Τον Κάρολο τον γνωρίζω τόσο πολλά χρόνια, που όντως μπορώ να το πω «σχεδόν μια ζωή». Η γνωριμία μας ξεκίνησε κάτω από την ίδια επαγγελματική στέγη. Η παρουσία του στο χώρο της δουλειάς, τότε, μου γεννούσε πάντα το ίδιο ερώτημα: «Τι στην ευχή θέλει αυτός ο άνθρωπος εδώ μέσα;». Φύση ήρεμη, ευγενική, καλλιτεχνική, δεν «κούμπωνε» με το αγχώδες και ανταγωνιστικό περιβάλλον μιας πολυεθνικής. Όχι γιατί δεν μπορούσε να ανταπεξέλθει, αλλά γιατί όλα αυτά τα έβρισκε πολύ ανούσια, επιτηδευμένα, περιττά.

Όταν τον είδα να τραγουδάει για πρώτη φορά, είδα έναν άνθρωπο με τελείως διαφορετική αύρα, έναν άνθρωπο χαρούμενο. Τότε κατάλαβα γιατί φάνταζε πάντα αγχωμένος χωρίς τη μουσική του, γιατί σπάνια χαμογέλαγε. Τότε βεβαιώθηκα ότι αυτός ο άνθρωπος, αυτό θα έκανε στη ζωή του μόνο, μουσική. Μακριά από κάθε συμβατότητα. Κι έτσι έγινε. Και έτσι τα έφερε η ζωή τώρα να συναντιόμαστε «επαγγελματικά» και πάλι, ο καθένας από τον χώρο που αγαπά.

Κάποιοι άνθρωποι στη ζωή μας αποτελούν σημεία αναφοράς. Ο Κάρολος για μένα είναι ένας  από αυτούς τους ανθρώπους. Μπορεί στα χρόνια της ζωής μας που περάσανε, να σμίξαμε και να απομακρυνθήκαμε πολλές φορές, όμως ποτέ δεν χαθήκαμε. Αυτό τελικά το μοιράζεσαι μόνο με εκείνους τους ανθρώπους που σε δένουν πράγματα σε βάθος, πράγματα ουσιώδη. Εκτιμώ στον Κάρολο το εύρος των γνώσεών του, τις πνευματικές του ανησυχίες, την ευγένειά του. Λατρεύω τις συζητήσεις μας. Αγαπώ την θετική ενέργεια που εκπέμπει όταν παίζει μουσική και τραγουδά.

Είμαι πολύ χαρούμενη που σήμερα φιλοξενώ στη στήλη «Όμορφοι Άνθρωποι» έναν πραγματικά όμορφο άνθρωπο, έναν πολύτιμο κι αγαπημένο φίλο, ένα κομμάτι της ιστορίας μου στο πέρασμά μου από αυτή τη γη. Τον ευχαριστώ που ανταποκρίθηκε τόσο ζεστά σε αυτό το κάλεσμα και του εύχομαι όλες τις χαρές του κόσμου, γιατί του αξίζουν.

Κάρολε, είσαι ένας νέος άνθρωπος με σπουδές ιδιαίτερες. Θα μπορούσες να κάνεις καριέρα σε έναν εντελώς διαφορετικό χώρο. Τι ήταν αυτό που σε κέρδισε ώστε να ασχοληθείς επαγγελματικά με τη μουσική; Πολύ καλή αυτή η ερώτησή σου και πάντα μου αρέσει να την απαντάω όταν με ρωτάνε. Ο βασικός λόγος που πήρα αυτή την απόφαση αλλαγής ήταν ένας και μοναδικός: “H ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ”. Δεν αναφέρομαι στην επικοινωνία ανταλλαγής πληροφοριών γεγονότων μεταξύ των ανθρώπων αλλά στην ανταλλαγή συναισθημάτων και ενέργειας που συμβαίνει κατά τη διάρκεια μιας πετυχημένης ζωντανής εμφάνισης μεταξύ ενός μουσικού ή τραγουδιστή και του κοινού του.

Δεν μετανιώνω για τις σπουδές που έκανα (βιοχημεία και μετέπειτα το μεταπτυχιακό στη χημεία τροφίμων). Ίσα-ίσα, για αυτά τα φοιτητικά μου χρόνια, τις γνώσεις, τις εμπειρίες και την πληροφόρηση που πήρα από τα δύο πανεπιστήμια που τέλειωσα δεν έχω μετανιώσει ποτέ. Πολύ σπουδαίο  εφόδιο θεωρώ τον τετράγωνο τρόπο σκέψης που αποκτά κανείς όταν σπουδάζει μια θετική επιστήμη. Είναι ένα εφόδιο που δεν πήγε χαμένο και προσωπικά μου έχει φανεί χρήσιμο στη μουσική και πιο συγκεκριμένα στον προγραμματισμό των εμφανίσεων, στη χρηματοοικονομική διαχείριση, στο marketing και την προβολή της μπάντας, κ.λ.π., στην παρουσίαση του προφίλ της μπάντας σε διαφημιστικές εταιρείες ή χορηγούς αλλά και σε τεχνικά θέματα όπως ηχοληψία, ηλεκτρολογικά, κ.λ.π..

