Όταν ξεκίνησα το μακρινό ταξίδι, βρέθηκα μόνος μου, ανάμεσα σε θάλασσα κι ουρανό, να’ χω να συνταιριάζω μέσα μου δύο αντίμαχες δυνάμεις, την ανάγκη μου να βρίσκομαι κοντά της, και την αγάπη μου για όσους άφηνα πίσω μου. Γιατί, αλίμονο, κάτι αφήνουμε πίσω μας, ακόμη κι αν είμαστε πάντα παρόντες…

Τώρα που πότισε η ψυχή μου αλμύρα, μπορώ να κάθομαι εδώ δίπλα σου και να σου κουβεντιάζω, λόγια που δεν με άκουσες ποτέ να λέω, είτε γιατί δεν το ‘φερε η στιγμή, είτε γιατί ήξερες από πάντα, πως μπορούσα να σου μιλώ με τις σιωπές μου και μ’ αυτές τα κατάφερνα καλύτερα…

Έτσι, με βρίσκεις πάλι μακριά σου, να προσπαθώ να προλάβω όλα εκείνα που μ’ αρνήθηκαν τα αλατισμένα μου χρόνια… Και περιμένω ακόμη η ζωή να μου χαρίσει τη γλυκάδα της… Δεν κάθομαι στη γέφυρα του πλοίου πια, να μετράω με τα κύματα τις στιγμές… Όλο το μπλε της, το’ χω μέσα μου, μετράω τώρα τους ανθρώπους με τα μέτρα της, πόσο από το μπλε της, το βαθυγάλαζο, τ’ αφρισμένο, πόσο απ’ τα’ ατίθασο της κουβαλάνε… Πόσο απ’ τ’ αντρίκειο της;

Και σ’ αγαπώ, απύθμενα, να, βλέπεις; Στα χέρια μου κρατώ φύκια χρυσά για να στολίσεις τα μαλλιά σου κι αστέρια από εκείνα που αντίκρισα τις νύχτες που το φεγγάρι ξεχνούσε τον κόσμο… Μοναδικά αστέρια, ποτισμένα αλμύρα από τη θάλασσα και το δικό μου δάκρυ, της απουσίας, της λαχτάρας, του φόβου της λησμονιάς…

Κι αν ήθελες αντί φύκια να κρατώ κοράλλια, ή την ψυχή μου, ξέρε, καθώς ξέρω κι εγώ, πως δεν θα την κοιτούσες, γιατί απαρχής μέσα στα χέρια σου την κράταγες, μόνο που μοιάζαμε πολύ για να το μοιραστούμε… Τώρα, να ξέρεις, ταξιδεύω νέα, συνηθισμένα, καθημερινά ταξίδια. Ανάμεσα στις μπούκλες των μαλλιών του εγγονού μου, στα μάτια του που με κοιτούν μ’ αγάπη, στην ησυχασμένη ανάσα της μητέρας σου, καθώς ξυπνάω το πρωί κοντά της… Της το χρωστάω της ζωής μου να ησυχάσω, να ξαποστάσω μια στιγμή και να χαρώ, τεμπέλης στην ξηρά, ταξιδευτής του ονείρου, λίγο μακριά σου…