Ένα Σάββατο, Ιούλιος 2011.

Βρέθηκα για λίγες  μέρες στην Αθήνα.

Η πόλη έχει γεμίσει με κόσμο, κόσμο που τον βλέπεις  και δεν τον βλέπεις άλλα τον θέλεις εκεί, να ακούς το βουητό του. Ψάχνεις  γωνίες να σταθείς να ρεμβάσεις,  ούτε ένα παγκάκι. Ακουμπάς σε ένα τοίχο  και με το ένα πόδι λυγισμένο, σαν το άλμπατρος,  κοιτάς ψηλά  τον ουρανό. Α!  ναι,  είναι και  τα καφέ… Ναι,  αυτά  είναι γεμάτα και άνθρωποι άγνωστοι.

Μα  να…  Μου αρέσουν οι πόλεις που έχουν  παγκάκια.