Παράλληλα και μετά τις σπουδές μπήκα σαν χημικός στη βιομηχανία τροφίμων. Παραδέχομαι ήταν και αυτή ενδιαφέρουσα εμπειρία αλλά μου έλλειπε αυτό που με εξέφραζε και μιλούσε στην ψυχή μου. “H ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ” όπως την ανέλυσα παραπάνω. Σίγουρα έμαθα την ομαδική συνεργασία για ένα κοινό σκοπό στις περισσότερες εταιρείες που εργάστηκα αλλά το πόστο μου ήταν πάντα τέτοιο που μετά από κάποιο διάστημα συνειδητοποίησα ότι έβλεπα και συναλλασσόμουνα με τους ίδιους “νοματαίους” κάθε μέρα, χωρίς να θέλω να θίξω κανένα από τους παλιούς μου συναδέλφους. Η επικοινωνία και η ανταλλαγή συναισθημάτων και ενέργειας δεν υπήρχαν πλέον για μένα στην καθημερινότητα αυτή που είχε αρχίσει πλέον να με φθείρει ψυχολογικά ακόμα και να νοιώθω συναισθηματική απομόνωση. Θυμάμαι τον εαυτό μου, πολύ συχνά, να οδηγώ το πρωί προς τη δουλειά μου και να νοιώθω ότι θα κάνω εμετό. Λίγο υπερβολικό ακούγεται αλλά είναι η αλήθεια.

Δεν υπάρχει πιο ωραίο πράγμα από το να πηγαίνεις προς και να γυρίζεις από τη δουλειά σου ευ-τυ-χι-σμέ-νος. Ας μην είναι πλέον καλά τα λεφτά όπως τα έχει φέρει η κατάσταση στην Ελλάδα αλλά δουλεύω με μεράκι και αγάπη γι’ αυτό που κάνω, όχι μόνο κατά τη διάρκεια ενός καλού live αλλά και κατά την προετοιμασία μου στο σπίτι με πρόβες και μελέτη πολλών ωρών, κάνοντας έρευνα για νέα τραγούδια που θα παιχτούν (marketing research), ενορχηστρώσεις, δουλεύοντας στο computer και πολλά άλλα. Η φαντασία και τα συναισθήματα δεν φτάνουν στο αποκορύφωμά τους μόνο επάνω στο καλό live αλλά και όταν ο μουσικός είναι μόνος με τον εαυτό του. Μιά μελωδία που θα καταφέρεις να γράψεις ή να μάθεις να παίζεις όταν μελετάς μπορεί να σε κάνει να δακρύσεις από συγκίνηση ή να σου φέρει ρίγη. Όλα αυτά είναι συγκλονιστικά και ωραία όταν σου συμβαίνουν στην καθημερινότητα της δουλειάς σου.

Θα μπορούσα να αναπτύξω πολύ περισσότερο τους λόγους για τους οποίους αποφάσισα να κάνω αυτή τη στροφή στη ζωή μου και να επιβιώνω σαν μουσικός αλλά θα χρειαστούν πολλές σελίδες ακόμα.

Κάρολος Κακαράς (κιθάρα) & Χάρης Αθανασόπουλος (σαξόφωνο)

Μίλησέ μας για τη μουσική σου παιδεία. Σε ποια ηλικία ξεκίνησες, ποιες είναι οι διδακτικές σου αφετηρίες; Η μουσική μου παιδεία δεν έφτασε ποτέ σε επίπεδο πτυχίου μουσικού ωδείου. Ξεκίνησα να μαθαίνω κλασσική κιθάρα στην ηλικία των εννέα, συγχρόνως με τον κατά ένα χρόνο μεγαλύτερο αδερφό μου, κάνοντας ιδιαίτερα μαθήματα στο σπίτι. Ο δάσκαλος ήταν πολύ καλός σαν μουσικός αλλά είχε και ένα ακόμα πλεονέκτημα. Από μία ώρα διάρκειας του μαθήματος, τα τελευταία είκοσι λεπτά κλείναμε τα βιβλία και μας μάθαινε να τραγουδάμε και να παίζουμε τραγούδια στην κιθάρα με το αυτί. Αυτό μου φάνηκε πολύ χρήσιμο στο μέλλον, ακόμα και τώρα επάνω στη δουλειά μου. Στο χώρο της μουσικής το λένε “Good Ear Training”.

