Τριάντα οκτώ βαθμοί κελσίου υπό σκιά και ο τύπος φορώντας μία καμπαρντίνα προπολεμική και μια ρεπούμπλικα αρχαία, καθόταν στο παγκάκι του Εθνικού Κήπου και τάιζε τις πάπιες της λίμνης με ψίχουλα που τα έβγαζε από μια σακούλα πλαστική.

Ήταν τόσο απορροφημένος με το έργο του της τροφοδοσίας των όμορφων πουλερικών, που δεν έδινε την παραμικρή σημασία στον κόσμο που δικαιολογημένα τον κοιτούσε περίεργα, άλλοι κουνώντας το κεφάλι τους, άλλοι μισό-χαμογελώντας και άλλοι γελώντας απροκάλυπτα με το περίεργο θέαμα.

‘’Ε, ρε τρέλα που την κουβαλάει ο Χριστιανός – Χριστιανός, τι άλλο; Τον κτύπησε άσκημα η ζέστη και του ξελασκάρισαν οι βίδες…’’

‘’Άρα η ζέστη ευθύνεται αγαπητέ μου που τείνει να εξελιχθεί σε καύσωνα. Δεν  θέλει και πολύ ο άνθρωπος να τα παίξει.’’

‘’Μα τι είδους θερμοστάτη έχει αυτός ο οργανισμός του ήθελα να ξέρω’’, είπε ένας παππούς, που όλο έβρεχε το μαντήλι του κα μ’ αυτό δρόσιζε το μέτωπό του.

‘’Θα πλαντάξει όπου να ‘ναι. Αποκλείεται ν’ αντέξει. Ναι μεν είναι φανερό ότι του έχει σαλέψει, αλλά και όσο να ‘ναι ένα φευγάτο μυαλό δεν μπορεί να τον βοηθήσει να ανταπεξέλθει στις καιρικές ανάγκες’’, είπε μία γηραιά κυρία η οποία με το κουβαδάκι του μικρού της εγγονού κατάβρεχε διακριτικά τα πόδια της και το έκανε με φανερή και δικαιολογημένη απόλαυση.

Η πιτσιρικιαρία γυμνή, μόνο με το παντελονάκι και το κορμί εκτεθειμένο σε έναν ανελέητο ήλιο, κακό, που τσουρούφλιζε και τα μικρά κινδύνευαν πιότερο και από τον καμπαρντινοφόρο τύπο… Δύο άκρα δηλαδή αντίθετα μα το ίδιο επικίνδυνα για την υγεία. Μα καλά, αυτό δεν το καταλάβαιναν οι μεγάλοι; Αμ το καταλάβαιναν μεν, αλλά δεν τα έβγαζαν πέρα δε, με τα πιτσιρίκια. Όταν αυτά κάνουν τις μικροεπαναστασούλες τους, κανένας δικτάτορας δεν μπορεί να τα τιθασεύσει. Γνωστά αυτά και από πρώτο χέρι.

Κάποια στιγμή, μαζεύτηκαν τα μικρά, κάτι σιγοψιθύρισαν το ένα στο άλλο ρίχνοντας κλεφτές ματιές στον πάντα αδιάφορο για τους γύρω του κύριο με την καπαρντίνα. Ένα πιτσιρίκι πλησιάζοντάς τον του λέει:

«Ψύχρα ε; Μπρ-μπρ. Σαν να μου φαίνεται θα βγάλω και το βρακί μου… Εσύ κύριος, τόσο πολύ κρυώνεις πια; ΕΧΩ ΣΤΟ ΤΣΑΝΤΑΚΙ ΜΟΥ ΕΝΑ ΖΕΥΓΑΡΙ ΓΑΝΤΙΑ, ΤΟΥ ΠΑΤΕΡΑ ΕΙΝΑΙ, ΤΑ ΘΕΣ;»

Ο παράξενος άντρας τον κοίταξε με χαμόγελο και του είπε:

«ΚΡΑΤΑ ΤΑ ΓΑΝΤΙΑ ΣΟΥ ΜΙΚΡΕ. ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΟΥ ΔΕΝ ΚΡΥΩΝΟΥΝ ΜΑ Η ΨΥΧΗ ΜΟΥ. ΞΕΡΕΙΣ ΤΙ ΕΙΝΑΙ ‘’ΨΥΧΗ;’’ Αμ δεν ξέρεις. Αυτή δεν λογάει αν έξω κάνει ζέστη, ενώ η ίδια έχει παγωνιά. Τίποτα δεν μπορεί να την ζεστάνει, ούτε και δυο παλτά σαν και τούτο».

Ο μικρός τίποτα δεν κατάλαβε βέβαια και έφυγε ντροπιασμένος χωρίς να ξέρει το γιατί.

Ένα άλλο πιτσιρίκι πλησιάζει και του λέει: «Ουφ ζέστη μπάρμπα. Στο Θεό σου, δεν σκας μ’ αυτά που φοράς; Παλτό με τέτοιον ήλιο; Ο πατέρας μου φοράει κάτι τέτοιο μόνον όταν χιονίζει».

«Μα γι’ αυτό κι εγώ το φορώ μικρέ μου, γιατί χιονίζει μέσα και γύρω μου και κανένας ήλιος δεν είναι ικανός να με ζεστάνει».

Ούτε και τούτος ο μικρός κατάλαβε Χριστό και απομακρύνθηκε σκεπτικός. Τότε ο παράξενος άντρας με τις ξελασκαρισμένες βίδες του μυαλού κατά πώς πίστευαν όλοι, σηκώθηκε από το παγκάκι που καθόταν, έκανε ένα κουβάρι την πλαστική σακούλα που ήταν πια αδειανή από ψίχουλα, την έβαλε στην τσέπη της καμπαρντίνας του και είπε δυνατά και καθαρά:

«Όταν χαλάει ο ψυχικός θερμοστάτης του ανθρώπου δεν παίρνεις είδηση τις καιρικές μεταβολές και ούτε άλλωστε αυτές σε νοιάζουν. Ελπίζω να έρθει η στιγμή που θα διορθωθεί η βλάβη. Αλλά, ΜΕΧΡΙ ΑΥΤΟ ΝΑ ΣΥΜΒΕΙ, ΕΓΩ ΘΑ ΠΗΓΑΙΝΩ ΚΟΝΤΡΑ ΣΤΟΝ ΚΑΙΡΟ ΚΑΙ ΟΠΟΙΟΣ ΚΑΤΑΛΑΒΕ ΚΑΤΑΛΑΒΕ. ΓΕΙΑ ΣΑΣ…»