«Η προτίμηση», γράφει η Λένα Μαυρουδή-Μούλιου

Είχα μια θεία σούπερ ντούπερ, που λέει και ο εγγονός μου, πρώτου βαθμού συγγενείας. Την αγαπούσα πολύ, αν και ποτέ δεν της το είπα.

Πανέμορφη γυναίκα μα άτυχη, μιας και σε πολύ μικρή ηλικία έμεινε χήρα. Η Μοίρα της επεφύλαξε το καθήκον να μεγαλώσει μόνη της τα τέσσερα αγόρια της, γιατί δεν θέλησε ποτέ να ξαναπαντρευτεί.

Εδώ που τα λέμε και να το ήθελε, ποιο ήταν το αρσενικό που θα είχε την αποκοτιά να επωμισθεί την ευθύνη του μεγαλώματος τεσσάρων παιδιών ξένων;

Δύσκολοι οι καιροί για την Ελλάδα αμέσως μετά τον Παγκόσμιο και τον Εμφύλιο πόλεμο και η χηρεία της έκανε την κατάσταση ακόμη χειρότερη.

Σκοπός και μοναδική της έγνοια να μορφώσει όσο καλύτερα μπορούσε τα βλαστάρια της.

Τα κατάφερε με νύχια και με δόντια τα μεν δύο της να τελειώσουν το οχτατάξιο Γυμνάσιο, τα δε άλλα να ακολουθήσουν ανώτατες Πανεπιστημιακές  σπουδές καθώς είχαν έφεση στα γράμματα.

Ξεπούλησε τα ασημικά της οικογένειας και ό,τι άλλο πολύτιμο είχε απομείνει από τον πρότερο βίο της με τον πλούσιο μεγαλέμπορο σύζυγό της. Πανέμορφη, όπως προείπα και οι πειρασμοί που την τριγύριζαν από σαρκικό και μόνο ενδιαφέρον πολλοί. Μα εκείνη, βράχος. Βλέπετε και τα ήθη της Εποχής και δη της Επαρχίας, δεν επέτρεπαν παρέκκλιση από την πορεία που χάραξε γι’ αυτήν μια ζηλόφθονη Μοίρα. Πάλι καλά που δεν απαίτησαν να καεί και εκείνη με την σωρό του μακαρίτη όπως γίνονταν στις Ινδίες. Πώς να το κάνουμε ο Κόσμος φτιάχτηκε για τους άντρες, κακά τα ψέματα.

Η θεία, δεν παραπονιόταν για την μοναξιά της σαν γυναίκα, αφού  είχε δοθεί ψυχή τε και σώματι στο άρτιο μεγάλωμα των παιδιών.

Μου έκανε εντύπωση σαν παιδί, η εξυπνάδα και η διπλωματία της άξιας αυτής γυναίκας και μάνας. Ρωτούσες π.χ. τον μεγαλύτερο γιο της:

«Για πες. Ποιος είναι η αδυναμία της μάνας σας;»

«Μα θέλει και ρώτημα; Φυσικά ΕΓΩ, το πρώτο της καμάρι, και ο πιο γερός πυλώνας της οικογένειας μετά τον θάνατο το πατέρα».

Αυτός είχε ακολουθήσει την δουλειά του μακαρίτη του γονιού του καθώς με τα γράμματα καμιά ιδιαίτερη αγάπη. Σκοπός και αυτού ήταν να βοηθήσει όσα από τα αδέρφια του δεν του έμοιαζαν και προόδευαν στο σχολειό.

Ρωτούσες τον δεύτερο:

«Εσύ τι λες; Ποιος ο αγαπημένος της μάνας σας;»

«Μα φυσικά ΕΓΩ», σου απαντούσε, πιστεύοντάς το ακράδαντα. «Δεν το βλέπεις πόσο με καμαρώνει  που είμαι άριστος φοιτητής  και μια μέρα θα γίνω διάσημος γιατρός;» ήταν ο διανοούμενος της οικογένειας και ο θαυμασμός των οικείων του και αυτό κατά την γνώμη του, πρόσθετε πόντους στην μοιρασιά της μητρικής αγάπης.

Ο τρίτος, τα ίδια με τον δεύτερο ως προς τις σπουδές και λόγω μιας  εύθραυστης υγείας απ’ όταν  ήταν μικρός, διεκδικούσε την πρωτιά, ερμηνεύοντας την επιπλέον φροντίδα της μάνας σαν προτίμηση στην καρδιά της.

Και τέλος ο μικρότερος, που δεν καταδεχόταν να το συζητήσει καν.

Η προτίμηση της μάνας  του ήταν αναφαίρετο δικαίωμά του, καθώς ήταν το ‘’μωρό’’ της, ο Βενιαμίν της, το χαϊδεμένο της και το ίδιο  σκράπας με τον πρώτο στα γράμματα. Αλλά γι’ αυτόν η μικρολεπτομέρεια αυτή ολίγον μετρούσε στην αξιολόγηση της θέσης του στην καρδιά της.

Πώς το είχε καταφέρει αυτό η θαυμάσια αυτή γυναίκα και μάνα; Άξια θαυμασμού η διπλωματία της, η οποία αποσοβούσε τυχόν έριδες ενδοοικογενειακές, λόγω της ακλόνητης πίστης ενός εκάστου για τα πρωτεία.

Θυμάμαι, υποκλινόμασταν στην ευστροφία της πανέμορφης θείας.