Όταν μπήκα στο λύκειο, μετά από 6-7 χρόνια εκμάθησης στην κιθάρα, τα μαθήματα κιθάρας έπρεπε να σταματήσουν γιατί θα άρχιζαν τα φροντιστήρια. Τότε έγινε κάτι που με βοήθησε μουσικά πάρα πολύ. Φτιάξαμε ένα ροκ συγκρότημα με τον αδερφό μου και τρεις συμμαθητές του και αρχίσαμε τις πρόβες. Πολύ σύντομα αρχίσαμε να παίζουμε στο σχολείο μας αλλά και σε άλλα. Η πρόβες και οι ανταλλαγές γνώσεων μεταξύ των πιτσιρίκων μουσικών ήταν πολύ εποικοδομητικές. Εδώ θα μιλήσω πάλι για το “Good Ear Training” και το συνιστώ στους σημερινούς νέους μουσικούς. Τότε δεν υπήρχε το διαδίκτυο για να μπορεί κάποιος να κατεβάζει τραγούδια, π.χ., από το YouTube ώστε να βλέπει και να μαθαίνει οπτικά. Τότε υπήρχαν το βινύλιο και οι κασέτες (ακόμα πιο δύσκολο λόγω κακής ποιότητας του ήχου στην κασέτα). Ότι μαθαίναμε να παίζουμε σε ένα μουσικό όργανο εξαρτιόταν αποκλειστικά και μόνο από το … αυτάκι μας. Αυτό το θεωρώ φοβερά καλή εξάσκηση για ένα νέο μουσικό. “Νέοι μουσικοί το αυτί να μάθετε να το εξασκείτε”!!!

Πριν κλείσω τα δεκαοχτώ έφυγα για το Λονδίνο, όπου έμεινα εκεί για έντεκα χρόνια. Μετά τον πρώτο χρόνο πέρασα στο πανεπιστήμιο. Εκεί γνώρισα και έκανα μαθήματα κιθάρας με ένα jazz κιθαρίστα από την BBC Radio Orchestra και αυτό με βοήθησε πάρα πολύ στην εξέλιξή μου σαν κιθαρίστας.

Στα εικοσιένα μου και εντελώς από τύχη άρχισα να παίζω επαγγελματικά πλέον σαν κιθαρίστας σε ένα bar restaurant με ένα σχήμα latin-jazz. Το τραγούδι δεν είχε μπει καν σαν ιδέα στο μυαλό μου. Αν και ορθόφωνος, δεν είχα καλλιεργήσει τη φωνή μου και ντρεπόμουν να τραγουδήσω σε κοινό. Μιά μέρα ο ιδιοκτήτης μου είπε να πάρω όλο το πρόγραμμα επάνω μου, μαζί και το τραγούδι, γιατί οι άλλοι δύο μουσικοί είχαν αποχωρήσει. Από εκείνη την ημέρα και για τα επόμενα οκτώ χρόνια, άρχισε το “μεγάλο σχολείο” μου σαν τραγουδιστής-κιθαρίστας. Το να παίζω και να τραγουδάω live στην πρωτεύουσα της μουσικής, το Λονδίνο, ήταν για μένα το μεγαλύτερο σχολείο που έχω περάσει ποτέ. Γνωρίστηκα και συνεργάστηκα με πολλούς μουσικούς, από διάφορες κουλτούρες και εθνικότητες και αυτό διεύρυνε πολύ τις μουσικές μου γνώσεις, απόψεις και ίσως τον τρόπο σκέψης. Ήμουν τυχερός ή ευλογημένος από το Θεό, θα έλεγα, που έτυχε να παίξω σε χώρους μουσικά ανταγωνιστικούς, όπου σύχναζαν pop stars της Αγγλικής μουσικής σκηνής των δεκαετιών 80 και 90. Μερικοί μάλιστα ανέβαιναν στο πάλκο και έπαιζαν παρέα μαζί μου, όπως ο Billy Ocean και ο Rory Gallagher. Ειδικά με τον τελευταίο, είχαμε παίξει μαζί πολλές φορές εκεί που τραγουδούσα και κάναμε και αρκετή παρέα. Τότε ήμουν νέος εικοσάρης και δεν είχα συνειδητοποιήσει αυτό που συνέβαινε.

