Καιρό έχω να σ’ ακούσω…

Τι να κάνεις, πώς να ζεις;

Τις πληγές να γιάνουν γλύφεις,

ή απλά μ’ ευχαριστείς,

Που ‘δωσα την ευκαιρία

Για να σπάσεις τα δεσμά

Που σε κράταγαν δεμένη

 Στου Ταντάλου τη σπηλιά;

Τα ‘σπασες λοιπόν κι ανάσες,

Παίρνεις τώρα πια βαθιές,

Την ελευθερία ζήσε,

Είναι εξαίσιες οι στιγμές.

Ζήσε τις, αγάπη άλλη

πριν κτυπήσει ξαφνικά

την πορτούλα της καρδιάς σου

Και αρχίσεις ν’ αγαπάς.

Γιατί εσύ, σαν η Αγάπη

Φίλη σου γενεί ακριβή,

Θα ΥΠΟΦΕΡΕΙΣ δεν θα βλέπεις

Πότε να ‘ρθει η στιγμή,

Μακριά σου να τη διώξεις

Και να μείνετε τα δυο,

Ο εαυτούλης σου, -συγγνώμη-

το κεφάλι το ξερό…