«Καλοκαίρι και σκουπίδια», γράφει η Λένα Μαυρουδή-Μούλιου

Εκείνο που ποτέ δεν θα καταλάβω, με ένα μυαλό που φαίνεται δεν είναι επαρκές, είναι το πώς λειτουργεί το σύστημα αποκομιδής των σκουπιδιών στον τόπο μας.

Εικόνα 1η:

Τέσσερις κάδοι απορριμμάτων παντός είδους, στη σειρά, καθένας με  το όνομά του. Ο ένας για τα καθ’ αυτό σκουπίδια, ο άλλος για τα προς ανακύκλωση χάρτου, ο έτερος ανακύκλωση μετάλλου και ο τέταρτος και τυχερός για τα πλαστικά. Και τον λέω τυχερό, γιατί  είναι ο μόνος που έχει σκέπαστρο. Οι έτεροι, ανοικτοί όλο το εικοσιτετράωρο, για το φιλοθεάμον κοινό (γιατί, πώς να κάνει ο άνθρωπος τον κόπο να ανοιγοκλείνει τα καπάκια τους).

Εικόνα 2η.

ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΑΚΡΙΒΩΣ σε απόσταση τριών μέτρων ΟΡΘΑΝΟΙΚΤΗ επίσης η  πόρτα του Αρτοποιείου της γειτονιάς.

Τα προς πώληση λαχταριστά όντως αρτοσκευάσματα, ξεσκέπαστα κι αυτά για να έχουν άμεση οπτική επαφή με τον πελάτη…

Οπότε τα αόρατα εκ των ανοικτών κάδων ορμώμενα μικρόβια, σε τρελή κραιπάλη. Είναι που είναι η ατμόσφαιρα  βεβαρυμμένη με χίλιους ρύπους, προστίθενται και αυτά για να ‘ρθει να ολοκληρωθεί το αίσχος.

Εσύ εντωμεταξύ, ο νοήμων πολίτης, που απαιτείς, αν μη τι άλλο, να τηρούνται οι στοιχειώδεις κανόνες υγιεινής, διαμαρτύρεσαι, δεν μπορώ να πω, στην αρμόδια υπηρεσία του Δήμου σου, μα ως συνήθως ο Δήμος περί άλλων τυρβάζει. Εκείνος λέει ότι, ως όφειλε, έκανε το καθήκον του και τοποθέτησε τους κάδους. Από κει και ύστερα τι να κάνει; Να βάλει να τους  φρουρούν για να μην πετούν οι δημότες τα καπάκια τους; Παίζει; Δεν παίζει. «Και η τόσο στενή γειτνίαση με κατάστημα καθημερινής σίτισης με το βασικότερο προϊόν της διατροφής του καταναλωτικού κοινού, είναι μέσα στα καθήκοντά σου Δήμαρχε;» παραπονιέσαι ω αφελή;

«Μμμ», η απάντηση.

Ίσως αυτή η απάντηση να είχε και μερικά επιπρόσθετα φωνήεντα και να σχημάτιζε κάνα δυο λέξεις, ΑΝ ο χρόνος διαμαρτυρίας σου συνέπιπτε με  περίοδο Δημοτικών εκλογών, τότε που οι ευαισθησίες των υποψηφίων Δημοτικών Αρχόντων ως δια μαγείας αφυπνίζονται από την χειμέρια μα και  καλοκαιρινή τους νάρκη. Μα οι εκλογές αργούν, τα δε μικρόβια μες την τρελή χαρά στήνουν χορό εφορμώντας σε τροφές και ανθρώπους, μην αντέχοντας ούτε αυτά τον περιορισμό τους στους ευάερους και ευήλιους ανοικτούς κάδους.

Λένε ότι ο βαθμός πολιτισμού μιας χώρας κρίνεται από την καθαριότητά  της και την αποφυγή εικόνων σαν αυτές που αντικρίζουμε καθημερινώς και που είναι πάνω κάτω οι ίδιες, κυρίως σε ευαίσθητες περιοχές, σαν αυτήν που περιέγραψα. Ε, και λοιπόν; Άσε να λένε, μας μισούν, γι’ αυτό μας καταμαρτυρούν για τα μύρια όσα… Άκου τριτοκοσμικοί. Εμείς; Που όσο να ‘ναι δε βάζουμε και τα σκουπίδια μας καταγής…

Λέω όμως και κάτι μα@@@@ ώρες ώρες!!!