Hasta Banana “Personal Jesus”

Θα ολοκληρώσω τις απαντήσεις μου στο ερώτημα της μουσικής παιδείας και των διδακτικών αφετηριών μου. Η πιο σημαντική αφετηρία θεωρώ ότι ήταν από τη μητέρα μου. Αν και δεν ήταν μουσικός, μας έβαζε κλασσική και pop μουσική για νανούρισμα και στο ξύπνημα από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου να σκέφτεται. Λοιπόν, ο εγκέφαλος είναι ένα φοβερό όργανο που προσλαμβάνει, επεξεργάζεται και αποθηκεύει πληροφορίες,  όπως τις μουσικές, ώσπου την κατάλληλη στιγμή θα τις βγάλει πάλι προς τα έξω όταν χρειαστεί. Έχω συνειδητοποιήσει ότι αρκετές μουσικές κλίμακες και μουσικές αρμονίες που παίζω ή τραγουδάω μου φαίνονται γνωστές και εύκολες. Λοιπόν, όλες ήταν μέρη από μουσικά κλασσικά έργα ή τραγούδια που άκουγα από πολύ μικρή ηλικία.

Ποια είδη μουσικής σε εκφράζουν πιο πολύ και γιατί; Ποιους θα ξεχώριζες από το παγκόσμιο μουσικό στερέωμα ως τους πλέον αγαπημένους σου καλλιτέχνες;Δύσκολη η ερώτηση αλλά νομίζω πως δεν θα μπορέσω να την αποφύγω.

Η κλασσική μουσική είναι σίγουρα μία γιατί, όπως σου είπα στην προηγούμενη ερώτηση, ήταν η πρώτη μουσική με την οποία ήρθα σε επαφή από τα γεννοφάσκια μου. Μου αρέσει, σαν ακροατής μιλάω τώρα, γιατί τα περισσότερα κλασσικά έργα, αν και έχουν μουσικό μέτρο, παρουσιάζουν ποικιλομορφία είτε στην ένταση είτε στην αρμονία. Δεν είναι όπως η σημερινή δυτική μουσική στην οποία υπάρχει μία επαναληψιμότητα στη μελωδία ή το ρυθμό, το “ντουπ-ντουπ” που λένε. Τη βρίσκω πιο χαλαρωτική και ξεκούραστη για τον εγκέφαλο.

Θα εντάξω σίγουρα τη ροκ και την ποπ μουσική των δεκαετιών 60, 70 και 80. Ένας λόγος είναι σίγουρα ο συναισθηματικός, γιατί ακούγοντας αυτές τις μουσικές πέρασα τα παιδικά χρόνια, την εφηβεία μου, έκανα την επανάστασή μου και ενηλικιώθηκα. Η μουσική δεκαετία του 60 ίσως να είναι η αγαπημένη μου από όλες τις δεκαετίες.

Η Salsa και συγκεκριμένα η New York Salsa είναι σίγουρα η τρίτη επιλογή μου. Ήταν το μείγμα μουσικής, το λέει και η ίδια η λέξη “Salsa” (σάλτσα) που άρχισε να ακούγεται στη Νέα Υόρκη στα μέσα της δεκαετίας του 60 και επικράτησε σχεδόν μιά εικοσαετία. Με την επανάσταση του Castro στην Κούβα έφυγαν και πήγαν στις ΗΠΑ πολλοί αξιόλογοι μουσικοί που μαζί με Ισπανόφωνους μετανάστες μουσικούς άλλων κρατών, όπως το Πουέρτο Ρίκο, ο Άγιος Δομίνικος, η Κολομβία, η Βενεζουέλα, κ.λ.π., έβγαλαν αυτό το μείγμα. Έλα όμως που τους περίμεναν στις ΗΠΑ οι μαύροι τζαζίστες μουσικοί! Έτσι ενώθηκαν ο Ισπανικός στίχος, ο Αφρο-λατινοαμερικάνικος ρυθμός που είχε τις πλάτες από τα κρουστά και στο τέλος η μαγεία του αυτοσχεδιασμού και ρυθμικών αξιών της Αμερικάνικης jazz και “έδεσε η σάλτσα” που λένε. Αυτή είναι η Salsa.

Hasta Banana “California Dreaming”

Δεν θέλω να πω περισσότερα γιατί θα πάρει σελίδες ολόκληρες. Η μουσική είναι ένα βιβλίο που οι σελίδες του είναι αμέτρητες.  Είναι σαν τη Λερναία Ύδρα που κόβεις ένα κεφάλι και φυτρώνουν δύο καινούργια στη θέση του. Εκεί που νομίζεις ότι έχεις καλύψει όλα τα είδη μουσικής, τσουπ, εμφανίζεται άλλο ένα με τις παραλλαγές και επιρροές του να ακολουθούν.

Αγαπημένοι μου καλλιτέχνες από το παγκόσμιο στερέωμα είναι οι: Beatles, Carl Perkins, Johnny Cash, Carlos Santana, Ray Barretto, Μάνος Χατζηδάκις.