Για λόγους που δεν θα αναφέρω εδώ και που άλλωστε δεν θα ενδιέφεραν τον αναγνώστη,  ο δρόμοι μας χώρισαν με αυτήν  την οικογένεια Α’ βαθμού συγγενείας και γίναμε πιο ξένοι και από ξένους και ας είχαμε το ίδιο αίμα. Και δεν θα ήταν υπερβολή να πω, ότι όχι μόνον γίναμε ξένοι, μα ίσως και εχθροί. Η συγγενική αγάπη έγινε Μίσος. Ανθρώπινες αδυναμίες, ανθρώπινες βλακείες να πω καλύτερα, μα έως ότου αυτό το συνειδητοποιήσεις και το εμπεδώσεις, ο Χρόνος έχει κυλήσει, έχει γράψει ΤΕΛΟΣ για πολλούς από εμάς, πριν προλάβουμε να πούμε στη θεία έστω, όχι δια ζώσης δυστυχώς, αλλά σε ένα  φευγάτο μας όνειρο πια, πόσο πολύ την αγαπούσαμε. Ελπίζοντας,  ότι ΑΝ συνεχίζεται η ζωή, η άυλη ψυχή της, θα εισπράξει την ομολογία της Αγάπης μας και πετώντας στο άπειρο θα ευφρανθεί και θα ησυχάσει στον αιώνιο ύπνο της, παρέα με ένα-ένα τα παιδιά της που όπως μαθαίναμε πήγαν να την συναντήσουν. Άραγε θα τους ομολογήσει ποτέ ποια ήταν η προτίμησή της; Μα μήπως και θα υπήρξε ποτέ προτίμηση στην καρδιά της μάνας; Άλλο διπλωματία και άλλο αγάπη αληθινή και ασύγκριτη.

Τελείως αναπάντεχα και αφού τα χρόνια πέρασαν, ο Βενιαμίν που λέγαμε θέλησε ένα είδος επανασύνδεσης, αν και ήταν διάχυτη στον αγέρα η παγωνιά και η αμηχανία. Δεν κολλάνε εύκολα που να πάρει τα  γυαλιά και με τις πλέον επιτυχημένες κόλλες της αγοράς. Εν πάση περιπτώσει κάτι ήταν και αυτό.

Και ξαφνικά πάλι σιωπή. Πράγμα που δεν εντυπωσίασε κανέναν, αφού είχαμε ούτως ή άλλως συνηθίσει στην πρότερη σιωπή τόσων δεκαετιών.

Και ακούστε τώρα κάτι:

Στην πολυκατοικία μας και στο ακριβώς διπλανό με το δικό μου διαμέρισμα, έτυχε να γνωρίσω τον ιδιοκτήτη του καθώς μού ζήτησε μια εκδούλευση να του κάνω για το διαμέρισμά του που νοίκιαζε.

Πιάσαμε τα λόγια και κουβέντα στην κουβέντα έμαθα την πόλη που έμενε και που κατά σύμπτωση ήταν η ίδια με αυτή των συγγενών μου που ανέφερα. Επόμενο ήταν να τον ρωτήσω αν τους γνώριζε.

Ο άγνωστός μου γείτονας, με κοίταξε καλά-καλά και μου είπε:

«Καλύτερα κυρία μου δεν γίνεται  Αφού ο μικρότερος γιος είχε παντρευτεί την ανεψιά μου».

«Και γιατί αν επιτρέπεται είπατε ΕΙΧΕ ΠΑΝΤΡΕΥΤΕΙ και όχι ΕΧΕΙ; Χώρισαν;» τον ρώτησα ΑΝΥΠΟΠΤΗ ακόμη για την απάντηση που θα έπαιρνα.

«Αν χώρισαν λέτε; Ανεπανόρθωτα, τελεσίδικα, αφού πέθανε το παλικάρι».

Τώρα πέστε μου σας παρακαλώ, σύμπτωση το λένε, μέσα σε πάνω από δέκα εκατομμύρια κατοίκους, να βρεθεί αυτός ο ένας ΠΟΥ ΔΕΝ ΤΟΝ ΞΑΝΑΕΙΔΑ ΠΟΤΕ, ΝΑ ΜΟΥ ΔΩΣΕΙ ΑΥΤΟ  ΤΟ  ΘΛΙΒΕΡΟ ΜΑΝΤΑΤΟ, που δεν θα το μάθαινα ποτέ, όπως και για τα περισσότερα από τα άλλα μέλη της οικογένειάς του;

Στενοί συγγενείς, σου λέει ο άλλος, ξένοι παντάξενοι, αλλά ομοαίματοι κατά τα άλλα.

Τι γελοία που είναι η ανθρώπινη Φύση μα την αλήθεια, δεν το συζητώ!

Ίσως σας αρέσει και

Αφήστε το σχόλιο σας

*

Ας γνωριστούμε

Όσοι αγαπάτε τη γραφή και μ’ αυτήν εκφράζεστε, είστε ευπρόσδεκτοι στη σελίδα μας. Μέσω της γραφής δημιουργούμε, επικοινωνούμε και μεταδίδουμε πολιτισμό. Φροντίστε τα κείμενά σας να έχουν τη μορφή που θα θέλατε να δείτε σε αυτά σαν αναγνώστες. Τον Μάρτιο του 2016 ίδρυσα τη λογοτεχνική ιστοσελίδα «Λόγω Γραφής», με εφαλτήριο την αγάπη μου για τις τέχνες και τον πολιτισμό αλλά και την ανάγκη ... περισσότερα

Αρχειοθήκη