Walk invisible throughout  the streets of London

Συννεφιά  παντού. Όσο μακριά και να έφτανε το μάτι μου συννεφιά.  Δεκέμβριος, μήνας γιορτινός. Ήμουν  σπίτι  στα ζεστά μου. Έξω  έτσουζε το κρύο. Λονδίνο  1989. Χιόνι  απαλό  έπεφτε. Η πόλη στολισμένη από μέρες. Το γιορτινό τοπίο έφτανε μέχρι  εκεί που έμενα κι εγώ. Περίεργη χρονιά. Κάτι  δεν πήγαινε καλά. Σαν να έβλεπα  να έρχεται από μακριά μια καταιγίδα,  που όμως δεν πλησίαζε ακριβώς, απλά  ερχόταν σε ένα χρόνο παρατεταμένο, σχεδόν στατικά,  εγώ εκεί  να την περιμένω και εκείνη να έρχεται.

Μια ανησυχία απλωνόταν μέσα μου σαν ένα σκοτεινό φως. «Το ποτάμι», σκέφτηκα. «Θα πάω στο ποτάμι.» Πάντα εκεί  έβρισκα λίγο από την μαγεία που ζητούσα, όταν όλα φαινόντουσαν σπαραχτικά καθημερινά, πραγματικά,  χειροπιαστά. Όμως δεν τόλμησα να βγω έξω. Πρώτη φορά  βρισκόμουν μακριά από τον τόπο μου μέρες Χριστούγεννα. Μακριά  από τους δικούς μου σε μια μεγαλούπολη.

Οι λίγοι φίλοι και συνεργάτες με τις οικογένειές τους και εγώ παγιδευμένη  με ένα  συμβόλαιο,  πολύ σημαντικό για τη δουλειά μου,  που έδινε περιθώριο να φύγω για λίγες μέρες, στις γιορτές. Αλλά να, που δεν βρήκα εισιτήρια στις ημερομηνίες που ήθελα και  ό,τι άλλο ήταν πανάκριβο.

Αυτό ήταν.  Θα περνούσα μέρες εξαίσιες,   με ινδικό φάστ- φούντ , περιπάτους μοναχικούς σε άδειους δρόμους, μια και είναι σίγουρο ότι  όποιο  τουριστικό  αξιοθέατο,  θα το απέφευγα, και γράμματα, πολλά γράμματα και βέβαια κάποιες επισκέψεις σε μικρά θέατρα. Τις γκλάμουρ παραστάσεις θα τις άφηνα για μετά τις γιορτές. Χαρούμενα Χριστούγεννα  Μαρία.

Λονδίνο,  Δεκέμβριος 1989

[Copyright ©  Μαρία  Σκουλαρίκου-Πανούτσου]