι.

-Εντάξει, πες μου άλλο γράμμα τώρα.

-Πες μου λέξεις από ‘’άλφα’’, όπως Ασημίνα, που είναι όνομα.

-Από ’’α’’, ε; ‘’Αγόρι’’… ‘’άγγελος’’…’’ αστραπές’’, που έριχνε χθες και τις φοβόμουνα. Να σου πω κι άλλες; Είναι εύκολο το ‘’α’’…

-Πες μου όσες θέλεις.

-Λοιπόν… ‘’Αγορά’’… ‘’αν’’… ‘’αγγούρι’’, που μ’ αρέσει πολύ… ‘’αμήν’’, που λέμε στην προσευχούλα μας… ‘’ακόμα’’… ‘’άλλοτε’’…

-Άλλοτε! Τι ωραία λεξούλα που είναι αυτή; Από πού την άκουσες μωρό μου;

-Μας την είπε η κυρία μας σήμερα και μου άρεσε και μένα. Μας είπε για τα παλιά χρόνια που ήτανε κι αυτή μικρή και φορούσανε ποδιές στο σχολείο.

-Ναι; Και πώς σας την είπε, θυμάσαι να το πεις;

-Ναι αμέ… Μας είπε πως ‘’άλλοτε, που πηγαίναμε εμείς σχολείο φορούσαμε ωραίες μπλε ποδιές τα κορίτσια με άσπρη κορδέλα κάθε μέρα στα μαλλάκια μας.’’

-Μπράβο ψυχή μου. Αυτό σημαίνει πως κατάλαβες κι εσύ πού μπορείς να τη χρησιμοποιείς.

-Ναι κατάλαβα, όταν μιλάω για κάτι που έγινε παλιά δηλαδή. Όπως, όταν γεννήθηκα παλιά. Δεν μπορώ να πω κι εγώ μανούλα ‘’άλλοτε όταν γεννήθηκα… έκανα πολύ χαρούμενους τους γονείς μου;’’

-Μμμμ, όχι ακριβώς… θα μεγαλώσεις και θα καταλάβεις πού ακριβώς μπορούμε να τη χρησιμοποιούμε, τώρα αρκεί που μαθαίνεις πόσες όμορφες λέξεις υπάρχουν στη γλώσσα μας. Εντάξει;

-Αααα, και το ‘’αρκεί’’, είναι λέξη από ‘’α’’… Και το ‘’αμέ’’, ε μαμά;

-Μμμμ, τώρα μου βάζεις δύσκολα το ξέρεις; Το ‘’αμέ’’, είναι μια λεξούλα που τη χρησιμοποιούμε συνήθως όταν μιλάμε κι όχι όταν γράφουμε κάτι. Σημαίνει πως συμφωνώ και κολλάει δίπλα στο ‘’ναι’’ που είπες πριν… Κατάλαβες; Μπορείς όμως να ρωτήσεις και την κυρία σου αύριο να σου την εξηγήσει εκείνη πιο καλά, γνωρίζει καλύτερα τον τρόπο μιας και είναι δασκάλα.

-Εντάξει μανούλα. Έλα, πες μου άλλο γράμμα τώρα; Θες να σου πω λεξούλες από ‘’μι’’ που το μάθαμε σήμερα;

-Ναι, πες μου. Εύκολο γραμματάκι το ‘’μι’’, έχει πολλές λέξεις.

-Πρώτη πρώτη θα σου πω τη ‘’μαθήτρια’’, που είμαι κι εγώ φέτος και μ’ αρέσει πολύ. Αααα και  το ‘’μάθημα’’, που κάνεις εσύ τα απογεύματα στα παιδιά. Και μετά… θα σου πω το ‘’μετά’’, δεν πιάνεται κι αυτό; Από ‘’μι’’ δεν είναι;

-Ναι πιάνεται…

-Λοιπόν… ‘’μασκαράδες’’, που ντυνόμαστε τις Απόκριες και μ’ αρέσει κι αυτό πολύ… ‘’μάγειρας’’, που γίνεται καμιά φορά ο μπαμπάς όταν εσύ δεν προλαβαίνεις. ‘’Μεγάλο’’, ‘’μικρό’’, ‘’μεσαίο’’… Είδες μανούλα πόσες ξέρω; Ααααα, βάλε και το ‘’μανούλα μας’’ που την αγαπάμε όλοι πολύ… από ‘’μι’’ αρχίζεις κι εσύ ε;

-Μπράβο γλυκιά μου! Δε θα σε πιάνει κανένας σε λίγο σ’ αυτό το παιχνίδι…

-Μανούλα…, να σου πω κι άλλη μια δύσκολη λέξη από ‘’μι’’, αλλά δεν ξέρω τι σημαίνει. Θα μου την εξηγήσεις για να την πω αύριο στην κυρία και να μου πει κι αυτή πολλά μπράβο όπως εσύ;

-Και βέβαια να μου πεις.