Έχεις ιδρύσει ένα μουσικό συγκρότημα, τους Hasta Banana. Από ποια σου ανάγκη προέκυψε αυτό; Πες μας δυο λόγια για το όνομα σας, που είναι ιδιαίτερο, για τα μέλη του γκρουπ, για το ύφος της μουσικής σας, για τις συνεργασίες σας με άλλους καλλιτέχνες. Το όνομα Hasta Banana βγήκε από κάποιο αστείο το ’88  στο Λονδίνο. Είχα ήδη ξεκινήσει να παίζω εκεί μουσική από το ’83. Κάποια στιγμή όμως, υπήρξε η ανάγκη να βγει ένα όνομα, μια ταυτότητα στο τότε γκρουπ που είχα ιδρύσει και συνεργαζόμουν με άλλους δύο μουσικούς. Ο ένας Βραζιλιάνος και ο άλλος Ισπανός από τη Βαρκελώνη. Το Hasta Mañana (άστα μανιάνα) που στα Ισπανικά σημαίνει μέχρι αύριο, δηλαδή, “καληνύχτα τα λέμε το πρωί”, παραφράστηκε και έγινε Hasta Banana. Στην αρχή φαινόταν αστείο και ο κόσμος γελούσε αλλά για αυτόν ακριβώς το λόγο το θυμόντουσαν και αυτό αρκούσε. Είχα μια κουβέντα πριν πολλά χρόνια με μια φίλη μου από το χώρο του marketing και που είχε πει ότι όσο πιο πολλά φωνήεντα και ειδικά το άλφα, υπάρχουν σε ένα όνομα προϊόντος, τόσο το καλύτερο για αυτό. Το Hasta Banana, αν και δεν είναι προϊόν, έχει πέντε φωνήεντα και είναι όλα άλφα.

Όταν επέστρεψα στην Αθήνα το ’90 ξεκίνησα τα live  σχεδόν άμεσα και συνέχισα την πορεία του ονόματος. Το πρώτο live έγινε στην Αθήνα την παραμονή Χριστουγέννων του ’90 και από τότε γιορτάζουμε τα γενέθλια του γκρουπ εκείνη την ημερομηνία. Με το πέρασμα του χρόνου το μουσικό ύφος του συγκροτήματος εμπλουτίστηκε λόγω του ότι τα περισσότερα μέλη που το στελέχωσαν στο παρελθόν αλλά και τώρα είναι οι περισσότεροι ροκάδες ή τζαζίστες. Το αποτέλεσμα ήταν το συγκρότημα να αποκτήσει ένα πολυμορφικό ύφος και να ακούγεται στην Αθήνα και την επαρχία σαν συγκρότημα latin, rock, pop, funky, jazz & swing. Έχουμε επίσης κάνει πολλές διασκευές σε Reggae.

Βασίλης Σαλτίκης

Ο Βασίλης Σαλτίκης που παίζει σαξόφωνο είναι το πιό παλιό μέλος και συνεργαζόμαστε από το ’94. Αυτό είναι σχεδόν μιά ζωή, ε; Είναι παράλληλα και πολύ φίλος. Διδάσκει σαξόφωνο στο ωδείο Φίλιππος Νάκας.

Ο Στέλιος Ζαχαρίου που είναι επίσης αδερφικός φίλος, παίζει κρουστά (congas, bongos και ηλεκτρονικά κρουστά) και είναι στο γκρουπ από το ’96.

Το πιό πρόσφατο μέλος, από το 2013, είναι επίσης στο σαξόφωνο ο Χάρης Αθανασόπουλος, ο οποίος έχει γίνει επίσης καλός φίλος.

Οι μουσικοί ενός γκρουπ, όταν φυσικά έχουν ταιριάξει τα χνώτα τους, είναι λίγο πολύ σαν τους φαντάρους. Περνάνε ευχάριστες αλλά και δυσάρεστες, όπως επίσης εύκολες αλλά και πολύ δύσκολες καταστάσεις όλοι μαζί. Όλα αυτά τους δένουν μεταξύ τους και δημιουργούν ισχυρούς δεσμούς φιλίας. Θέλω σε αυτό το σημείο να ευχαριστήσω για την παρουσία, συνεισφορά στο γκρουπ αλλά και για τη φιλία τους, παλαιά μέλη του γκρουπ που εκτιμώ πολύ:

τον Miguel Turul Pierra (τρομπέτα) που μένει πιά στη Βαρκελώνη

τον Γιώργο Μανδρέκα (κρουστά)

τον Ζαφείρη Τσίναλη (κρουστά και τύμπανα)

τον Κώστα Γεωργόπουλο (κρουστά)

τον Javier Padilla (μπάσσο) που μένει πιά στο Παρίσι

την Katia Gonzales (πιάνο) που μένει πιά στη Ζυρίχη

τον Κώστα Κοπανάρη (κρουστά) που μένει πιά στο Λονδίνο

Στέλιος Ζαχαρίου

Όσον αφορά το τελευταίο σκέλος της ερώτησής σου, η μπάντα είναι αυτόνομη και δεν έχει κάνει σπουδαίες συνεργασίες με άλλους καλλιτέχνες, με εξαίρεση μιά περιοδεία με το Βαγγέλη Γερμανό στα μέσα της δεκαετίας του ’90.