«Και τούτες οι σκισμένες σακούλες που κοσμούν τους κάδους ένθεν κι ένθεν, τι είναι φίλε; Πακέτα προς πώληση;»

«Μα αφού οι κάδοι ξεχείλισαν τι να τις κάνουμε, να τις κρατήσουμε στο σπίτι μας;»

«Δεν θα έπρεπε λες να το κάνεις και να περιμένεις το απορριμματοφόρο  να έρθει να τις πάρει; Μα όχι. Προέχει ΕΣΥ να τις ξεφορτωθείς και ωχ αδερφέ, το δικό σου σπίτι να’ ναι καθαρό και άνευ οσμών και τους νόμους τους ανύπαρκτους, όταν τους θεσπίσουν, βλέπεις τι κάνεις και αν κάνεις. Οι νόμοι έγιναν για να μην τηρούνται άλλωστε, ή για να έχουν παραθυράκια τύπου ωχαδελφισμού. Μα μέχρι τόοοοοτε»…

Και έρχεται το Καλοκαίρι και δεν είσαι από τους τυχερούς πού θα την βγάλεις στο νησί ή στο καταπράσινο βουνίσιο χωριό των παππούδων σου. Θα θέλεις λοιπόν να βγεις  στην βεράντα σου να ανασάνεις λίγο έξω από τα σπίτι  σου που βράζει, πράγμα που λαχταρούσες όλο τον Χειμώνα με το διαβολόκρυο και το χιονιά, μα η ζεστασιά, τότε απούσα, θυμήθηκε να έρθει τώρα, όπως κάνει τα καλοκαίρια. Μα, με το που βγαίνεις, σε πιάνει η μπόχα από τα σκουπίδια και κλείνεσαι μέσα και με κλειστά τα παραθύρια, γιατί η άτιμη ξινίλα της μίνι χωματερής έξω από την είσοδο της πολυκατοικίας, μπαίνει από παντού και όπου να ‘ναι από λόφος θα γίνει βουνό και θα μπουν τα ευωδιαστά σκουπίδια στο σπίτι μέσα του ισογείου, ή του 1ου ορόφου. Τα δε ποντίκια, σκαλί το σκαλί και σακούλα τη σακούλα, θα τα μιμηθούν. Θα μπουν και αυτά. Ε, να μην συνυπάρχουν πια ‘’άνθρωποι και ποντίκια’’; Τα χειρότερα φοβάμαι δεν τα είδαμε ακόμα. Κόλαση.

Και βέβαια όλα τούτα που γράφω, τα ξέρουν πολύ καλά οι αρμόδιες υπηρεσίες αποκομιδής των σκουπιδιών, που θέλοντας να πιέσουν το Κράτος να ικανοποιήσει κάποια αιτήματά τους προβαίνουν σε απεργίες και μετατρέπουν τη Χώρα από τριτοκοσμική που είναι, σε πεμπτοκοσμική και λίγα λέω…

ΕΙΚΟΝΑ 3η

Οι ΚΑΔΟΙ Εξαφανισμένοι κάτω από όρη και βουνά παραφουσκωμένων και ενίοτε σχισμένων πλαστικών σακουλών, που καλούν σε δείπνο τους αρουραίους των υπονόμων έχοντας κατά πολύ υπερβεί τη βρώμα και την δυσωδία και αυτών των υπονόμων.

Τα απαίσια τρωκτικά, ξετρελαμένα από την άφθονη προσφερόμενη τροφή, σουλατσάρουν στα ρείθρα των πεζοδρομίων άφοβα, με τις γάτες της γειτονιάς να τα κοιτούν με απάθεια. Ούτε σαν σκέψη καθώς φαίνεται να επιτεθούν σε αυτά τα θηρία που έχουν ξεπεράσει από την καλοφαγία κάθε ιστορικό προηγούμενο της φάρας τους.

Και κάποτε  τελειώνει η απεργία, μαζεύονται και κατακρημνίζονται τα όρη της βρωμιάς και το μόνο λογικό που θα περίμενε κανείς να δει θα ήταν το πλύσιμο και η απολύμανση των δρόμων και των κάδων.