-‘’Μνημόνιο…’’ Πειράζει  όμως που αρχίζει από ‘’μνι’’; Δεν πιάνεται;

-Μμμμ. Όχι δεν πειράζει. Αλλά πού την έμαθες εσύ αυτή τη λέξη ε; Πριν λίγα χρόνια ούτε  εγώ δεν τη γνώριζα.

-Την ακούω στις ειδήσεις μανούλα που βλέπει ο μπαμπάς… και την έχει πει κι αυτός πολλές φορές όταν μιλάει με τον φίλο του, τον κύριο Σάββα. Ξέχασα όμως να τον ρωτήσω τι σημαίνει…

-Ναι… Δύσκολη λέξη το ‘’μνημόνιο’’ Μυρτούλα. Θα προσπαθήσω να στην εξηγήσω, αλλά νομίζω πως είσαι πολύ μικρή ακόμα για να την καταλάβεις μωρό μου. Μνημόνιο, είναι μια γραπτή συμφωνία –ένα έγγραφο— ας πούμε, που γράφουν μέσα σ’ αυτό όσα έχουν συμφωνήσει κάποιες χώρες με την Ελλάδα μας κι ύστερα το υπογράφουν για να κρατήσουν όλα τα μέρη τη συμφωνία τους… Κάπως έτσι είναι, κατάλαβες τίποτα;

-Λίγα… Άσε, μάλλον δε θα τη πω αυτή στην κυρία, είναι δύσκολη. Θα την πω του χρόνου όταν θα την έχω καταλάβει καλά. Εντάξει;

-Καλύτερα, συμφωνώ κι εγώ.

-Έλα, πες μου τώρα άλλο ένα γραμματάκι, μόνο τρία έχουμε πει…

-Ένα τελευταίο. Μετά θα πάμε στο δωμάτιο να ξαπλώσουμε λίγο και να κάνουμε αγκαλίτσες. Κουράστηκα σήμερα, μπορούμε να συνεχίσουμε το απόγευμα το παιχνίδι με τις λεξούλες. Να παίξουμε και τον μπαμπά, που θα έχει ως τότε γυρίσει.

-Εντάξει. Κι εγώ κουράστηκα μανούλα. Μόνο ένα θα πούμε.

-Λοιπόν, ας πούμε λεξούλες από ‘’Ρο’’, όπως ‘’ρινόκερος’’.

-Μμμμμ, γιατί την είπες; Αυτή μου αρέσει, θα την έλεγα κι εγώ.

-Δεν πειράζει, πες μου άλλες εσύ.

-‘’Ράψιμο’’, που κάνει η μοδίστρα όταν της πάμε τα παντελόνια του μπαμπά. ‘’Ρέψιμο’’, που κάνω εγώ καμιά φορά και με μαλώνεις…

-Ναι… σε μαλώνω όταν το κάνεις μπροστά στους άλλους. Σου έχω εξηγήσει ότι δεν είναι ευγενικό να μας ακούει ο άλλος να ρευόμαστε… Κατάλαβες;

-Καλά, αφού το λες εσύ. Μμμμ, ‘’Ρολόι’’, και αυτό που κρεμάμε στον τοίχο και αυτό που φοράμε στο χέρι. ‘’Ρομπότ’’… Ααααα! ‘’Ραπουνζέλ’’! Σωστό δεν είναι μαμά; Μ’ αρέσει  η Ραπουνζέλ, το ξέρεις; Κι όταν μεγαλώσω θέλω πολύ να της μοιάσω, μ’ αρέσουν πολύ τα μακριά μαλλιά της.

-Το ξέρω μωρό μου, σωστή είναι κι αυτή η λέξη. Απλά είναι ένα ξένο όνομα.

-Μανούλα… να σε ρωτήσω άλλη μια λέξη από ‘’κου’’ που άκουσα στις ειδήσεις και στενοχωρήθηκα πολύ;

-Και γιατί μου συννέφιασες έτσι; Θα στην εξηγήσω εγώ, μη μου στενοχωριέσαι για τέτοια μωρέ… Πες μου ποια είναι;

-… Είναι το ‘’κούρεμα’’. Έτσι είπαν στην τηλεόραση για τους Έλληνες. Μανούλα φοβάμαι… Θα μας κουρέψουνε όλους; Εγώ δε θέλω να κουρευτώ. Θέλω ν’ αφήσω τα μαλλάκια μου μακριά να γίνουν σαν της Ραπουνζέλ…

-Όχι μωρό μου μη φοβάσαι, κανέναν δε θα κουρέψουνε. Άλλο εννοούνε μ’ αυτή τη λέξη, μην μου ανησυχείς εσύ. Δεν έχει καμιά σχέση με το κούρεμα. Και… να σου πω, τα απογεύματα όταν λείπω καμιά φορά για μάθημα, δε θέλω να κάθεσαι μπροστά στην τηλεόραση και να βλέπεις ειδήσεις. Οι ειδήσεις και τα περισσότερα προγράμματα της τηλεόρασης είναι για μεγάλους. Κατάλαβες; Εσύ θα βλέπεις μονάχα τα παιδικά, που είναι και ψυχαγωγικά, σου φτιάχνουν δηλαδή το κέφι και παιδαγωγικά, σου μαθαίνουν διάφορα πράγματα που είναι για την ηλικία σου. Κατάλαβες Μυρτώ μου;