Η πιό πρόσφατη ήταν μιά σειρά εμφανίσεων το 2012 με τον τραγουδοποιό Παντελή Αμπαζή. Στις ερμηνείες τραγουδιών συμμετείχαν οι ηθοποιοί Αντώνης Λουδάρος, Γεράσιμος Γενατάς, η Άντα Λιβιτσάνου και ο Κρατερός Κατσούλης. Συμμετείχε και ο stand up comedian Λάμπρος Φισφής. 

Πόσο δύσκολη είναι η ελληνική πραγματικότητα στο χώρο της μουσικής; Ποια άγχη αντιμετωπίζεις; Θα σου πω τις προσωπικές μου εμπειρίες πάνω σε αυτό. Από το ’90 που επέστρεψα στην Ελλάδα, μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 2000 τα περισσότερα live, με ελάχιστες εξαιρέσεις, είχαν μεγάλη επιτυχία. Αναφέρομαι στην επιτυχία, όχι όσον αφορά το τζίρο που έκανε το ταμείο του χώρου που γίνεται ένα live αλλά  τη συμμετοχή του κόσμου και το χαμόγελο που βλέπεις στο πρόσωπό τους. Το χειροκρότημα δεν με νοιάζει, δεν το υπολογίζω, έρχεται έτσι και αλλιώς. Εμένα με ενδιαφέρει να βλέπω να ζωγραφίζεται η ικανοποίηση στο πρόσωπο των θεατών/ακροατών.

Χάρης Αθανασόπουλος

Από  τα τέλη της δεκαετίας του 2000 ως σήμερα κάτι έχει αλλάξει και λυπάμαι που το λέω, όχι προς το καλύτερο. Η έμψυχη συμμετοχή του κόσμου έχει πέσει κατά πολύ.

Έχω βαρεθεί να παίζω σε χώρους και να βλέπω κόσμο από κάτω να ασχολείται με τα ipads και τα smart phones. Να παίζεις, να ξελαρυγγίζεσαι για 3 ώρες και ούτε να σε κοιτάνε. Το να ακούνε το αποκλείω εντελώς.

Έχω βαρεθεί να παίζω για τρεις ώρες και το ζευγαράκι που καθόταν απέναντί μου όλο το βράδι και δεν χειροκρότησε ούτε μία φορά αλλά τραβούσε selfies, σηκώθηκε να φύγει, πέρασε από μπροστά μου και δεν έκανε ούτε ένα νεύμα με το κεφάλι για να πει “καληνύχτα” ή “ευχαριστώ”.

Θα γυρίσεις και θα μου ρωτήσεις τώρα, “μήπως Κάρολε δεν κάνεις κάτι σωστά”; Θα σου απαντήσω, “όχι, μιά χαρά το κάνω γιατί σε άλλο χώρο, σε άλλη γειτονιά θα πάει μιά χαρά”! Έχω προσέξει και το λέω ενυπόγραφα πως στις Δυτικές συνοικίες των Αθηνών ο κόσμος ακούει και συμμετέχει πολύ περισσότερο. Το πιό σπουδαίο είναι ότι είναι ΠΟΛΥ πιό ΕΥΓΕΝΙΚΟΙ και λυπάμαι που έχω φτάσει σε αυτό το συμπέρασμα. Το μεροκάματο και το χειροκρότημα είναι σίγουρα σημαντικά για ένα μουσικό αλλά εξίσου σημαντικό είναι και το ευχαριστώ που θα εισπράξει με έμμεσο τρόπο από τους θεατές/ακροατές για την προσπάθειά του όλο το βράδι, για τις συνεχείς προσπάθειες της μελέτης στο σπίτι, το ξενύχτι, κ.λ.π. Βλέπω δυστυχώς ότι η ευγένεια και η παιδεία (της ψυχής, όχι της μόρφωσης) είναι σαφώς μειωμένες σε σχέση με πιό παλιά. Δεν θέλω να αρχίσω τις ψυχολογίες και τις κοινωνιολογίες αλλά κάτι έχει αλλάξει στη νοοτροπία και τη συμπεριφορά των ανθρώπων, ιδίως των κάτω των τριάντα.

