Στο σπίτι έμπαινε  ένα μουντό φως απ’ τον τζαμένιο φεγγίτη, σχεδόν κίτρινο, αναποφάσιστο. Οι καμπάνες χτυπούσαν την παραμονής μιας γιορτής κι από πιο μακριά, η γλώσσα των πουλιών, σημάδι πως χάρισε ο Θεός για άλλη μια μέρα ετούτη τη γη στους ανθρώπους.

Τα πράγματα σχεδόν ακίνητα κι όμως από χτες θα ‘χαν ζήσει κι αυτά τη δική τους ανεπαίσθητη αλλαγή μέσα απ’ τα χέρια των ανθρώπων.

Είχε κοιμηθεί απ’ το προηγούμενο βράδυ μ’ έναν κόμπο στον λαιμό, της είχαν «καθίσει» τα άπλυτα πιάτα που σωριάζονταν το ‘να μετά τ’ άλλο  μέσα στον ψηλό για αυτήν νεροχύτη κι ας έλεγαν οι μαστόροι πως οι νεροχύτες φτιάχνονται σε standard διαστάσεις. «Ή ψηλή, μαντάμ, ή χάσατε. Αλλιώς, τακούνια ή σκαμνάκι»…

Άραγε φτιάχνουνε ποτέ οι άνθρωποι τη ζωή στα μέτρα τους; Κι όταν νομίζουν πως τα ‘χουν καταφέρει όλα, και καλοβολέψουν  τον ποπό στ’ αφράτο, ροζουλό συννεφάκι, είναι η αλήθεια ή κάνει μια ωραία πρωία ένα «πουφ» και πάρτα όλα μαζί, για να έχεις, συν ένα συντριπτικό κάταγμα στα πισινά, σαν να’ χεις φάει κλωτσιά από γάιδαρο;

Έξω φυσούσε ένας αντάρτης νοτιάς. Μέσα της, ήταν όλοι στη θέση τους. Σε μικρά, αριθμημένα συρταράκια, σαν εκείνα που ανοίγαμε μικρά παιδιά από την πρώτη του Δεκέμβρη μέχρι τη Γέννηση και βρίσκαμε  ένα σοκολατάκι, μια τσιχλωτή καραμέλα, ένα γλειφιτζούρι, μια που το βρίσκαμε μια που εξαφανιζόταν, ύστερα τόση περιεκτικότητα σε ζάχαρη έβλαπτε τα δόντια, μα η χαρά ήταν το δόσιμο και το βρέσιμο, η εξαφάνιση του ήταν το μυστήριο, ήθελε η μάνα μας να ομορφαίνει κι η προσμονή κι η θύμηση, μετά, όταν δεν θα ήμασταν πια παιδιά…

Τύλιξε τη ζακέτα της ένα γύρισμα πιο σφιχτά στο σώμα. Όχι από κρύο. Περισσότερο από συνήθεια. Ή  απ’ ανάγκη. Να νιώσει πως κάποιος ήταν εκεί.

Αν μπορούσαμε να πάρουμε τα πράγματα από το τέλος τους προς τα πίσω, σα σε μια μηχανή προβολής παίζαμε το φιλμ από το τέλος στην αρχή, πατούσαμε και τη γρήγορη κίνηση, θα’ χαμε μιαν άλλη θεώρηση των πραγμάτων. Λιγότερα λόγια οργής, λιγότερο χτύπημα στους αόρατους τοίχους των «πώς, γιατί, ίσως, σχεδόν, κι αν δεν!»

Να , σαν τα πιάτα ένα πράγμα. Όταν η ματιά ατενίζει την ολοκλήρωση, δεν κάθεται να μετρήσει το ξοδεμένο σαπούνι, αν ήταν ζεστό ή κρύο το νερό, την κούραση και τον σπαταλημένο χρόνο. Όλα έχουν γίνει ένα. Λάδι η θάλασσα. Πιο βαθιά μέσα της, κόντρα στο βουητό αυτού του ανυπόταχτου νοτιά, που σήκωνε  μ’ αγριάδα την ψευτοκουρτίνα και την σβαρνούσε από δω κι από κει, έπαιζε μια λιγωτική μουσική. Κάθε νότα του «Κυρίου Νόλλ» ένα ακόμη επιχείρημα για την ορθότητα των συλλογισμών της.  Μόνο με την ευαισθησία και την αγάπη, κύκλοι ομόκεντροι σαν πέτρα ριγμένη στη θάλασσα,  μόνο μ’ αυτές πορεύεται η ζωή μέσα στον χρόνο.

Κι ας βεβαιώνονται οι διοικούντες  κι οι πολιτικοί με τα κούφια λόγια τους για την συμβολή τους στην καλυτέρευση της ζωής των λαών, ας βασανίζονται κι ας σκοτώνονται άνθρωποι κι ας αφανίζονται πόλεις στο όνομα της ειρήνης, γράμματα είναι εν συντομία που καταγράφονται σε βιβλία ιστορίας να διαβάζουν και να αποστηθίζουν χρονολογίες οι μαθητές του μέλλοντος.  Όχι, για όνομα Θεού! Δεν απαξιώνω την ιστορία. Αντίθετα, τιμώ τους ανώνυμους που έκαναν τη διαφορά γιατί έτσι έλεγε η κούτρα τους. Κι ας βγήκαν στον αφρό, σαν τα φρόκαλά και τις άδειες κουράδες οι επιτήδειοι πατώντας πάνω τους.

Ας τσακώνονται αέναα σύζυγοι μεταξύ τους και τα παιδιά τους με αυτούς, όλα σβήνονται σαν σκόνη στο ξεσκονόπανο μιας νοικοκυράς.

Αν μια κουκίδα μένει από σένα, άνθρωπε, είναι ό,τι άγγιξες  με αγάπη, σαν πατήματα σε νότες που γίνηκαν μοναδικά, μια φορά, με τον πιο αθώο τρόπο.

Μόνο ό,τι αγγίζει την ψυχή μας,

Όλα τ’ άλλα λησμονιά!