-Κατάλαβα. Εγώ δε βλέπω ειδήσεις, παίζω με τις κούκλες μου όταν τις κοιτάει ο μπαμπάς στην τηλεόραση. Αλλά τις ακούω όμως… Εκεί άκουσα πως θέλουν να κουρέψουν όλους τους Έλληνες…

-Εντάξει, τα είπαμε αυτά. Βγάλτο από το μυαλό σου αυτό, δεν πρόκειται να γίνει. Έλα σήκω γλυκιά μου τώρα να πάμε να ξαπλώσουμε λιγουλάκι…

-Αλλά θα μ’ αφήσεις να σου πω το παραμύθι που μας είπε η κυρία, πριν κοιμηθώ… Εντάξει;

-Εντάαααξει.

*

-Έλα… άρχισε το παραμύθι, γιατί μου φαίνεται πως θ’ αποκοιμηθώ εγώ πρώτη σήμερα, νυστάζω πολύ Μυρτούλα.

-Δεν είναι μεγάλο μανούλα, άκου… Κάποτε…, κι άλλη λέξη από ‘’κου’’ που την ξέχασα ε;

-Ναι σωστά. Συνέχισε λοιπόν…

-Λοιπόν… Κάποτε ο Θεούλης όταν έφτιαξε όοοοολον τον κόσμο, μάζεψε όοοολους τους ανθρώπους για να τους μοιράσει, λέει η κυρία μας, τις χώρες που θα ζούνε. Άρχισε τότε  να δίνει την Αγγλία σε μερικούς… την Αμερική σε πολλούς… την Κίνα σε πολλούς… τη Γερμανία σε μερικούς… την Ιταλία, σε άλλους μερικούς… την Τουρκία που είναι δίπλα μας σε πολλούς… Και κάποια στιγμή, του τελειώσανε και οι χώρες και οι άνθρωποι. Έφτασαν όμως στο τέλος, μερικοί που δεν πήραν και του ζήτησαν κι αυτοί μια χώρα για να ζήσουνε. Ο Θεός τότε τους κοιτούσε και σκεφτόταν ποια να τους δώσει. Ένας από τους ανθρώπους πετάχτηκε και του έδειξε μια μικρούλα χώρα που ήταν στη μέση της Ιταλίας και της Τουρκίας, μας είπε η κυρία… Μανούλα μ’ ακούς ή κοιμάσαι;

-Σ’ ακούω μωρό μου και μ’ αρέσει πολύ το παραμύθι σου. Συνέχισε…

-Ναι… Πού είχαμε μείνει; Αααα ναι! Του ζήτησαν λοιπόν αυτή τη μικρούλα χώρα που είχε γύρω γύρω θάλασσα και πολλά νησάκια κοντά της. Ο Θεός τότε τους απάντησε μετά από πολλή σκέψη. ‘’Αυτή τη μικρούλα χώρα τη λένε Ελλάδα και την κρατάω για μένα, επειδή είναι η πιο όμορφη απ’ όλες. Χωράμε όμως, γι’ αυτό ελάτε κι εσείς μαζί μου…’’ Είπε ο καλός Θεούλης στους  λίγους Έλληνες και τους πήρε κοντά του να ζήσουν στην πιο όμορφη χώρα, δηλαδή την Ελλάδα μας… Σού άρεσε μανούλα;

-Πάρα πολύ καρδιά μου. Είναι πολύ συγκινητικό παραμύθι.

-Έχουμε την πιο όμορφη χώρα, μας είπε η κυρία μας και τον Θεό κοντά μας να μας φυλάει…

-Ναι, είμαστε τυχεροί. Έχουμε στ’ αλήθεια την πιο όμορφη χώρα μωρό μου!

Ίσως σας αρέσει και

Αφήστε το σχόλιο σας

*

Ας γνωριστούμε

Όσοι αγαπάτε τη γραφή και μ’ αυτήν εκφράζεστε, είστε ευπρόσδεκτοι στη σελίδα μας. Μέσω της γραφής δημιουργούμε, επικοινωνούμε και μεταδίδουμε πολιτισμό. Φροντίστε τα κείμενά σας να έχουν τη μορφή που θα θέλατε να δείτε σε αυτά σαν αναγνώστες. Τον Μάρτιο του 2016 ίδρυσα τη λογοτεχνική ιστοσελίδα «Λόγω Γραφής», με εφαλτήριο την αγάπη μου για τις τέχνες και τον πολιτισμό αλλά και την ανάγκη ... περισσότερα

Αρχειοθήκη