Άγχη δεν έχω κανένα, εκτός από το αν θα μου σπάσει καμμιά χορδή της κιθάρας ή χαλάσει κάτι στο μουσικό εξοπλισμό στη διάρκεια του live. Βάλε με να παίξω μπροστά σε 20 ή 5000 άτομα, είναι το ίδιο και το αυτό, δε με νοιάζει, δεν έχω άγχος. Είναι κάτι που μαθαίνεις να το ξεπερνάς. Αγχώνομαι πάντα στα πρώτα 2-3 τραγούδια ενός live μέχρι να σιγουρευτώ ότι η ποιότητα του ήχου θα είναι πολύ καλή και ότι όλα έχουν έρθει σε ισορροπία. Αυτό το λέω και το ξαναλέω σε πιό νέους μουσικούς, “το 50% της επιτυχίας ενός live δεν είναι μόνο να παίζεις καλά αλλά να έχεις ΤΕΛΕΙΟ ήχο”!

Για οικονομικά άγχη επάνω στη δουλειά δεν θα μιλήσω πολύ γιατί, όπως είναι η κατάσταση, όλοι στο ίδιο καζάνι βράζουμε. Σαφώς και έχει τύχει να μου κάνει αναγκαστικά “ψαλίδι” στα λεφτά κάποιος επιχειρηματίας αλλά δεν μπορείς να του βάλεις το μαχαίρι στο λαιμό όταν βλέπεις πως υπήρχε λίγη προσέλευση κόσμου. Το “λαμόγιο” επιχειρηματία όμως τον αντιλαμβάνεσαι και απλά δεν ξανασυνεργάζεσαι μαζί του.

Κάρολος Κακαράς και Marinea Gregoire

Γράφεις μουσική και στίχους; Ποιες είναι οι πηγές της έμπνευσής σου; Γράφω πιό πολύ μουσική από ότι στίχους, αλλά την περιορίζω και τη μοιράζομαι σε στενό κύκλο με κοντινά πρόσωπα.

Με έχουν εμπνεύσει καταστάσεις όπως ο έρωτας, η ευτυχία βλέποντας τη μαγεία της φύσης που με περιβάλλει αλλά ακόμα και ο θυμός και η αγανάκτηση έχουν σταθεί πηγές έμπνευσης.

Σε εκφράζει περισσότερο ένα μουσικό σχήμα από μια σόλο καριέρα και γιατί; Να σου πω την αλήθεια δεν το έχω πολυσκεφτεί αυτό προφανώς γιατί, όπως είναι τα πράγματα, είμαι ο front man της μπάντας. To Hasta Banana το βλέπω σαν το “μωρό” μου που το μεγάλωσα από μικρό και έχουμε κάνει άπειρα χιλιόμετρα μαζί. Για δύο πράγματα είμαι περήφανος στη ζωή μου. Για την κόρη μου και για τους Hasta Banana. Είναι λίγο δύσκολο πλέον να το ξεκολλήσω αυτό το όνομα από το υποσυνείδητό μου.

Τι εισπράττεις εσύ μέσα από την ενασχόλησή σου με την μουσική; Τι θα ήθελες να εισπράττει το κοινό που σε ακούει να παίζεις; Αυτή την ερώτηση ουσιαστικά την απάντησα μέσω της πρώτης ερώτησης  αλλά θα κάνω πάλι μιά περίληψη.

Η μαγική λέξη είναι “Η ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ”, δηλαδή, η ανταλλαγή συναισθημάτων και ενέργειας που συμβαίνει κατά τη διάρκεια ενός καλού live μεταξύ του μουσικού ή τραγουδιστή και των θεατών/ακροατών. Εισπράττω επίσης ικανοποίηση όταν βλέπω πως η αρχική μου ιδέα για την υλοποίηση ενός μουσικού project ήταν η σωστή.

Οι “εισπράξεις” από τη μουσική ενασχόληση γίνονται επίσης όταν ο μουσικός βρίσκεται μόνος του. Παίζοντας ένα μουσικό κομμάτι μπορεί να σε κάνει να ταξιδέψεις στο χθες και στο αύριο. Σε βοηθάει να εξερευνήσεις το σήμερα και ίσως να καταφέρεις να το διορθώσεις. Μπορεί να μου ξυπνήσουν συναισθήματα και να σκεφτείς μιά κατάσταση ή για ορισμένους ανθρώπους τελείως διαφορετικά. Σου βάζει φίλτρα μπροστά από την ψυχή σου για να δεις τον κόσμο αλλιώτικα. Αυτές είναι μεγάλες “εισπράξεις” που έχει ένας μουσικός. Κάποτε μιλούσα για αυτό το θέμα με ένα ψυχοθεραπευτή ο οποίος μου είπε το εξής: “Αν ήξερες πόσο τυχερός είσαι που σαν μουσικός μπορείς και ΜΕΤΑΒΟΛΙΖΕΙΣ όλα τα δηλητήρια της καθημερινότητας που πίνεις άθελά σου”! Έχει δίκιο, το να παίζεις μουσική είναι και ψυχοθεραπευτικό.