 Αμ δε. Απ’ όταν θυμάμαι τον εαυτό μου, αυτήν την ενέργεια δεν την είδα ποτέ να γίνεται. Κάποιος γείτονας  μόνο, πήρε τη  μάνικα κάτι κουτσό ‘κανε ο  Χριστιανός, ενώ ένας άλλος έβαψε τον χώρο με ασβέστη που δεν ξέρω και κατά πόσον κάνει κάτι το ωφέλιμο, γιατί οι Εγγλέζοι τουλάχιστον λένε, ότι είναι καρκινογόνος. Δεν θα έπρεπε λέτε κάποιος υποκλάδος της υπηρεσίας του Δήμου να είχε επωμιστεί τούτο το καθήκον, μια φορά αν όχι την εβδομάδα αλλά τον μήνα να πλένονται και να απολυμαίνονται οι κάδοι; Πώς υπάρχει π. χ. ο κλάδος των οδοκαθαριστών που με ένα φτυάρι και μια σκούπα μαζεύουν κάνα δυο, άντε πέντε γόπες, που ‘’βρωμίζουν’’ τις άκρες των πεζοδρομίων μας; Μα τηρήθηκαν ποτέ σε αυτήν την πολύπαθη και λατρεμένη μας Χώρα τα στοιχειωδώς αυτονόητα;

Όλα τούτα τα πονεμένα τα  γράφω φίλοι μου με το Καλοκαίρι να είναι εδώ  ήδη. Δεν θα έπρεπε λέτε αντί να καθόμαστε απαθείς και μοιρολάτρες στους καναπέδες μας, να βγαίναμε στους δρόμους και να ΑΠΑΙΤΗΣΟΥΜΕ τα αυτονόητα, όπως προείπα; Η ανάσα μας δεν θέλει μόνο φάρμακα, θέλει και καθαρό αέρα και δεν τον έχουμε. Εξ’ αιτίας και μόνο αυτής της παθητικότητας.

Στην τελική, για ΟΛΑ φταίμε ΠΡΩΤΑ ΕΜΕΙΣ!!!…

Ίσως σας αρέσει και

3 Σχόλια

  • Μαριάννα Γληνού
    14 Ιουνίου 2018 at 12:40

    Γεια στο στοματάκι σου, Λένα μου! Θα έπρεπε να μπορούσαμε να το κοινοποιήσουμε σε όλους του δήμους!

  • Λενα Δεσυλλα
    15 Ιουνίου 2018 at 19:00

    Πες τα χρυσοτομη!!!!!!!!!!!!!!Τωρα θα μου πεις ποιος ακουει , οταν στην ιδιαιτερη πατριδα μου ( ενα απο τα πιο τουριστικα μερη της Ελλαδας) τα σκουπιδια εχουν καταλαβει μεχρι και μερος της φημισμενης “σπιαναδας”. Μυαλο ποιος θα μας βαλει , πρωτα να αγαπαμε τον τοπο μας και μετα να επιλεγουμε ανθρωπους που να τον αγαπουν περισσοτερο απο τις καρεκλες τους;

  • ΛΕΝΑ ΜΑΥΡΟΥΔΗ ΜΟΥΛΙΟΥ
    20 Ιουνίου 2018 at 22:03

    ό,τι λέτε κορίτσια εγώ είμαι μαζί σας αλλά τα μυαλά των καθ’ ύλην, πού είναι, μου λέτε;

Αφήστε το σχόλιο σας

*

Ας γνωριστούμε

Όσοι αγαπάτε τη γραφή και μ’ αυτήν εκφράζεστε, είστε ευπρόσδεκτοι στη σελίδα μας. Μέσω της γραφής δημιουργούμε, επικοινωνούμε και μεταδίδουμε πολιτισμό. Φροντίστε τα κείμενά σας να έχουν τη μορφή που θα θέλατε να δείτε σε αυτά σαν αναγνώστες. Τον Μάρτιο του 2016 ίδρυσα τη λογοτεχνική ιστοσελίδα «Λόγω Γραφής», με εφαλτήριο την αγάπη μου για τις τέχνες και τον πολιτισμό αλλά και την ανάγκη ... περισσότερα

Αρχειοθήκη