Κάποτε στα αεροπορικά ταξίδια έτρωγες καλά. Σαλάτα, κυρίως πιάτο και μάλιστα γενναιόδωρο, καλομαγειρεμένο και νόστιμο, τυράκια και κρακεράκια και γλυκό και φρούτο και δεν συμμαζεύεται – κανονικό γεύμα ή δείπνο ανάλογα την ώρα που πετούσες και με το απαραίτητο κρασί να το συνοδεύει. Κι αν ήταν πρωί, πλήρες πρωινό με ομελέτα, ντομάτα και τυρί, φρυγανιές και μαρμελάδα, φρούτο, γιαούρτι κι όλα τα συναφή. Κι όλα αυτά τακτοποιημένα σε δισκάκια με μεταλλικά μαχαιροπίρουνα και γυάλινα ποτήρια για τη μπύρα ή το κρασί σου και ζεστά ψωμάκια και τα λοιπά και τα λοιπά.

Περασμένα μεγαλεία και διηγώντας τα να κλαις. Κάποτε όλα αυτά. Σήμερα σου πασάρουν ένα χαρτόκουτο τόσο δα με στριμωγμένα μέσα του λιλιπούτεια αλουμινένια κουτάκια με δείγματα κρύου φαγητού (συνήθως ενός μισοβρασμένου ζυμαρικού, πολύ al dente όμως, με κάτι αρακαδάκια να το παραστέκουν σαν θλιμμένοι συγγενείς ή με μια σάλτσα ντομάτα ξινή σαν κακιασμένη συμπεθέρα) και γλυκού (συνήθως μια κρεμοκατασκευή απροσδιόριστης υφής και γεύσης) – και πλαστικά, εννοείται, μαχαιροπίρουνα και ποτήρια. Το κρασί τους μάρανε, τρομάρα τους (εξακολουθεί παραδόξως να προσφέρεται) που πάει χαράμι με το περιγραφέν «λουκούλειο» γεύμα!

Αυτή είναι η μέση κατάσταση και για την οικονομική θέση πάντα, μιας και η διακεκριμένη μάλλον έχει καλύτερη περιποίηση -δεν έχω ταξιδέψει παρά μόνο μια φορά προς Νέα Υόρκη κι αυτή από σπόντα (θα σας τα πω σε επόμενο φτερό)- οπότε «δεν γνωρίζω-δεν απαντώ». Γιατί υπάρχουν κάποιες αεροπορικές με κάπως καλύτερο μενού (τουλάχιστον είναι ζεστό και σχετικά υποφερτό αυτό που σου σερβίρουν) και άλλες με καθόλου, νάδα που λένε (όλα είναι συνάρτηση του κόστους του εισιτηρίου, για να λέμε και τα πράγματα με το όνομά τους), οπότε ή έχεις κάνει κουμάντο από πριν, από το αεροδρόμιο,  με καμιά τυρόπιττα κουρού από του «Γρηγόρη» (η δική μου επιλογή) και αναψυκτικό  ή πληρώνεις (και τσουχτερά μάλιστα) το τοστάκι και το μπουκαλάκι το νερό, απαραίτητη «πολυτέλεια» για να μη διαμαρτύρεται το στομάχι σου – ειδικά αν η πτήση κρατάει πολύ.

Το μόνο που έμεινε αναλλοίωτο είναι ο καφές. Διαχρονικό το μαυροζούμι που σερβίρεται και με ένθερμους οπαδούς παρακαλώ, ούτε καφέ βιεννουά να απολάμβαναν. Ποτέ δεν τον συμπάθησα, απλά τον ανεχόμουν σαν συντροφάκι στο τσιγάρο μου τις παλιές ηρωικές εποχές, τότε που επιτρεπόταν το κάπνισμα στο αεροπλάνο, με μπόλικο γάλα και ζάχαρη, εννοείται, για να είναι υποφερτός. Πλέον μου είναι παντελώς αδιάφορος και τον αρνούμαι ευγενικά – άσε που με τις πρώτες ξαφνικές αναταράξεις κινδυνεύεις να λουστείς με δαύτον ή να λούσεις τον διπλανό σου.

Και τώρα που το σκέφτομαι, ενίοτε δεν χρειάζονται καν οι αναταράξεις για να επισυμβεί το προαναφερθέν ατύχημα – αρκεί να υπάρχουν κάποιες συγκεκριμένες προϋποθέσεις σαν κι αυτές που μου προέκυψαν σε πρόσφατο ταξίδι μου.

Αλλά γι’ αυτή μου την περιπέτεια θα μιλήσουμε σε επόμενο «φτερό»!