Αν ήμουν ζωγράφος ή γλύπτης και δημιουργούσα ένα έργο, θα ήθελα μέσω αυτού να μεταφέρω στους θεατές τις σκέψεις μου, τις ιδέες μου, το πως αντιλαμβάνομαι τον κόσμο, τα συναισθήματά μου εκείνης της στιγμής. Ο καλλιτέχνης ψάχνει υποσυνείδητα την επικοινωνία μέσα από τα έργα του. Η ομιλία είναι μιά μορφή επικοινωνίας που όσο περνάνε τα χρόνια που ζω σε αυτό τον πλανήτη συνειδητοποιώ ότι είναι πρωτόγονη σε σχέση με άλλες μορφές. Ο μουσικός το ίδιο ψάχνει, την επικοινωνία χωρίς το λόγο, την ομιλία με τις λέξεις. Θέλει να πει κάτι και αυτό το κάτι όταν εισπραχθεί από εκείνους που τον ακούνε τότε δημιουργείται μιά υπέροχη έκρηξη.

Hasta Banana “Rum & Coca Cola”

Θα πω κάτι άλλο, με χιουμοριστικό τόνο, για τη δουλειά του μουσικού και που με κάνει να χαίρομαι που είμαι και εγώ ένας από αυτούς. Το επάγγελμα του μουσικού, κατά τη γνώμη μου, είναι ένα από τα πιό τίμια γιατί πολύ απλά δεν μπορείς να κλέψεις ή να εξαπατήσεις. Μα φυσικά, τι να κλέψεις; Να κλέψεις νότες; Δηλαδή, σε καλεί κάποιος να παίξεις στο χώρο του και εσύ αρχίζεις και παίζεις λιγότερες νότες για τα λεφτά που θα πάρεις; Ε αυτό δεν γίνεται γιατί θα αρχίσει να ακούγεται ένα έκτρωμα και στο φινάλε θα σου πει να σταματήσεις και να σηκωθείς να φύγεις απλήρωτος. Συμπέρασμα: “Ο μουσικός δεν μπορεί να κλέψει νότες”. Όποτε το σκέφτομαι έτσι με πιάνουν τα γέλια.

Γιατί έχεις επιλέξει να μην κάνεις δισκογραφία; Θεωρώ πως η δισκογραφία και ειδικά στην Ελλάδα είναι ένα πολύ δύσκολο παιχνίδι. Είναι ένα κύκλωμα που δεν θέλω να έχω σχέση μαζί του. Δεν έχω τίποτε άλλο να προσθέσω ούτε να αναπτύξω…

Με τι θα ήθελες να ασχοληθείς στο μέλλον; Πώς οραματίζεσαι τον εαυτό σου σε δέκα χρόνια; Όσο μου το επιτρέπει ο Θεός, η υγεία μου και το μυαλό μου θα ασχολούμαι με τη μουσική. Τώρα, αν θα συνεχίσω να κάνω ζωντανές εμφανίσεις ή θα παραδίδω μόνο μαθήματα κιθάρας, που το κάνω και τώρα έτσι και αλλιώς, θα εξαρτηθεί από τις τρεις παραμέτρους που μόλις ανέφερα. Τα ίδια ισχύουν και για το όραμα των δέκα ετών.

Έξω από τα επαγγελματικά, οραματίζομαι (θα ήθελα) τον εαυτό μου πνευματικά αφυπνισμένο.

[Ο Κάρολος Κακαράς ζει στην Αθήνα και εργάζεται κυρίως στην Ελλάδα, ως frontman και κιθαρίστας της μουσικής μπάντας Hasta Banana.

Έχει σπουδάσει University of East London (Λονδίνο) και πήρε Πτυχίο Βιοχημείας / Χημείας, στο South Bank Universitυ (Λονδίνο) και πήρε Πτυχίο Master of Science στην Ανάλυση Τροφίμων και στο ΓΝΑ “ο Ευαγγελισμός” (Αθήνα) όπου έκανε την μετεκπαίδευση και εξειδίκευση στην Κλινική Χημεία στο Βιοχημικό Εργαστήριο.

Στο παρελθόν εργάστηκε στην Cadbury Schweppes (Λονδίνο) ως Χημικός Ποιοτικού Ελέγχου, στην ΔΕΛΤΑ Α.Ε. (μονάδα γιαούρτης) (Αγ. Στέφανος – Αττική) ως Προϊστάμενος Εργαστηρίου Έρευνας και Ανάπτυξης, στη ΦΛΩΡΙΝΑ – Α. ΧΩΝΑΙΟΣ΄΄ Α.Β.Ε.Ε. (Θεσσαλονίκη) ως Προϊστάμενος Ποιοτικού Ελέγχου και στην WARNER LAMBERT A.E. (Κρυονέρι – Αττική) ως Προϊστάμενος Administration.

Μιλά άπταιστα την αγγλική και την ισπανική γλώσσα. ]